“Hoi, goeiedag. Wij willen graag wat vertellen over de CliniClowns!” 

Ik gooi de intercom hoorn erop en loop met een soort lood in m’n schoenen naar de voordeur. Bij het openen van de deur staan er 2 vrolijke jongens voor mij met een rode, plastic neusje op. Ik begin te grinniken en beide verwijderen ze de neus. Je ziet een afdruk zitten en merkt aan ze dat die dingen niet heel comfortabel zitten. 1 van de jongens begint een verhaal te vertellen dat er jaarlijks ruim 85.000 zieke kinderen opgenomen liggen en dat er niet voldoende CliniClowns zijn om hun een beetje af te leiden. Het raakt mij dat er zoveel kindjes liggen opgenomen. Al snel dwaalt deze jongeman af naar het zakelijke gedeelte en dat irriteert mij. “Met ‘slechts’ €6,- per maand kunnen wij ervoor zorgen dat er meer clowns opgeleid worden.” Waarom heb ik altijd gedacht dat CliniClowns vrijwilligers werk was ..? Mijn buurvrouw roept over de schutting heen dat zij graag wilt doneren en voor ik het wist was de jongen, die even niet aan het woord was, vertrokken naar de buurvrouw. Al huppelend, met z’n handen in de lucht. Hij zag zijn inkomsten oplopen en vergat even dat hij al in gesprek was met mij. Dit heeft gemaakt dat ik mijn volledige aandacht voor het verhaal kwijt was, 'het gevoel' was er niet meer. De jongen die nog wel voor mijn neus staat die zit mij een beetje beteuterd aan te staren, maakt zijn verhaal een soort van ‘af’ en zit mij vragend, met z’n tablet al naar voren gestoken, aan te kijken en te seinen dat ik even het formulier moet invullen. Is het gek dat ik hem heb bedank voor zijn uitleg en zijn praatje en dat ik heb geweigerd om geld te doneren via hem? Ik ben overigens gelijk naar de website gegaan van CliniClowns en heb een eenmalige donatie gedaan maar ik merkte enorm op dat deze 2 jongemannen hier niet waren om een verhaal goed over te brengen maar meer om geld binnen te halen, voor zichzelf. Heel spijtig vind ik dat. Ik vind niet dat het op deze manier gedaan moet worden. Hierin hoort meer medeleven getoond te worden, inzet voor het doel zelf en voor niets anders. Ik ga gelijk in 'Noah scenario' .. Wat zou hij ervan vinden? Tuurlijk hebben de kindjes die opgenomen liggen geen flauw benul hoe en wat achter de schermen gebeurd, die hebben een leuke dag en daar gaat het voor hun en de ouders, ook om. Toch zat het mij niet lekker en heb ik op een andere manier gedoneerd dan aan de deur.

Zaterdag 11 mei 2019

Daar ben je dan bijna. De dag waar ik zo tegenop zag. Ik hoop zo dat je meevalt, dat de aanloop zwaarder was dan de dag zelf. Moederdag. Ik ben moeder maar ik kan onze zoon niet vasthouden. Ik kan je geen fysiek kindje laten zien. Ik kan je niet laten zien hoeveel liefde ik voel voor ons eerste kind. Moederdag. Irritant, vies, commercieel gebeuren. Ik had geen cadeau gehoeven. Een natte kus, een spuit luier of een glimlach was voldoende geweest. Moederdag. De dag die mij totaal van m’n leg brengt, steken in m’n hart geeft en allemaal omdat Noah er niet meer is. Zal het ooit anders worden? Mag ik ooit voelen hoe het is om écht Moederdag te ‘vieren’? De eerste jaren een handafdruk op papier, dan een boekenlegger, vervolgens een bloemetje, een kaart en uiteindelijk mee uit eten genomen worden of samen een dagje uit? Hoe dan ook. Voor nu: ik hoop dat het snel maandag is... Deze dag doet pijn. 

Vrijdag 17 april 2019

‘Goedemorgen allerliefste’ is wat ik elke ochtend tegen je zeg wanneer ik een aai geef over je urn en je kaarsje aansteek. Ik voel mij dan even net wat meer in contact met jou dan op andere momenten. ‘Ben je trots op mij? Ben je trots op hoe wij het doen?’ Dat is wat ik zo graag wil weten van jou. ‘Voel jij hoeveel wij van jou houden? Weet jij hoeveel ik je mis?’ Kreeg ik maar antwoord op 1 van de honderden vragen die ik voor je heb. ‘Hoe voel je je? Ben je bang geweest?’ Alsjeblieft zeg dat je niet hebt geleden. ‘Vond je dat ik teveel aan het klagen was tijdens mijn eerste trimester?’ Ik heb oprecht van je genoten lieve Noah. Ik heb elke seconde gewaardeerd dat ik jou mocht dragen. Dat jij er was. Dat jij mij moeder hebt gemaakt.

Het is vrijdag avond. Weer een vrijdag avond zonder jou. Je mag bijna écht geboren worden. Je mag bijna écht bij ons komen. Zorgt oma goed voor je? Hebben jullie het fijn? Doorbreekt zij de stilte? De stilte die jij in mijn leven bracht? De stilstaande tijd, de stilte die er was toen jij werd geboren. Geen huilend of schreeuwend jongetje. Geen ademteug. Oh lieve Noah. Ik zou elke dag wel een brief aan je willen schrijven en naar je toe willen sturen. Ik zou elke dag een kusje naar je willen brengen, een knuffeltje in een envelop stoppen en bij je neerleggen. Zou jij mij een brief terug sturen? Een kusje of een knuffel komen brengen? Soms wil ik kleertjes voor je kopen. Gewoon, omdat je in mijn hoofd verder groeit en de kleertjes niet meer zou passen die ik al voor je had gekocht. Ik wil een echte kamer voor je inrichten, niet alleen een hoekje in de woonkamer (die overigens het fijnste plekje in huis is). Ik verlang naar je. Ik verlang naar je geur, je perfecte lijfje. Kan je even terug komen alsjeblieft? Kunnen we alsjeblieft de tijd even terugdraaien? Even weer samen zijn, met z’n 3e? Je hebt alleen maar liefde gekend. Je hebt geen boosheid gekend, geen gevaar en hopelijk geen pijn. 

