Lees hier gastblogs van andere sterrenouders.

Zwanger worden van ons eerste kindje ging niet zo gemakkelijk als ik gedacht had. Mijn menstruatiecyclus was totaal niet zoals het hoorde te zijn, ik kon er geen peil op trekken. Zo had ik een cyclus van 6 weken en zo weer een cyclus van 3 maanden. Een aantal maanden later zat ik daar ineens bij de gynaecoloog, omdat de huisarts mij doorverwezen had. Na wat onderzoeken kreeg ik te horen dat ik geen tot heel moeizaam kinderen zou kunnen krijgen oftewel de kans op een zwangerschap was bijna niet mogelijk.

Hierbij willen wij graag het verhaal van onze Koen* delen. Dit verhaal is geschreven door onze geboortefotograaf Ilse Nelisse. Zij verdient alle credits! Wat zij voor ons gedaan heeft is onbeschrijfelijk! Dit verhaal is zo fijn om te hebben. Dit hadden wij niet zo op papier kunnen zetten. Wij zijn Ilse dan ook enorm dankbaar voor dit waardevolle verhaal en de foto’s die zij gemaakt heeft. In overleg met Ilse mag dit verhaal gedeeld worden. Liefs, mama Monique en papa Nick.

Lieve Matz, we waren zo blij toen we wisten dat jij op komst was.Meteen begonnen we alles te regelen. Van je kamer, tot aan de verzorgingsspullen. Zelfs kleertjes kochten we zonder te weten dat je een jongen was.

In de zomer van 2015 trouwde ik met de man van mijn dromen. We hadden elkaar 2,5 jaar eerder ontmoet in Afrika. Het werd een fantastische dag. Na onze trouwdag gingen we op huwelijksdag naar Griekenland. We waren al een tijdje gestopt met anticonceptie en een kindje zou heel welkom zijn. Op het einde van onze vakantie voelde ik me anders. We deden een Griekse test. Negatief. Ik suste mezelf met de gedachte dat het ook wel érg snel zou zijn en probeerde er niet teveel aan te denken. Het gevoel bleef. Terug in Nederland deed ik opnieuw een test en deze was tot mijn eigen verbazing wél positief. We konden ons geluk niet op. Ik belande op een roze wolk en samen maakten we plannen voor ons leven samen, met onze baby.

Begin februari 2020 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Dol gelukkig dat we waren. Bijna geen klachten en lekker doorgaan met mijn dagelijkse bezigheden. Begin maart hadden wij de eerste echo en alles was goed. Het hartje klopte goed op tempo. Dit zou bijna niet meer mis kunnen gaan! Op dat moment was ik 8 weken zwanger.

13 maart 2018 kregen we de harde klap te verwerken dat ik onvruchtbaar was. Ik wilde absoluut geen IVF, ICSI,... We zouden dus kinderloos blijven. We startten met de renovatie van ons huis en de tuin. Het huis dat we kochten om kinderen in op te zien groeien zou leeg blijven. We adopteerden onze 3 katten op 21 juli 2018 omdat ik niet graag alleen ben en ik mijn moederliefde elders niet kwijt kon. Ze zijn dan ook verwend alsof ze 3 kinderen zijn!

Vorig jaar kregen wij te horen dat ik zwanger was van een jongetje. We waren zo blij, maar al snel voelden we de grond onder onze voeten wegzakken.. een jongen met hartafwijkingen. We kregen dit te horen op oudjaarsdag. 

Hallo, mijn naam is Diane en ik ben bijna 5 jaar samen met mijn partner Remi. 4 mei 2019 deed ik maar weer een zwangerschapstest, en wat bleek? We waren eindelijk zwanger! Het liefst wilde ik het van de daken schreeuwen, maar ik hield mij in totdat ik ongeveer 12 weken zwanger was. Wel had ik het vertelt aan wat familieleden en goede vrienden.

Het is 23 september 2017, 07.00 uur 's ochtends. Remi, ons zoontje, komt onze kamer binnen, zoals elke ochtend. We knuffelen nog even stevig voordat wij ons gaan klaar maken voor de grote dag! De dag waarop wij erachter komen of wij nog een zoon, of een dochter krijgen. Ik voel mij, zoals de hele zwangerschap, prima en ik ga ontbijten. Jelle moet nog even weg voor zijn werk. Na het broodje versieren Remi en ik samen de woonkamer met roze en blauwe ballonnen. "Moie bawon mama!" en hij wijst naar de tros roze ballonnen die aan onze witte buffet kast hangt. Rond een uur of 12 rijden wij richting het echocentrum. Onderweg hadden we nog een file... ik raakte gestrest omdat ik bang was om de afspraak te missen en dus het hele genderfeestje moest afblazen. Gelukkig, we waren toch op tijd.

