Mama Joëlla - Gyanna*

Mijn naam is Joëlla, ik ben 30 jaar oud, getrouwd met Pieter en trotse mama van Ashlyn ♡ en Gyanna ☆. In Augustus 2017 kwamen wij erachter dat ik in verwachting was. Ik kon het niet geloven! Het leek zo onwerkelijk. Na een aantal zwangerschapstesten maakte ik een afspraak met de verloskundige en daar konden wij al snel terecht. Bij de verloskundige was een heel klein mini mensje te zien en een heel klein kloppend stipje wat zijn/haar hartje was. Ik was zo dankbaar. Stiekem was mijn  droom, vanaf jongs af aan al, om mama te mogen worden. Toen onze oudste dochter Ashlyn geboren werd was dit een droom die uitkwam. Toen ik erachter kwam nog een keer zwanger te zijn, en onze dochter een broertje of zusje kreeg, kon ik mijn geluk niet op, maar gelijk was daar ook een gevoel van binnen. Een gevoel van angst.

Na het zien van de 1e echo en het uitspreken van m'n angst en gevoelens vertelde de verloskundige mij dat het hartje al zo dapper klopte en dat dit al heel positief was. M'n gevoel van onrust en angst bleef terwijl de weken verstreken, de termijn echo kwam en ik was 11 weken en een aantal dagen zwanger. De verloskundige vertelde ons dat ons kindje nu al een klein druktemakertje was en ze zei dat alles er goed uitzag.

Ik was 16 weken zwanger en wij konden niet wachten om ons kindje weer te zien en besloten een pretecho te doen.

Tijdens de echo lukte het de echografiste niet om ons kindje goed in beeld te krijgen terwijl zij net nieuwe apparatuur hadden. Zij dacht dat het zou kunnen komen door het litteken van de keizersnede bij m'n bevalling van Ashlyn en dat wij met 20 weken vast meer zouden kunnen zien. Wel zagen wij 2 mooie lange benen en 2 schattige kleine voetjes, maar na het zien van deze beelden gingen we met een gemengd gevoel naar huis in afwachting tot de 20 weken echo.

Het sinterklaas weekend gingen wij met familie een weekend naar een huisje in Zeeland waar wij zaterdag 3 december sinterklaas avond vierde. Sinds die middag voelde ik mij al anders dan normaal en daarom ging ik vroeg naar bed. ‘S nachts moest ik naar het toilet en daar merkte ik direct op dat het mis was. Het voelde alsof de grond onder mij vandaan zakte. Mijn vliezen waren gebroken en ik verloor m'n vruchtwater. Direct de verloskundige gebeld in Den Haag en zij gaf aan dat het met een zwangerschap van ruim 17 weken erg onwaarschijnlijk was dat het mis was, maar door de afstand tussen Den Haag en Zeeland kon ze helaas vrij weinig doen en probeerde ons gerust te stellen en vroeg ons lekker te gaan slapen en terug te bellen als er iets was. 

Een aantal uur later werd ik opnieuw wakker en dit keer bloede ik ook heel erg. Vanaf dat moment ging het snel. Na contact met de verloskundige zijn wij doorgestuurd naar het ziekenhuis in Dirksland en daar werd onze grootste angst bevestigd dat ons kindje geen vruchtwater meer had. De wereld om ons heen storte in. Verdriet en onzekerheid was het enige wat we voelde want “wat nu!?”

De gynaecoloog zei dat we de hoop niet moesten opgeven omdat het hartje van ons kindje nog klopte en vruchtwater weer aangemaakt kon worden. De eerste uren na dit nieuws waren hart verscheurend en gingen als een waas langs ons voorbij. Wij moesten ons voorbereiden dat ons kindje die nacht nog geboren zou kúnnen worden en ze vroegen ons een naam voor ons kindje te bedenken.