Noah, kan jij mij vertellen of ik het goed doe? Kan jij mij een teken geven of wij het juiste doen? Kan jij over ons waken, ons beschermen voor al het kwade? Kan jij mij begeleiden in de toekomst? Mij een seintje geven als ik het anders zou moeten doen? Kan jij voor papa zorgen op de momenten dat ik het niet zie of kan? Kan jij hem geven wat hij nodig heeft, wat hij mist, wat alleen jij hem had kunnen geven? 

Noah, bijna is jou uitgerekende datum daar. 02 mei 2019. Papa en mama gaan er een mooie dag van maken. Om jou te eren, om elkaar het laatste beetje steun te geven. Jij hebt ons al voor het leven verbonden, ons sterker gemaakt dan ooit. Jou dag is 08 januari 2019 geworden en dat zal altijd zo blijven. 02 mei 2019 word de dag van ons 3e. Ik hou van jou Noah. Met elke vezel in mijn lichaam en ik ben trotser dan trots dat ik jou mama mag zijn. Hou jij je goed daarboven? Zorg je goed voor jezelf? Dan zorg ik goed voor jou hier beneden. Hier beneden waar de tijd stil staat, waar het altijd stiller is en blijft sinds jou stille komst.

Donderdag 21 maart 2019

Vandaag zou ik eigenlijk 34 weken zwanger moeten zijn. Vandaag zou eigenlijk m’n laatste werkdag zijn en met verlof gaan. Vandaag zou ik eigenlijk moeten waggelen met een dikke buik. Maar nee. Vandaag hebben wij iets anders gedaan. Wij zijn naar onze nieuwe gynaecoloog geweest om te bespreken van hoe en wat bij een volgende zwangerschap. Die roze wolk ga ik niet meer zien, vertrouwen in m’n lichaam krijg ik pas weer terug na een zwangerschap waar een gezond en levend kindje uit is gekomen, volledig gelukkig zal ik nooit meer zijn. Ik voel mij heel fijn bij onze nieuwe gynaecoloog. Hij is gespecialiseerd in zwangerschap na stil geboorte en hij wist ons alles heel goed uit te leggen. Ik vertelde kort over mijn paniekaanvallen en de angst dat er iets met mijn baarmoeder aan de hand zou zijn. Als oplossing gaf hij de optie om een diagnostische hysteroscopie te doen. Mond vol ja. Even in Jip en Janneke taal: hij gaat met een camera van A tot Z m’n baarmoeder controleren of er geen afwijkingen of andere ‘rare’ dingen te zien zijn. Ergens ben ik blij dat hij dit gaat doen, maar mijn ‘paniekaanvallen hoofd’ is als de dóód dat hij iets vindt wat slecht is en een voldragen zwangerschap gaat tegenhouden. Ik heb immers een miskraam gehad én een extreme vroeggeboorte. Er zaten ook wel degelijk positieve punten aan het gesprek. M’n PA-uitslag van de placenta is het beste wat het kon zijn, áls ik wel een verkorte baarmoedermond heb dan zal er een cerclage geplaatst worden om te voorkomen dat het kindje weer te vroeg geboren zal worden, ik zal injecties krijgen vanaf 16 tot 36 weken om mijn baarmoeder te helpen rustig te houden en ik krijg de beste hulp die er is. Onze gynaecoloog heeft ons in principe groen licht gegeven maar hij adviseert wel om eerst die paniekaanvallen onder controle te krijgen en om het baarmoederonderzoek af te wachten. Dikke vette fingers crossed dan maar en hopen dat Noah* op m’n schouder zit, mee kijkt en zorgt dat er in de toekomst een levend gezond ‘brusje’ (broertje-zusje) op de wereld komt.

Woensdag 20 maart 2019

De bron. Waar zit de bron van al deze paniek, deze angst. Waar zit de bron die alles net even moeilijker maakt? Ik zit op mijn bureau stoel, kijk naar het scherm en ik vries vast. Ik vries vast in mijn positie en mijn hart begint sneller te kloppen. Waar komt dit vandaan? Wat zie ik nu wat maakt dat mijn lijf bevriest, wat doe ik waardoor ik niet meer kan bewegen? Ik rol met mijn ogen over het scherm. Ik zie niets schokkends, ik zie de home pagina van Videoland. Ik check m’n lichaam. Ik voel een steek laag in mijn buik, de plek waar Noah had moeten zitten. Is dat het? Is die steek de oorzaak dat ik bevries? Dat ik even niet meer weet hoe ik moet bewegen? Dit alles gebeurd in een fractie van een seconde. Deze gedachten nemen mij even helemaal over en duurt geen minuten, slechts seconden. Die realisatie maakt wel dat ik angst voel. Is er iets mis met mijn baarmoeder? Moet ik ermee naar de dokter? Maar wat nou als er iets slechts uit komt? Wat als? En BAM! Daar is de paniekaanval. Zo snel komt het opzetten, maar des te langzamer gaat het weer weg. Ik blijf mij concentreren op een steekje die allang weer verdwenen is. Een steekje wat ieder ander vast ook wel eens heeft maar het niet eens opmerkt omdat hij/zij er niets achter zoekt. Ik blijf maar malen en omdat ik er zo op geconcentreerd ben weet ik gewoon weer een steek te voelen. ’Zie je wel!’ zeg ik hardop, zonder dat er verder iemand in huis is behalve de katten. ‘Ik ben niet gek!’. Nee, gek ben ik niet. Maar ik zoek het wel op. Ik denk er zo hard aan dat er gewoon weer gebeurd. En inplaats van dat ik denk dat het niets is, ga ik gelijk weer uit van het allerergste. En het allerergste is ook niet op te lossen. Niet met medicatie, niet met operaties, helemaal niets. Maar wáár zit nou die bron die maakt dat ik mij zo bewust ben van elk krampje, steekje, vlekje, bultje (wat gewoon een pukkel is, hip hip hoera nasleep van hormonen). Ik ben sinds gisteren in therapie om de bron op te zoeken. Misschien ligt die bron wel veel verder dan ik zelf denk en heeft het niet perse iets te maken met Noah zijn geboorte maar is deze traumatische ervaring de druppel geweest die de emmer liet overlopen. Ik ben ‘trots’ dat ik de stap heb durven zetten om in therapie te gaan. Ik heb het eerst de tijd gegeven en mezelf de kans gegeven om het op te lossen, maar helaas heeft dat niet veel geholpen. Nu kan ik alleen maar hopen dat ik een weg weet te vinden hiermee, dat het verminderd/opgelost gaat worden, dat ik mezelf weer worden. Dankbaar voor de momenten dat ik samen ben met dierbaren die mij steunen, die volledig achter mij staan met alles. Dankbaar dat ik Steef in mijn leven heb en dagelijks moet dealen met hoe mijn emoties continu de overhand nemen. Dankbaar voor de stappen die ik/wij neem/nemen.