Allereerst wil ik Carina bedanken dat ze mij als gast-blogger de mogelijkheid geeft om hier mijn verhaal te vertellen. Ik vind het initiatief van Het Sterrenboekje zo ontroerend mooi! En meerdere moeders in mijn omgeving ontvangen post van haar. Echt heel bijzonder hoe dat voor ze is. Je doet heel mooi werk Carina met jouw stichting. Heel veel dank daarvoor.

Een rollercoaster van emoties.  Onze wens voor een kind is gestart in januari 2018. Dat is het moment dat ik stopte met alles qua anticonceptie en dat wij ons klaar voelden om mama en papa te worden. Ik heb lang getwijfeld of ik wel mama kon zijn. Beschik ik over genoeg liefde en capaciteiten om een goede mama te zijn? Uiteindelijk ben ik dan dol verliefd geworden op mijn partner en twijfelde ik er niet meer aan. Wij gingen mama en papa worden en ons kindje gaat zeker en vast veel liefde kennen!

Naud is stil geboren met 22 weken en 3 dagen. De zwangerschap van mijn vriendin Sanne verliep soepel en de controles leken allemaal goed. Ook tijdens de 20 weken echo bij de echoscopiste verliepen alle metingen goed en zagen we een vrolijk spartelend mannetje op de echo. Onze zoon liet zich wel iets moeilijk meten. Dus na 45 minuten zei de echoscopiste (waarmee onze verloskundigen samenwerkten) dat we mochten terugkomen voor een tweede meting. Ze drukte ons op het hart dat er geen reden was tot zorg, dat ze enkel graag nog een keer wou kijken of ze de laatste metingen kon laten slagen. Tijdens deze tweede echo, op maandag 4 april 2016, leken alle metingen het eerste halfuur weer prima.

Kees is geboren met 24 weken en 5 dagen en werd daardoor extreem prematuur genoemd. Mijn vriendin Birgit kreeg in de nacht van 30 oktober 2019, wat achteraf bleek, weeën. Ze was toen precies 24 weken zwanger. We belden onze verloskundige en zij stuurde ons direct naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen bleek de bevalling al begonnen te zijn. Wij waren in totale shock en begrepen niet hoe dat zo opeens kon gebeuren.

29 oktober 2018: Ik moest al vroeg in het ziekenhuis zijn, want ik was één van de eerste die geholpen zou worden. Een paar dagen daarvoor hadden we op de echo gezien dat er geen hartslag was, ik was rond de 8 weken zwanger. Rond 6 weken had ik de hele dag geen zwangerschapsklachten, omdat ik eerder een miskraam heb gehad, was ik hier erg alert op. Dit had ik met mijn man gedeeld, we wisten dus allebei dat het waarschijnlijk niet goed zou zijn bij de echo, maar toch komt het binnen als het dan toch echt zo blijkt te zijn. De curettage was goed gegaan, het bloedverlies viel mee. Zodra ik zou kunnen plassen mocht ik naar huis. Gelukkig kon ik snel plassen en mocht ik begin van de middag weer naar huis. Thuis gekomen heeft mijn man mij verzorgd en onze zoon, toen 2,5 jaar, opgehaald bij mijn moeder. De emoties had ik redelijk onder controle, alleen de vraag "waarom? Waarom nog een keer?" Bleef door mijn hoofd spelen. Met goede hoop gingen we het weer proberen.

Ik ben Rose en ben 27 jaar. Begin augustus 2018 kwamen we er achter dat ik zwanger was, hartstikke welkom! Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen over het weekje dat Aiden bij ons geweest is. Op 1 maart mocht ik met verlof, heerlijk nog een paar weekjes en dan kon ik mijn kleine mannetje eindelijk ontmoeten. Op 22 maart voelde ik wat minder leven. Aiden was nooit zo heel druk in mijn buik, maar nu was hij wel heel stil. Ik was toen 37 weken zwanger. Voor de zekerheid belde ik de verloskundige. Zij was toevallig in de buurt en kwam even langs. Ze hoorde Aiden zijn hartje iets minder kloppen en stuurde mij voor de zekerheid langs het ziekenhuis voor een hartfilmpje.

