Zwanger zijn en een gezond kind op de wereld zetten leek vorig jaar, na een eerste gezonde zoon in 2016, zo vanzelfsprekend. Ik was gezond, mijn vriend was gezond dus “Hey, wat zou er mis kunnen gaan?” Ik had tenslotte al een prachtige gezonde zoon mogen dragen en met 40+5 weken met een keizersnede op de wereld mogen zetten. Wat waren we daarom ook ontzettend blij dat ik maart 2018 weer zwanger was! Wij mochten onze zoon Jaxx een broertje of een zusje geven.
Maar nu, nu weet ik dat na afgelopen jaar niks vanzelfsprekend is...
De zwangerschap ging voorspoedig, alles ging zo snel en wat genoten we van de tijd die voorbij vloog. Met 13 weken hadden we een geslacht bepalende echo gepland en op die dag kwamen we erachter dat Jaxx een zusje zou krijgen. Het geslacht maakte op dat moment niet uit, maar dit was toch wel echt de kers op de taart! Een koningskoppel, wat een heerlijk gevoel. Nu kon ik naast jongens kleding ook is voor een meisje gaan shoppen!
De 20 weken echo. Spannend was dat wel, maar iets in mij zei dat ons meisje gezond was en mijn gevoel werd met de echo bevestigd. Met vlag en wimpel kwam ze gezond uit de echo. Nu was het een kwestie van genieten en de tijd uitzitten totdat het november zou zijn, dan mocht ons meisje komen.
Dat bleek helaas niet zo simpel gedacht.. met 22+3 weken zwangerschap is er na dagen extreme buikpijn geconstateerd dat ik een geperforeerde blindedarm had. Ik moest met spoed geopereerd worden. De dokters hadden ons verzekerd dat dit géén risico voor ons kleine meisje zou zijn, dus “HOP, gaan met die banaan! Als jullie er maar voor zorgen dat ik van de extreme buikpijn af kom!” De operatie was geslaagd, een week herstel in het ziekenhuis en ik mocht naar huis. Echter herstelde ik thuis verre van snel en het enige wat ik kon was op de bank liggen met een warme kruik en zo min mogelijk bewegen. Harde buiken hoorde er volgens de gynaecoloog bij dus ik maakte mij op dat moment geen zorgen. Wat deed het mij verdriet dat ik niet eens normaal voor onze zoon kon zorgen. Dat hij dagen achter elkaar bij familie moest slapen, maar ik kon op dat moment jammer genoeg niet anders. Als ik hersteld zou zijn kon ik weer volop van hem en ons meisje in mijn buik genieten.
Een week na thuiskomst, met een zwangerschap van 24+4 dagen, werd ik wakker met verhoging. Mijn moeder zei dat ik het ziekenhuis moest bellen, maar zo eigenwijs dat ik was stelde ik dit uit totdat mijn vriend uit zijn werk kwam. Ik moest me melden bij de eerste hulp. En daar gingen we weer op naar het ziekenhuis… Na allerlei testen en zelfs een CT scan konden ze niet verklaren waar mijn klachten vandaan kwamen en werd ik dus voor een nacht opgenomen om een dag later overgeplaatst te worden naar het ziekenhuis voor moeder en kind.
Daar voelde ik me oké. Heb zelfs nog in de kantine met mijn vriend gegeten. Maar de situatie veranderde daarna in rap tempo. Terug op de kamer voelde ik me ineens hondsberoerd. Ik had het koud en daarna weer bloedheet. Toen ze mijn temperatuur kwamen meten bleek dat ik 42,3 graden koorts had. Ik werd gekoeld door natte handdoeken en werd meteen naar de IC gebracht. Daar aangekomen belde de gynaecoloog gelijk het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Deze koorts was levensbedreigend, voor zowel mij als ons meisje in mijn buik. In Sofia zou ik in betere handen zijn en daar zouden ze weten wat ze moesten doen. Zo gezegd zo gedaan en werd ik midden in de nacht door een ambulance overgebracht naar Rotterdam (wat 3 kwartier rijden is vanaf ons ziekenhuis). En toen ontstond er paniek. Mijn vriend kon het beste met de auto achter de ambulance aanrijden zodat er vervoer voor hem zou zijn vanuit daar, maar hoe kan je je vriendin op dat moment alleen laten gaan? Op dat moment was dat mijn enige zorg, ik kom er wel. Hij zou mijn moeder bellen vanuit de auto en zou haar op gaan halen en dan in 1 streep richting mij komen. Gelukkig, niet alleen. Geen extreme snelheid door de paniek. Toen ik in Rotterdam aangekomen was stond een heel team mij op te wachten. Ik zei nog: “Dit is een fijn welkomst comité”. Niet wetende dat ze dat alleen doen als het ernstige situatie betreft. Bloed prikken hier, temperaturen daar en gelukkig was mijn koorts al wat gezakt.
Toen mijn vriend en moeder aankwamen in het ziekenhuis kregen we een gesprek met de gynaecoloog en de dokter van de neonatologie afdeling. Wat als ons meisje eerder geboren zou worden? De risico’s waren enorm, de kansen van overleven waren minimaal maar ‘Hey, dit overkomt ons toch niet!’ Wel kozen we ervoor om longrijping medicatie te krijgen. Uit voorzorg en het kon geen kwaad mocht ik de zwangerschap toch uitzitten. Want daar gingen we nog steeds vanuit.
De volgende dag werd ik door allerlei onderzoeken gehaald, want de vraag was nog steeds: waar kwam die koorts vandaan? Nu had ik weer een temperatuur van 35,5 graden, onderkoeling. Hoe kan dat toch? Maar na een MRI scan en foto’s konden ook de dokters in Rotterdam me dat niet vertellen. Het werd avond en mijn vriend ging naar huis. Hij mocht blijven maar ik had gezegd dat hij de volgende dag maar gewoon moest gaan werken. Ik was daar in goede handen en hij kon toch niks voor mij doen, alleen maar aan de rand van mijn bed zitten.