Maandag 11 maart 2019

Ups & downs. Elke dag is een verrassing. Voor m’n zwangerschap stond m’n agenda vol met geplande dingen. Werk, borreltje hier, etentje daar, date night met Steef, spelletjes avond met vrienden. Ik kon wéken vooruit plannen zonder problemen, niets was mij te druk. En nu? Alles wat ik plan is ‘onder voorbehoud’. Ik kan vandaag een ‘oké’ dag hebben (wat overigens ook echt waar is.. YES!), maar morgen kan weer alles terug bij af zijn. Janken, brullen, wallen tot aan m’n enkels en dan nog niet te spreken over m’n kleding keuze (lees: Ma Flodder). M’n agenda is leeg.... Ik vind dat moeilijk. Moeilijk dat ik niemand kan beloven dat ik mee ga met een etentje, niemand kan beloven een koffietje te drinken op een zonnige middag, niemand kan beloven om even een luisterend oor te zijn of gewoon simpel weg te praten. Normaal gesproken ben ik niet zo. Ik ben juist een gezelligheidsdier, ben graag onder de mensen, sociaal zijn, zorgen voor anderen.  Dat komt wel weer. Denk ik. Hoop ik. Vandaag was een ‘up’ dag. Een dag met veel leuke mensen om mij heen, gezelligheid, de stad afstruinen, even als van ouds. Ik koester deze ‘up’ dagen. Ik waardeer de kleine dingen. 

Donderdag 7 maart 2019

Paniekaanvallen. Ik heb ze al sinds m’n 13e. Ik weet zelfs nog de eerste x dat ik er 1 kreeg: was bij een vriendinnetje thuis, we rookte beide maar onze sigaretten waren op. Haar stiefvader rookte (zware) sheg, dus toen namen we maar een sigaretje van hem. Man, wat heb ik mij slecht gevoeld. Was er pas van af toen ik wakker werd de volgende ochtend. Ik heb daar toen die tijd heel vaak last van gehad en ben uiteindelijk ook naar een ademhalingstherapeut geweest om ‘opnieuw’ te leren ademen. Hierdoor kreeg ik een paniekaanval snel onder controle en na een aantal jaar voelde ik zelfs een paniekaanval aankomen en wist ik het zo snel te onderdrukken dat het niet eens doorzette. Tijdens m’n zwangerschap heb ik 0(!) paniekaanvallen gehad. Niet eens een opkomende. Zo fijn was dat.... En toen brak de nacht van 8 januari aan. Net na de bevalling. Steef ging met de verpleegkundige en Noah naar een andere kamer waar voet en hand afdrukjes werden gemaakt. Voor het eerst in lange tijd was ik compleet leeg. Alleen. Tegen m’n zin in. Ik wilde namelijk Noah niet kwijt. Ik wilde nog niet van hem bevallen. Ik was al 4 dagen lang onafscheidelijk van Steef en hij was ook ineens weg. De muren kwamen op mij af. Ik voelde zoveel angst, zoveel leegte. M’n ademhaling nam m’n lichaam over. Snel, kort, over de borst. Téveel zuurstof. Die paniekaanval verdween gelijk toen Steef weer binnen kwam lopen met Noah en de verpleegkundige Sylvia. Tot wel 4 weken na de bevalling heb ik gigantische verlatingsangst gehad. Steef kon niet eens rustig op de WC zitten of ik voelde mij al alleen en wilde ik dat hij ging opschieten. Door langzaam de ‘alleen momenten’ op te bouwen ben ik over m’n verlatingsangst (deels) heen gekomen. Maar helaas. Helaas zijn m’n paniekaanvallen terug gekomen. Meer en heftiger dan ooit tevoren (in hoeverre ik mij kan herinneren). Ze zijn er vooral wanneer ik alleen ben (duh...) en voor ik het ook maar door heb zit ik er middenin. Geen tijd om het te onderdrukken, geen tijd om er ook maar iets aan te doen. De ergste en naarste scenario’s gaan door m’n hoofd, er gaat altijd wel iemand dood of word ernstig en ongeneselijk ziek. Tijdens paniekaanvallen probeer ik afleiding te zoeken door bijvoorbeeld even doelloos door social media te scrollen maar daar word ik continu belaagd door berichten over kanker, hartaanvallen, beroertes, noem het maar op. Ik raak nog dieper in de aanval en zie soms bijna geen mogelijkheid om eruit te komen. Het enige wat ik probeer te zeggen tegen mezelf is: “Carien, je gaat niet dood door een paniekaanval, straks als je eruit bent lach je hierom...” Ik wéét dat ik niet de enige ben met paniekaanvallen en ik wéét dat er oplossingen zijn. Ik wéét dat ik ze weer kan onderdrukken/voorkomen (uiteindelijk), maar man man man, wat is dit een verschrikkelijke bijkomstigheid. Voor nú lucht het op om het te delen, ook om anderen die bekend zijn met paniekaanvallen te laten weten dat ze niet alleen zijn.