3 jaar geleden tijdens het solo backpacken in Australië ben ik smoorverliefd geworden op een Nieuw Zeelander. De liefste, knapste en leukste man ever! Mijn leven is sindsdien zo extreem veranderd! Ik heb mijn hart gevolgd en ben geëmigreerd naar West Australië. Ik woon samen aan de prachtige blauwe oceaan met mijn prins op het witte paard. Een kindje zou alles helemaal compleet maken!

24 december, 05.30 uur. Goed eigenwijs klinkt het nog: 'doe nou geen test want na iedere test werd ik ongesteld', maar deze keer voelde het anders. Ik was misselijk, iedere ochtend hetzelfde. Eerst de wc knuffelen voordat het normale leven kon beginnen. 05.45 uur: jouw papa staat op het punt om te gaan werken, test gedaan en we zien twee streepjes staan! Jouw papa gaat werken en ik maak jouw grote zus klaar.

Het is vrijdag 14 december 2018 als ik eind van de middag een positieve test in mijn handen heb. Sinds half juli was ik gestopt met de pil en omdat ik bij ons eerste zoontje Quinn door de pil heen zwanger werd, hadden we geen verwachtingen met hoe lang een eventuele nieuwe zwangerschap zou duren. Zo blij toen ik de 2 streepjes zag! Ik ben gelijk naar de Prenatal gereden om een leuk rompertje te kopen voor mijn man, die overigens na het zien van het rompertje ook enorm blij was!

Ons Griekse godinnetje Eleni. Vorig jaar januari 2018 bleek ik voor de tweede keer zwanger te zijn. Sneller dan gepland was het dan weer zo, we zouden een tweede kindje krijgen. De zwangerschap voelde na een tijdje raar en anders dan die van ons zoontje Max. Ik had een onrustig gevoel van binnen, had vaak de angst dat ik een miskraam zou krijgen. Toen ik een cadeautje kreeg voor de baby had ik een visioen dat ze dit nooit zou zien. Ik voelde dat het een meisje was, dit klopte niet met een beeld wat ik altijd heb gezien. Dat was een plaatje met eerst twee jongens en dan een meisje. Maar oke, ik volgde mijn gevoel. Wie weet had dat plaatje nooit geklopt. Elke echo zag er goed uit, zelfs een extra echo toen ik nog maar 8 weken zwanger was. Ik werd rond de 12 weken erg ziek. Ik ben nooit ziek en dit was niks voor mij. Zo ziek zijn dat ik echt niks kon, niet eens de energie hebben om voor mijn zoontje te zorgen. Dit duurde vier weken, tot onze vakantie. 

Veel mensen vragen aan mij of ons verhaal ergens te lezen is. Nee, dacht ik. Het zit alleen in me hoofd, waar het zich keer op keer afspeelt. Maar nu meer dan een jaar na het overlijden van Finn en het verwelkomen van onze regenboog baby Levi merk ik dat ik stukjes 'vergeet'. Dus het idee is gekomen alles van begin tot eind te gaan opschrijven. Dus hier gaan we dan...

Het is donderdag 15 november 2018 en ik ben bijna 27 weken zwanger. Ik heb een reguliere controle bij mijn gynaecoloog. Omdat ik diabetes type 1 heb val ik onder de begeleiding van een gynaecoloog. Ik ken haar goed, ze heeft me ook begeleid tijdens de zwangerschap van onze dochter Helena (nu 4 jaar) en 2 miskramen eerder. Helaas is mijn bloeddruk tijdens deze controle te hoog. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Ik bel mijn man en hij komt naar het ziekenhuis. Onze dochter was met mij meegegaan dus iemand moest voor haar zorgen. Na 3 dagen in het ziekenhuis is mijn bloeddruk, met extra medicatie, weer normaal en mag ik weer naar huis.

Maandag 26 februari 2018, de dag waarop onze allergrootste nachtmerrie plotseling werkelijkheid werd. Een telefoontje van mijn schoonmoeder, rond 08.00 uur die ochtend, zorgde ervoor dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. “Het is Wessel, hij is koud en hij ademt niet meer” is wat ze zei. Ik sprong zo snel mogelijk uit bed om me aan te kleden om naar mijn kind toe te gaan. Ik was in staat om te bedenken dat mijn schoonzusje, die verpleegkundige is en een paar huizen verderop woonde van mijn schoonouders, misschien iets kon doen om Wessel zijn leven te redden. Dat hij op dat moment al was overleden was voor mij geen optie. Mijn vriend daarentegen verroerde zich niet. Compleet verslagen bleef hij na het telefoontje van zijn moeder op de rand van het bed zitten: “Het heeft geen zin”.