3 kwartier bij me vandaan, maar ook dat valt te overzien. Ik voelde mij beter dus wat was het probleem? Totdat ik midden in de nacht buikpijn kreeg. Extreme buikpijn en harde buiken. Maar de verpleegster zei dat ik moest proberen te slapen. Ik kreeg een injectie tegen de pijn en sloot mijn ogen. Totdat ik naar het toilet ging. Bloed, overal bloed. De paniek ontstond en wist gelijk: dit is niet oké. De weeën waren begonnen, mijn ontsluiting vorderde en dit was niet meer te remmen. En dat met precies 25 weken zwangerschap.
Toen mijn vriend in het ziekenhuis aankwam was ik al klaargemaakt voor de OK. Een spoedkeizersnede, maar omdat ik zoveel pijn had hebben ze mij na de geboorte van onze dochter onder volledige narcose gebracht. Dit omdat ze mijn buik wilde checken om te kijken of ze de klachten konden achterhalen. Er bleek een enorm abces achter mijn baarmoeder te zitten, mijn moederkoek was al half losgelaten en had een bloeduitstorting op mijn baarmoeder. Het was dus een kwestie van kantje boord. Ons meisje is geboren en ze leeft! Haar eerste huiltje heb ik door de narcose niet gehoord, maar gelukkig was mijn vriend bij haar.
En dan kan het gevecht beginnen.
Novi-Rose geboren op 6 augustus 2018 met een gewicht van 800 gram.
Toen ik haar na de operatie mocht zien was het eventjes schrikken. Want wie ziet er in zijn leven nou zo’n klein kindje? Levend en wel met overal slangetjes en infusen. Maar het was wel onze dochter. Wij zouden bij haar blijven en samen het gevecht aangaan. Ze heeft veel ups en downs gehad de weken die voorbij kropen, maar ze leeft. Alle risico’s en alle bijwerkingen van de medicatie namen we voor lief. Je leeft tussen hoop en vrees en ieder lichtpuntje wat er is grijp je aan om vervolgens niet meer los te laten. Je leeft naar het moment dat ze mee naar huis mag, fantaseert over hoe het zal zijn als je eenmaal thuis bent, je gezin weer compleet de dagelijkse dingen kan doen. Iedere week een gesprek met de artsen, waar ze alle positieve dingen vertellen die Novi doormaakte maar ook alle zorgen die ze hadden wat betreft haar longen. Die zijn na dit termijn zwangerschap nog heel erg onderontwikkeld en ze zorgen met medicatie ervoor dat die zich verder kunnen ontplooien. In een periode als deze leef je met de dag want je kan op dat moment niet anders. Je zit in het Ronald mc Donald huis om dicht bij je meisje te zijn, maar dat breekt je dan weer omdat je zoontje thuis is bij familie omdat die helaas niet bij Novi op de afdeling mocht i.v.m. de waterpokken. Iedere week dat ze er was, was een mijlpaal. Iedere dag dat ze leefde was een geschenk. Ze is een vechter, ons kleine meisje. Op naar november!
Maar helaas na 4 weken intensieve zorg, vechtend voor het leven, kregen wij in een gesprek met de artsen te horen dat ons meisje door haar zieke longen geen volwaardig leven zou kunnen krijgen en ze geen verdere behandeling meer kunnen bieden. We moeten afscheid gaan nemen van iets wat oh zo gewild was. Waar je je de afgelopen 4 weken zo ontzettend aan gehecht hebt. Waar je tot op het bot van houd. Er is geen andere keuze, we moeten ons meisje loslaten. Ze mag nu stoppen met vechten en haar rust vinden. Novi haar beademing is diezelfde avond om 22:00 eraf gehaald. We hebben dit intense verdriet met onze naaste familie gedeeld. Ieder heeft op zijn of haar manier afscheid genomen van ons mooie meisje. Haar hartje is om 22:40 gestopt met kloppen. Onze wereld stortte in, maar gelukkig was daar onze zoon die ervoor zorgde dat wij door moeten. Iets hebt om voor te leven.
Nu zijn we iets meer dan een jaar verder. Een jaar. De tijd gaat ontzettend snel, maar het gemis van haar verlies word niet minder zwaar. Zwaarder misschien zelfs, dat is misschien het juiste woord. Ik denk dat niemand je kan vertellen hoe je met dit enorme verlies moet omgaan. Ieder doet het op een eigen manier en er is geen gebruiksaanwijzing voor. Er zijn veel goede dagen maar ook heel veel slechte.
We merken nu dat Novi-Rose ons als gezin sterker heeft gemaakt. Onze familie dichter bij elkaar heeft gebracht. Ze is er dus gelukkig echt niet voor niks geweest. Wij zijn het afgelopen jaar weer trotse ouders geworden van een zoon, Maddox. 1 juli geboren en dat blijkt een kleine pleister op de wond die voor altijd open zal zijn. Novi valt niet te vervangen. Ze zal voor altijd een plek in ons leven hebben. Al is ze er helaas fysiek niet meer bij.
De blinde darm ontsteking heeft ervoor gezorgd dat ons kleine meisje de wereld niet heeft mogen zien. En helaas is dat in mijn geval ‘domme domme pech’. Ze zal nooit vergeten worden, er word nog dagelijks over haar gesproken en iedere dag extreem veel van haar gehouden. Tot de sterren en de maan.
Novi-Rose ♥ 06-08-2018 - ✩ 03-09-2018
*
Reactie plaatsen
Reacties