Maandag 4 maart 2019

De dag van dé uitslag. Vandaag kregen we de uitslag van de placenta waaraan onderzoek is gedaan. 8 weken hebben we moeten wachten en eigenlijk vond ik het niet spannend tot eergisteren. Ik ben toch een beetje het vertrouwen in m’n lichaam kwijt geraakt door dit alles. Want waarom heb ik het niet duidelijk aangevoeld in die tijd? Waarom kreeg ik geen seintje van: ‘Yo, er is iets niet pluis. Doe er wat mee’. Misschien waren er genoeg seintjes maar dachten ik of de verloskundige dat het erbij hoorde. Nu wuif ik sommige gevoelens weg omdat die enge/rare gevoelens sterk naar boven komen wanneer ik weer eens een paniekaanval heb en stellen die gevoelens niets voor als ik mij oké voel. Maar goed.. ik mag weer een klein beetje vertrouwen krijgen in m’n lichaam want het bleek toch echt pure pech te zijn wat ons is overkomen. Er zijn infecties gevonden in de placenta, maar geen infecties die erop duiden dat ik er iets aan kon doen. En, iets waar ik heel bang voor was: het is niets genetisch. Het blijft gissen hoe het is ontstaan. OF ik had vroegtijdige ontsluiting en daardoor is er een infectie daar binnen gedrongen OF ik had eerst de infectie en daardoor heb ik ontsluiting gekregen. Beetje “wat was er eerder? Het kip of het ei?”. 100% duidelijkheid hierover zullen wij nooit krijgen, maar in een volgende zwangerschap kunnen ze wel uitsluiten of ik een verkorte baarmoedermond heb. Maar zoals de gynaecoloog zei: “Je hebt een hele mooie uitslag, in hoeverre het mooi kan zijn”. Niets laat blijken dat wij in de toekomst geen broertje of zusje voor Noah kunnen krijgen. Wel zullen er voorzorg maatregelen getroffen worden zoals een bepaalde injectie die ik wekelijks moet krijgen en krijg ik vaak metingen van de baarmoedermond etc. maar dat is het allemaal waard. Alles is mij waard om in de toekomst 2e x mama te worden maar dan van een levend en gezond kindje. Wij zijn heel erg opgelucht. Wij proosten op de toekomst. Een toekomst vol liefde en geluk. Wij proosten op elkaar. 

Vrijdag 1 maart 2019

Al 8 weken in een nachtmerrie. Vandaag 8 weken geleden begon ònze nachtmerrie. Begon alles wat ons ouders heeft gemaakt van een stil geboren, maar prachtige, zoon. Ik voel en weet alles nog van vrijdag 4 januari. Het gejaagde gevoel door mijn lijf zonder nog te weten wat er echt aan de hand was, het moment dat ik mijn verloskundige moest bellen om te zeggen dat het geen blaasontsteking was en dat de krampen erger werden. ALLES weet ik nog in detail na te vertellen. Ene kant vind ik dat ‘fijn’, waarom weet ik niet. Misschien ook wel.. Het idee wat ik fijn vind ik dat ik nog wel alles kan vertellen hoe onze zoon op de wereld is gekomen, hoe hij veelte vroeg zijn echte naam al mocht dragen, veelte vroeg mijn warme buikje moest verlaten. Hij heeft ons toch voor het eerst ouders gemaakt en ik denk dat dat het ‘fijn’ maakt. Maar het idee dat het al 8 weken geleden is dat dit alles begon… dat vind ik niet oké. Voor mijn gevoel is het vorige week allemaal gebeurd. Ik heb namelijk nog helemaal niet het gevoel dat de tijd verder is gaan tikken, dat er veel is veranderd in mijn omgeving. Ik zit nog steeds met lege handen, lege armen, lege buik. Ik wilde helemaal geen afscheid nemen van hem, ik wilde hem dragen zoals het in de boeken staat, baren zoals in de boeken staat, opvoeden zoals wij dat wilde. Ik kan gelukkig wel zeggen dat het met mini stapjes, maar echte mini, mentaal steeds iets beter gaat. Ik heb nog steeds het concentratie vermogen van een eendagsvlieg, heb nog steeds geen gevoel voor ‘verplichte’ dingen, maar ik ga vooruit en dat moet ik koesteren. Maar toch, heb ik al gezegd dat ik het allemaal zo oneerlijk vind? Dat ik het nog steeds niet kan geloven dat deze nachtmerrie echt bestaat, voor ons, en voor vele anderen. Achja, hopelijk komt alles goed. Alles.