Zwanger zijn en een gezond kind op de wereld zetten leek vorig jaar, na een eerste gezonde zoon in 2016, zo vanzelfsprekend. Ik was gezond, mijn vriend was gezond dus “Hey, wat zou er mis kunnen gaan?” Ik had tenslotte al een prachtige gezonde zoon mogen dragen en met 40+5 weken met een keizersnede op de wereld mogen zetten. Wat waren we daarom ook ontzettend blij dat ik maart 2018 weer zwanger was! Wij mochten onze zoon Jaxx een broertje of een zusje geven. 

Mijn naam is Joëlla, ik ben 30 jaar oud, getrouwd met Pieter en trotse mama van Ashlyn ♡ en Gyanna ☆. In Augustus 2017 kwamen wij erachter dat ik in verwachting was. Ik kon het niet geloven! Het leek zo onwerkelijk. Na een aantal zwangerschapstesten maakte ik een afspraak met de verloskundige en daar konden wij al snel terecht. Bij de verloskundige was een heel klein mini mensje te zien en een heel klein kloppend stipje wat zijn/haar hartje was. Ik was zo dankbaar. Stiekem was mijn  droom, vanaf jongs af aan al, om mama te mogen worden. Toen onze oudste dochter Ashlyn geboren werd was dit een droom die uitkwam. Toen ik erachter kwam nog een keer zwanger te zijn, en onze dochter een broertje of zusje kreeg, kon ik mijn geluk niet op, maar gelijk was daar ook een gevoel van binnen. Een gevoel van angst.

Hi allemaal, mijn naam is Melanie en samen met m’n vriend Koen zijn we 30 oktober 2018, na een zwangerschap van 24 weken, de trotse papa en mama geworden van ons prachtige zoontje Mick. Helaas hebben wij met heel veel pijn in ons hart afscheid van hem moeten nemen. Ik deel graag ons verhaal omdat ik merk dat ik zelf veel steun haal uit verhalen van lotgenoten. Ook hoop ik andere sterrenouders te inspireren met de verschillende blijvende herinneringen die wij na het verlies van Mick hebben gemaakt om Mick altijd, iedere dag opnieuw, te herdenken.

"Wat als ik een andere keuze had gemaakt?" Deze vraag maalt al bijna 5 jaar door mijn hoofd.  7 November 2014 is onze tweede dochter Delilah* stilgeboren. Ik was 38 weken en 5 dagen zwanger.  De zwangerschap verliep, ondanks de standaard kwaaltjes, zo goed als vlekkeloos. Tot de 20 weken echo. Daar bleek dat Delilah een groeiachterstand had. Verplicht in de ziektewet, veel rusten (wat best lastig was met nog een dochter van 2 jaar oud in huis) en elke week op controle komen was het advies. Veel ctg’s, echo’s en navelstrengmetingen gehad. En met 34 weken was de groeiachterstand ingehaald!

Al jaren was de kinderwens groot. Eenmaal gestopt met de pil ging het helaas niet helemaal vanzelf. Ik kreeg geen spontane eisprong en moest aan de medicijnen en onderzoeken. Niet fijn, maar met die medicijnen ging het gelukkig wel snel. Na 2 maanden was ik zwanger. Eindelijk kwam onze grote wens uit. 

Op 21 oktober 2017 hadden wij een geslachtsbepalende echo gepland staan. Eindelijk zouden we te horen krijgen of onze dochter een broertje of een zusje zou krijgen . Noem het zweverig of onzin, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik uiteindelijk een meisje en een jongetje zou krijgen. Ik had heel sterk het gevoel dat ik dit keer in verwachting was van een meisje maar dat klopte niet. Het maakte mij bang, maar ik stopte dat gevoel weg en schoof het onder de noemer 'angst door eerdere miskramen'. 

Het sterven van Benja was de geboorte van NEL Magazine. 1 april 2018 overleed Benja. Onze zoon van twee maanden oud. Tijdens de twintig weken echo hadden we al iets gezien wat niet helemaal hoorde. Hij had een zwarte vlek bij z’n longetjes. De echoscopiste kon wel zien dat het vocht was en dat het daar niet hoorde, maar wat er verder aan de hand was kon ze mij niet vertellen. De echo was op zaterdag en tot dinsdag hebben we moeten wachten voordat we naar een ziekenhuis konden voor verder onderzoek.