Het familieweekend was voorbij en de familie ging terug naar Den Haag. Ons dochtertje Ashlyn had ik niet meer gezien sinds wij ‘s nachts met spoed naar het ziekenhuis moesten in Zeeland. Ik wilde naar Den Haag, ik wilde in de buurt van ons huis en onze Ashlyn zijn. Weg van de plek waar het allemaal mis ging. Omdat de situatie stabiel was mocht in overgeplaatst worden naar Den Haag, alleen wel per ambulance.

Aangekomen in Den Haag vertelde de artsen ons van de 5 wettelijke wachtdagen die genomen moeten worden voordat de bevalling in gang gezet zou kunnen worden, omdat het anders een abortus was en dit wilde wij absoluut niet! Wij wilde diep in ons hart het liefst dat ons kindje zou blijven leven, ook al wist ik met elke vezel in mijn lijf dat het mis was en ons kindje nooit een eerlijke kans zou krijgen. De dagen erna waren gevuld met verdriet, onmacht, echo's, controles en gesprekken met artsen.

In de nacht van 5 op 6 december werd ik heel erg ziek. Hoge koorts en kon ik niet meer reageren op wat de artsen vroegen. Controles werden uitgevoerd en na een echo bleek ons kindje te zijn overleden. Mijn lichaam was begonnen met de bevalling.

Een aantal uur later begonnen de weeën en op 6 december 2017 om 8.25 is ons dochtertje en zusje Gyanna Maribeau Elisanne geboren na een zwangerschap van 17 weken en 6 dagen.

Ik heb haar voor mijn gevoel 2 minuten kunnen zien waarna ik met spoed naar de OK moest omdat mijn placenta niet los kwam.

Ik zou na 20 minuten terug zijn, dit bleek 10 uur later. Ik werd wakker op de IC. Alleen en met een onbehagelijk gevoel dat er iets mis was. Ik vroeg aan de eerste de beste verpleegkundige die ik zag of ik mijn baarmoeder nog had en daar kon zij geen antwoord opgeven. De artsen vertelde mij later dat zij met hun top team hebben gevochten voor het behoud van mijn baarmoeder, maar na 7 liter bloedverlies hebben zij een hysterectomie moeten uitvoeren om mijn leven te redden.

Daar lag ik, totaal verslagen, verdrietig, verdoofd. Ik voelde mij schuldig dat ik gefaald had als moeder, dat ik Gyanna geen mooi leven heb kunnen geven, Ashlyn haar zusje nooit zou leren kennen en als vrouw dat mijn lichaam mijn man nooit meer een kindje kon geven.

De volgende dag kon ik onze kleine Gyanna* eindelijk zien. Wat was ze mooi, ons kleine meisje! Met haar mooie lange beentjes, perfecte voetjes en handjes, maar haar lijfje was nog lang niet sterk genoeg geweest om te overleven met haar kwetsbare huidje.

De dagen erna gingen als een waas aan ons voorbij. Verdrietig om het verlies van Gyanna☆, dankbaar voor Ashlyn♡ en dankbaar dat het topteam van artsen mijn leven hadden gered.

Het weekend voor kerst konden wij Gyanna meenemen naar huis. Helaas in een urntje,  maar wat was het fijn dat ze bij ons was. De uitslagen van de onderzoeken wezen uit dat Gyanna gezond was en de artsen spraken van 'pure pech' dat mijn vliezen zijn gebroken.

De verloskundige zei dat m'n onzekerheid en onderbuik gevoel gedurende gehele zwangerschap niet voor niks bleken te zijn en ik nooit meer moest twijfelen aan m'n intuïtie.

Nu, 2 jaar later, na hele diepe dalen, verdriet en pijn kan ik beetje bij beetje weer geloven dat ik onvolmaakt gelukkig kan zijn als mens, als vrouw en bovenal als trotse mama van m'n 2 dochters.

Gyanna* zal altijd in onze gedachte blijven. Ze heeft een plek in ons leven, wij denken iedere dag aan haar en praten over haar. Ze is onderdeel van ons gezin en dat zal zij altijd blijven.