Woensdag 27 februari 2019

Soms loop ik vast. Vast in mezelf. Vast in het leven. Alles gaat door en dat is oké. Maar ik kan niet stoppen met denken/fantaseren hoe alles was gegaan als het goed was afgelopen. Als ik die vrijdag 4 januari gewoon met vals alarm weer naar huis was gestuurd met het vriendelijke verzoek het rustig aan te doen thuis. Ik kan niet stoppen met m’n ogen sluiten en Noah te zien groeien. Ik kan niet stoppen met liefde voelen voor m’n kind wat niet fysiek hier is, wat niet fysiek mijn liefde kan ontvangen. Ik kreeg afgelopen zaterdag m’n eerste openbare mentale breakdown. Tra-nen bleven rollen, geen stoppen meer aan. Dit alles gebeurde in een parkeergarage, net op het moment dat we gingen uitstappen om week boodschappen te doen. HOE-ZO?! Waarom nu? Waarom op deze plek? M’n make-up zat overal behalve op de juiste plek, geen tissue te bekennen, m’n mouwen waren zeiknat. En dan nog boodschappen gaan doen.... Tsja, ergens wel goed dat we alsnog zijn gegaan want ik was er anders echt niet meer uit gekomen die dag en dat terwijl ik mij die ochtend juist heel fijn voelde. Ik denk nu nog heel vaak terug aan dat moment. Ik probeer te achterhalen wat nu écht die trigger is geweest dat dit gebeurde, dat ik zo werd overvallen door mijn eigen emoties. Want wat als het weer gebeurd? Maar dan midden in de winkel? Of op straat waar meerdere (onbekende) mensen zijn? Ja, m’n hoofd maakt nog steeds overuren, maar  alles gaat door. Het leven staat niet stil. 

Zaterdag 16 februari 2019

00:14 uur, ik lig in bed, Steef slaapt, ligt met z’n gezicht naar mij gericht, z’n armen over elkaar & hij ademt rustig. Ik kijk hem aan en ben zo blij dat we zo sterk zijn. Ik merkte afgelopen week dat ik wat prikkelbaar was, ook naar hem. Vond ik heel raar want dit was de eerste x dat ik weer een keer dacht: joh, hou je kop is?! Eigenlijk had ik eerder deze week al moeten weten wat er vandaag (lees: vrijdag 15 februari) zou gaan gebeuren. Ik had immers ook een opgeblazen buik, puistjes, voelde mij lichamelijk ‘anders’. En ja hoor... als een soort deja-vu zat ik vanmorgen op de WC, precies zoals 6 weken geleden, met kramp en een beetje, innieminnie bloedverlies. Eerst schrok ik omdat in m’n hoofd het nog niet klopt dat ik ongesteld MAG worden. Ik ben immers niet meer zwanger en dan is het juist goed dat m’n lichaam m’n cyclus wilt oppakken, toch? Heel even schrok ik en daarna appte ik Steef met de info dat ik bloedverlies had en ik stuur er nog een feest slinger achteraan. Want eigenlijk ben ik SUPER BLIJ en TROTS dat m’n lichaam, 5,5 week na de bevalling, alweer de cyclus heeft opgepakt! Vanmorgen bij yoga voelde ik ook echt dat het aan het doorzetten was en vanmiddag zaten Steef en ik in de auto en dacht ik wel even: ik vind dit eigenlijk ook heel naar... Ik voel nu, exact 6 weken later, weer dezelfde krampen, de krampen die mij heel veel onzekerheid en angst hebben bezorgd, die ons leven hebben veranderd. Gelukkig had ik vandaag een redelijk oké dagje en kon ik ook tegen mezelf zeggen: “Carien, niet verdrietig zijn, laat dit niet de dag beïnvloeden!” Voor ik het wist stond ik met Dibbs, de kat, in de woonkamer te dansen, omdat ik blij ben dat ik ongesteld ben geworden! En nu lig ik in bed, worden de krampen wel wat erger en krijg ik wederom weer flash backs naar 6 weken geleden. De (voor)weeën, bloedverlies.. Ik denk dat ik maar gewoon moet gaan slapen. M’n lichaam dankbaar moet zijn, m’n lichaam de rust geven die het nodig heeft. Ik draai mij nog even om, even naar Steef kijken nu hij zo schattig is, en dan is er morgen weer een dag. Een dag met nieuwe uitdagingen, weer een dag zonder Noah, weer een dag vol onverwachte emoties.  

Woensdag 13 februari 2019

Daar gingen we dan. IKEA! Altijd al 1 van mijn favoriete winkels geweest, ook zonder iets te kopen (nooit gebeurd overigens). Al jaren kom ik daar samen met m’n mama, echt ons moeder/dochter uitje. Uren struinen, doelloos en vaak ook wel met een doel. Ene keer de auto zo vol geladen dat we schuin over drempels moesten rijden met 5 km per uur en soms met alleen een geur kaars en een afwasborstel. De laatste 2 jaren ga ik ook graag met Steef ernaartoe. Steef is verslaafd aan ‘keukens kijken’. Soms leeft die jongen in z’n hoofd als Dagobert Duck, zulke keukens zoekt hij uit voor onze toekomstige villa die hij ook al in zijn hoofd bezit (oké, dit is echt off-topic). Al een aantal jaren liep ik met m’n moeder over de kinderafdeling. Eerst met een droom en daarna een doel. Een droom om zelf ooit een kinderkamertje te mogen samenstellen en dan stond ik altijd even bij een commode om te doen alsof ik een luier stond te verschonen, even testen of deze commode beter was dan de andere die €50,- goedkoper was… Steeds keek mijn moeder naar mij en zei ze: jou tijd komt nog wel lieve schat. Geduld. Toen kwam het moment dat ik toch echt m’n geduld wilde belonen… Met Steef ben ik vorig jaar naar de IKEA geweest en kon ik voor het eerst écht doelgericht over de kinderafdeling. Gek genoeg viel het allemaal ineens heel erg tegen en vond ik alles er heel simpel uitzien, niet goed genoeg voor ons kind. 