Stel: Je zit op de bank. De tv staat als een soort schemerlamp aan, want je hebt alleen maar oog voor je telefoon. Je scrolt op Facebook of Instagram langs alle berichtjes. Je reageert wat, liked her en der, maar dan kom je een berichtje van mij tegen. En ja het gaat alwéér over één van mijn dode baby’s. Dat is moeilijk, dus je leest het niet eens, scrolt door en liked gauw een foto van een man met een kunstgebit en een filmpje van een kat die in het water valt, deel je met veel lachende emoticons. Oh, vergeet de foto van het eerste tandje van Jantje er niet op te zetten! 

Op 17 december 2018 deed ik 's ochtends voordat ik mijn zoontje Silvan naar school bracht een zwangerschapstest. Ik verwachte er niet veel van want ik had al een paar dagen wat menstruatiepijn en ging er vanuit dat het wel zou doorzetten. Terwijl ik mijn tanden aan het poetsen was verscheen er een tekstje op het scherm: 1-2 weken zwanger. Ik kon m'n ogen niet geloven en had gelijk foto's gemaakt van de test en die naar m'n vriendinnen gestuurd. Die waren super blij en ik moest moeite doen om het Silvan nog niet gelijk te vertellen. Daar wilde ik nog even mee wachten en ik wilde het op een speciaal moment vertellen. 

Van euforie naar een nachtmerrie. Bij 10.5 weken zei de echoscopist: zien jullie wat ik zie? Ik zie er twee! Ik keek naar mijn man en zag twee glimmende oogjes. Samen zweefden we door die dag. We krijgen gewoon een tweeling! Al snel bleek dat een eeneiige tweelingzwangerschap risico's met zich mee brengt. Ik kwam onder controle bij het UMCG en had daar elke twee weken een echo. Bij deze soort zwangerschappen kunnen diverse soorten problematiek ontwikkelen. Onder andere TTS (tweeling transfusie syndroom). Beide meisjes deelden één placenta. Bij TTS delen ze via de vaten door de placenta bloed aan elkaar uit waardoor ongelijke verdeling kan ontstaan. Bij 18 weken zwangerschap was er al vermoeden van TTS.

Als je heel eerlijk bent, denk je dat het jou nooit zal overkomen.. In de wolken waren wij toen wij op 3 april 2019 een positieve test in handen hadden. Een broertje of zusje voor Liam! We waren ontzettend dankbaar dat het, ondanks mijn vruchtbaarheidsproblemen, spontaan en héél snel gelukt was. Al snel begonnen de typische klachten: vermoeidheid en verminderde eetlust. Alle echo’s waren goed en ook de termijnecho rond 11 weken was perfect! We moesten alleen nog even bloedprikken voor de NIPT en dan zou het eerste trimester er al weer op zitten.

Op 26 november kom ik erachter dat ik ongepland zwanger ben van ons derde kindje. Op 5 december 2017 heb ik mijn eerste echo en ik blijk 8 weken zwanger te zijn. Met 13 weken volgt de termijnecho en krijgt ons derde kindje 14 juli 2018 als uitgerekende datum. Rond 14 weken begon ik harde buiken te krijgen. Maar tijdens de controle met 15 weken blijkt alles in orde en heb ik nog het hartje gehoord.

Mijn naam is Natascha, ik ben 28 jaar, sinds 1,5 maand getrouwd met mijn rots/steun en toeverlaat/beste maatje voor al ruim 12,5 jaar! Ook ben ik mama van mijn sterrenkindje Emma*. Vorig jaar, 30 april 2018, hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een geweldig, magisch, liefdevol, toch lichtelijk beangstigend en zo’n heerlijk gevoel was dat! Dol enthousiast probeerde wij ons in toom te houden, want ja, het is nog maar zo vroeg en wij willen het nog even voor ons zelf houden.

Hey, hallo! Makkie is de naam en ben trotse vader van 3 meiden. Taleah van 9 jaar - Livah* van 7 jaar - Selah van 5 jaar. Ik ben dus sterrenouder! 22-12-2012 is Livah Bedina Juliana doodgeboren. Na een zwangerschap van 39 weken en 3 dagen. Die dag staat forever gegraveerd op mijn netvlies. Ik neem je mee..

Onze grote droom kwam uit: WE ZIJN WEER ZWANGER! Intens gelukkig en blij telde wij de weken. Fantaseren over leuke baby namen. Werd het een jongen of toch een meisje? Ik was 15 weken zwanger en wij gingen voor een geslachtsecho. Wat waren wij zenuwachtig. De verloskundige zei ons dat wij een meisje kregen. Wat waren wij enorm trots op ons meisje! Alles zag er goed uit. Wel iets kleiner als normaal maar dat komt vaker voor werd ons verteld. Wij hoefde ons geen zorgen te maken.