Gisteren gingen we dus voor het eerst weer naar de IKEA. Een ‘rommel’kastje kopen, zoals Steef het noemt. Vooraf gingen wij bij m’n schoonvader langs om de laatste babyspullen zoals zwangerschapskleding en kinderwagen bij hem, uit het zicht, op te bergen op zolder. Nadat we dat hadden gedaan namen we nog een drankje, we zitten op de bank samen met m’n schoonvader en zeg ineens tegen Steef: 'we gaan wel de kinderafdeling ontlopen hoor!' Daarop volgde een intens, verdrietig, maar goed gesprek met m’n schoonvader. Confrontaties opzoeken en keihard aangaan. Ik dacht alleen maar: ik kan dit niet, ik wil dit niet! Maar hij zei: loop desnoods 10 x achter elkaar over die afdeling, je zult merken dat het makkelijker gaat worden, elke x als je er opnieuw doorheen loopt. M’n ogen vulde zich met tranen, m’n hoofd maakte overuren: kan ik dit? Wil ik dit? Ik wilde ineens sterk zijn. Sterk om dit aan te gaan. En daar gingen we… Bij elke bocht wist ik hoeveel bochten we nog moesten slingeren tot we de welbekende knuffelparade zouden tegenkomen. M’n hart sloeg over, maar voor mijn gevoel was er geen weg terug. Ik wilde eigenlijk gewoon naar m’n telefoon blijven kijken, maar Steef zei dat dat niet de oplossing was. Hij pakte mijn hand vast en samen liepen we over de afdeling. Halverwege, op de plek waar de mini stoeltjes en mini tafeltjes staan, brak ik van binnen. Tranen namen de overhand, ik neem een hap lucht, zucht diep uit, kijk Steef aan, hij glimlacht lief naar me, zoals hij dat zo goed kan. De glimlach die mij rustig maakt en mij laat zien dat we dit samen aankunnen. Hij zegt z’n bekende zin: ‘Je doet het goed schatje…’ en we zijn erdoorheen. Ik keek hem aan en zei heel snel: ik ga niet nog een x heen en weer, ben er klaar mee. M’n ogen nog vol tranen lopen we de trap af naar beneden, weg van de kinderafdeling. 

Ik vond het zwaar, maar niet zo zwaar als dat ik had gedacht. In m’n hoofd had ik scenario’s dat ik door m’n knieën zou zakken van verdriet, midden op een gangpad. Heb bewust niet gekeken naar de commodes, de kinderbedjes, de slabbetjes. Op dat moment keek ik veilig in de ogen van Steef en dat voelde goed, dat voelde voldoende. Voldoende om de volgende x met minder angst die afdeling op te lopen en wie weet dan met 1 traantje minder… (vast, wie hou ik voor de gek).

Donderdag 7 februari 2019

WITHEET ben ik. Vandaag met de post een envelop ontvangen van een kinderopvang (gelokaliseerd door heel Nederland). Alleen op de envelop al staat iets heel confronterende: HOERA! Een baby. Via postNL zag ik vanmorgen al dat deze envelop vandaag in de brievenbus zou vallen en toen zei ik al tegen Steef: dit kan toch niet?! WTF?! En ja hoor, we kijken net in de brievenbus en daar ligt die envelop… Messteek in m’n hart gaf het. Steef opende de envelop en daar zit een folder in, met sokjes en wederom wéér heel groot de tekst: HOERA! Een baby. Ik ben zo witheet! Of ik gezellig langs wil komen voor een rondleiding en een goodiebag. Het was 16:55 uur dus ik dacht: ik ga ze gewoon bellen en vragen hoe ze überhaupt aan mijn adres zijn gekomen en of ze ooit wel eens hebben gehoord van onze gebeurtenis…. Bij het bellen kreeg ik baby muziek te horen. Wederom weer een klap voor m’n kop, een steek in m’n buik. Ik heb het 30 seconden aangehoord en toen zei ik tegen Steef: IK GA TOCH NIET NAAR BABY MUZIEK LUISTEREN!? Ik ben naar hun website gegaan en een klacht gestuurd. Of ze zich wel bewust zijn om het feit dat er dagelijks(!) 4 baby’s voor/tijdens/vlak na de geboorte komen te overlijden. Ik mag binnen 2 werkdagen een reactie terug verwachten staat op de website, dus ben benieuwd wat zij hierop te zeggen hebben. Ondertussen voelde ik dat m’n bloeddruk voor het eerst sinds m’n zwangerschap weer omhoog vloog en dat ik dit niet los kan laten tot ik een degelijke excuus heb ontvangen en dat zij, hopelijk, hier over na gaan denken voor in de toekomst. Wij zijn vast niet de enige ouders die dit is overkomen en vast ook niet de enige die zoiets DOMS hebben ontvangen daarna. Zo. Ben ik ook weer even (deels) kwijt. 

Nader bericht: op 8 februari heb ik antwoord ontvangen van het bedrijf:

Beste mevrouw Kramer,

Hartelijk bedankt voor je bericht.

Ik vond het heel erg om te lezen dat je kindje stil geboren is.

Mijn excuses voor de post die je hebt ontvangen. Ik heb hier een melding van gemaakt en zorg ervoor dat je geen post meer ontvangt of gebeld wordt door een collega.

Tot slot wens je heel erg veel sterkte.

Met vriendelijke groeten,

Ergens sta ik versteld van een aantal dingen:

• 'Hartelijk bedank voor je bericht'.... JOE! Haal op z'n minst je standaard tekst weg om je antwoord iets persoonlijker te maken!
•  'Ik vond het heel erg om te lezen dat je kindje stil geboren is'... Ik VIND dat ook nog steeds heel erg!
•  'Ik heb hier een melding van gemaakt en zorg ervoor dat je geen post meer ontvangt of gebeld wordt door een collega'... TOP! Maar ik heb mijn klacht niet alleen gestuurd voor mijzelf, maar ook voor alle andere sterrenouders en toekomstige sterrenouders. Ik vind namelijk dat ze deze fout bij niemand anders nogmaals mogen maken. Overigens heb ik niet de volle vertrouwen in het feit dat zij zegt dat ik geen post meer zal ontvangen of gebeld ga worden door een collega. We wachten het rustig af....

Hóé ze aan mijn gegevens zijn gekomen weet ik nog steeds niet. Waarschijnlijk door al die stomme gratis boxen van Etos/Prénatal/etc.

Maandag 4 februari 2019

De dag dat ik ben geboren. Mijn ouders zijn blij dat ik er ben. Zij waren 29 jaar geleden blij dat ik werd geboren. Zij hadden een gezond en levend meisje in hun armen. Ik was net ter wereld gekomen en ik moest niezen. Iets waardoor het eeuwige grapje is ontstaan dat ik 100% zeker een kind ben van mijn vader. De eerste jaren was het taart eten met mijn verjaardag, waren cadeautjes het belangrijkste. Toen kwamen de verjaardagen dat taart werd omgeruild voor alcohol en cadeautjes maakte plaats voor envelopjes met geld. Visite van familie overdag en ’s avonds een feestje met vrienden. Toen keerde de rust weer toe. Familie en vrienden komen langs voor een borreltje of koffie, cadeautjes en envelopjes waren beide welkom en ‘gewoon’ uiteten gaan was al voldoende. Mijn grootste wens, die ik overigens niet heb uitgesproken, met mijn 28e verjaardag was dat ik graag moeder wilde worden, iets wat ik eigenlijk al jaren wilde, maar nu was ik er écht klaar voor. Mijn wens is ‘gehoord’. Ik bén moeder geworden, maar wat had ik mij dit anders voorgesteld. Vandaag ben ik 29 jaar geworden en is mijn grootste wens iets wat niet te vervullen is: Noah, levend en gezond in mijn armen. Ik hoef geen cadeautjes, geen envelopjes met geld. Ik wil geen visite, geen feestje. Ik wil eigenlijk alleen maar dat deze dag heel snel voorbij is of dat het gewoon een dag is zoals elke andere dag deze week. Ik wil geen aandacht, geen talloze berichtjes (hoe lief ze ook zijn). Ik wil op bed liggen, m’n tranen hun gang laten gaan. Ik wil tegen Steef aankruipen en niets hoeven zeggen. Ik wil Noah terug in mijn armen, fysiek in mijn leven. Ik wil mijn gezin compleet..

Zondag 3 februari 2019

Is het gek dat ik mij afvraag of jij ooit een superheld zou zijn? Of dat jij een supertalent zou hebben? Zou jij misschien heel goed zijn in piano spelen? Of misschien wel een olympische turner? Zou jij misschien net zoals papa en mama in de zorg gaan werken? Levens redden? Of zou jij heel goed zijn met cijfertjes, iets wat mama helemaal niet is.. Zou jij populair worden op school omdat je zo knap bent? Gillende meisjes/jongens achter je aan.. Of zou jij gepest worden en zou ik je steunen en je helpen, juist omdat ik weet hoe het voelt om gepest te worden. Zou je doen wat jij het liefst zou willen? En misschien wel het beste daarin zijn... Iets wat we nooit zullen weten, maar in mijn hoofd kan jij alles worden wat jij had willen zijn. Onze superheld, met supertalenten, met een leven die jij graag had willen hebben.

Vrijdag 1 februari 2019

Lotgenoten. Ik heb eigenlijk nooit eerder zo bewust lotgenoten gehad. Vast wel met iets, zoals vrouwen die ook een miskraam hebben gehad, mannen/vrouwen die vroeger ook zijn gepest door heftige acne, etc. Maar de lotgenoten die ik nu heb leren kennen zijn eigenlijk speciaal. Zonder dat ze eigenlijk heel bewust ervan zijn, helpen zij mij deels met verwerking. Ik kan goed praten met Steef, mijn steun en toeverlaat, maar die snapt mijn schuld/gefaald gevoel niet. Mijn lotgenoten bijvoorbeeld wel. De vrouwen die ik afgelopen 3,5 week heb leren kennen via social media zijn toch iets voor mij gaan betekenen. Net zoals mijn arts ook al zei: “lotgenoten kunnen je meer helpen dan een psycholoog” en daar sta ik tot nu toe heel erg achter. Mijn lieve Steef en mijn familie en vrienden bedank ik heel vaak. Maar bij deze: lieve lotgenoten: dankjulliewel voor jullie (on)bewuste hulp. Dankbaar dat ik jullie heb mogen leren kennen door hetzelfde noodlot wat ons is overkomen. Dat al onze sterrenkindjes samen het maar fijn mogen hebben. 

Donderdag 31 januari 2019

“Wij gaan dit jaar een kind nemen”. JOE! De eerst volgende die ik dit hoor zeggen ga ik vragen naar welke winkel ze gaan om dat kindje te kopen want een ‘kind nemen’ is alles behalve vanzelfsprekend. Zie eerst maar eens zwanger te worden. Heb je dat voor elkaar gekregen: zie dan maar eens om het zonder problemen, LEVEND en gezond, op de wereld te krijgen. Just saying. Ik vind het zo absurd wat ik nu, nu wij dit hebben meegemaakt, allemaal om mij heen hoor. Een kindje krijgen noemen ze niet voor niets vaak ‘een wondertje’ of ‘een geschenk’. Think twice next time als je wilt zeggen dat je een kind gaat nemen dit jaar. Er zijn genoeg mensen om jou heen die daar heel veel moeite mee kunnen hebben, met zo een uitspraak. Meer dan jij denkt. 

Woensdag 30 januari 2019

Wat doe ik mezelf aan? Ik stap voor het eerst na de bevalling in de bus. Ik hoop niemand tegen te komen die ik ken. Het is 12:10 uur dus de kans is klein aangezien iedereen wel zo een beetje gewoon aan het werk is. Ik sta net naast de deur, het plekje waar rolstoelen en kinderwagens voorrang hebben om te staan. Niet bij nagedacht toen ik instapte. Volgende halte was het al gelijk raak: kinderwagen. Ik stap opzij. Ik staar voor mij uit, probeer mijn ogen af te wijken van de kinderwagen. Het meisje in de wagen is denk ik ongeveer 1 jaar oud en is samen met haar mama en oma. Oma geeft haar rozijntjes en ze is blij. Dit alles merk ik op in mijn ooghoeken, want ik ontwijk nog steeds de volle aanblik. 2 haltes later: er stapt weer iemand in met een kinderwagen. Naast mij komt er een stoel vrij. Ik ga zo snel mogelijk daar zitten en staar naar buiten. Ik voel dat mijn ogen vol lopen met tranen. Dit is mij echt teveel. Ik trek het niet. Ik trek het nog niet om al die gevulde kinderwagens te zien. Ik app Steef en hij zegt gelijk: ik kom je straks weer ophalen. Je gaat niet nog een x met de bus vandaag. Ach, ik heb het geprobeerd en het is de mist in gelopen. Weten we dat ook weer. Kutzooi. 

Maandag 28 januari 2019

Ontwijken. Ik heb het gevoel dat mensen mij ontwijken als ze mij nu zien. Dezelfde mensen die mij wel gewoon gedag zouden zeggen als ik ze tegen zou komen als dit allemaal niet was gebeurd. Doen ze dat voor mij? Of zijn ze zelf bang dat ze dicht klappen? Ene kant vind ik het fijn dat ze doorliepen maar aan de andere kant denk ik: je mag gewoon tegen mij praten. We hoeven het niet over Noah te hebben. We hoeven het niet over de hele gebeurtenis te hebben. Als je vraagt hoe het met mij gaat krijg je te horen: “mwa..” en dan zal ik vragen hoe het met jou gaat. Je merkt vanzelf aan mij of ik het er wel of niet over wil hebben. Dit kan aan mijn stemming liggen, aan de persoon die voor mij staat of welke reden dan ook. Maar alsjeblieft: ontwijk mij niet. Zeg op z’n minst even “hoi” of knik eventjes naar me. Het laatste wat ik wil is dat mensen mij gaan negeren na aanleiding van wat er is gebeurd. Tijdens een gesprek hoeft het niet alleen over mij/ons/Noah te gaan. Vertel mij hoe het met jou gaat. Kut dag gehad? Tell me. Leuke dag gehad? Tell me.

Vrijdag 25 januari 2019

Het leven gaat door. Het staat voor niemand stil. Ook voor ons niet, ongeacht dat het wel zo voelt. Ik weet ’s ochtends niet welke dag het is. Is het een werkdag? Is het weekend? Het maakt ook niets uit. Ik ga gewoon in de middag even het centrum in. Dan weet ik zeker dat de winkels open zijn, doordeweekse dag of niet. Ik ga wol kopen. Dekentjes en knuffeltjes haken voor onze inzameling voor Stichting Still. Zeeman. Mandje vol wol. Kassa medewerkster scant alles en geeft aan dat zij via YouTube heeft geleerd om een mutje te haken, met een vlindertje, voor een kindje. Zo trots was ze dat het haar was gelukt. Ik geef haar aan het te blijven doen zolang ze het leuk vindt en als ze niet weet aan wie ze het moet geven dat zij is moet kijken wat ze kan betekenen voor prematuur baby’s. Ze zegt: ‘Oh leuk!!!’…. Ik begreep haar reactie even niet… ‘Leuk’? Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ze kent de situatie niet. Het staat immers niet op mijn voorhoofd geschreven dat ik 2,5 week mijn kind ben verloren (al zouden mijn wallen en eeuwige waterige ogen ook best daarvoor door kunnen). Zeeman. Ook zo een winkel net zoals Hema waar een heleboel mama’s komen met hun prachtige kindjes in een kinderwagen. Ik kan niet meer kijken. Voordat dit alles gebeurde maakte ik graag oogcontact met die kleintjes, kijken of ik een klein glimlachje kon kweken. Ik kan het nu niet meer. Mijn ogen lopen vol, vol met tranen van gemis. Noah, ik mis je zo.

Maandag 21 januari 2019

Hema. We zijn even de deur uit om foto’s op te halen. Hema. Plek waar veel zwangere vrouwen komen, veel mama’s komen met kinderwagens. Iets wat mij altijd al is opgevallen, maar nu is het iets wat mij stoort. Niet omdat ik ze vervelend vind, maar omdat ik oprecht jaloers ben. Jaloers dat zij nog zwanger mogen zijn, jaloers dat zij wel een gevulde kinderwagen hebben waar duidelijk een blij en levend kindje in ligt of een kindje wat tevreden ligt te slapen. 

In mijn handen heb ik een envelop vol foto’s van onze Noah, onze stil geboren baby. Geen enkele vrouw die zwanger is of met de kinderwagen voorbij liep wist wat voor een intense verdriet ik in mijn handen had. Geen enkele (zwangere)mama die door heeft hoeveel pijn het doet om hen te zien lopen. Zo zorgeloos en blij. Ongetwijfeld hebben hun ook een rugzakje met ellende en verdriet, maar die zie ik niet, net zoals ze die van mij niet zien. Het enige wat ze aan mij kunnen zien zijn de paarse/dikke wallen onder m’n ogen, de mascara (ongeacht waterproof) nog maar voor 1/3 op m’n wimpers zit, m’n outfit die door kan als ‘tokkie’ kledij. Ik ben al blij als ik niet ben vergeten m’n tanden te poetsen en een matras in m’n onderbroek te leggen. Want dat is het enige wat er even toe doet in deze periode als je naar buiten gaat. 

Dinsdag 8 januari 2019

Hoi allen. 

Wij zijn vannacht 8 januari 2019 om 03:52 uur trotse ouders geworden van Noah Harder. 

Wij hebben een prachtige zoon, maar helaas door de vroeggeboorte hebben wij ook weer gelijk afscheid moeten nemen van onze Frummel. 

Wij begrijpen dat jullie net zo verdrietig zijn als wij, net zoveel ongeloof hebben zoals wij, maar het is beter zo. 

Heel veel liefs,

Papa Steef, mama Carina & onze mooie zoon Noah 💙