Mama Melanie - Mick*

Hi allemaal, mijn naam is Melanie en samen met m’n vriend Koen zijn we 30 oktober 2018, na een zwangerschap van 24 weken, de trotse papa en mama geworden van ons prachtige zoontje Mick. Helaas hebben wij met heel veel pijn in ons hart afscheid van hem moeten nemen. Ik deel graag ons verhaal omdat ik merk dat ik zelf veel steun haal uit verhalen van lotgenoten. Ook hoop ik andere sterrenouders te inspireren met de verschillende blijvende herinneringen die wij na het verlies van Mick hebben gemaakt om Mick altijd, iedere dag opnieuw, te herdenken.

Ons verhaal:

18 juni 2018, de dag waarop we erachter kwamen dat ik zwanger was van ons eerste kindje, een magisch gevoel voor ons beide!

M’n zwangerschap verliep, op wat zwangerschapskwaaltjes na, ontzettend goed.

Bij 15 weken zwangerschap hebben we een pretecho gedaan en kwamen we erachter dat er een jongetje in m’n buik groeide. Vanaf dat moment begon m’n zwangerschap nog echter te worden en fantaseerde we samen over onze toekomst als gezin. Tijdens onze vakantie op Gran Canaria hebben wij de naam van onze grote trots bedacht: Mick!

Een aantal weken later, op 26 september 2018, hadden we de 20 weken echo. De dag waar puur geluk veranderde in veel zorgen en onzekerheid. Er werd bij Mick ontdekt dat hij te grote nieren had en amper blaasvulling. We werden direct doorverwezen voor  wekelijkse echocontroles in het VU en hier stortte, na een aantal onzekere weken, onze wereld in.

Na veel onderzoek kwamen de artsen erachter dat Mick een klepje in zijn plasbuis had die niet werkte. Daardoor kon het vruchtwater, dat een baby’tje gedurende de dag opdrinkt en ook weer hoort uit te plassen, geen weg naar buiten vinden. Vruchtwater stroomt na het opdrinken normaal gesproken door de longen, waardoor deze getraind worden, zodat een kindje bij de geboorte zelfstandig kan ademen. Dit gebeurde bij Mick niet meer en doordat al het vruchtwater achterbleef in zijn nieren, liep hij een long én nierafwijking op en bleek hierdoor niet levensvatbaar. Door een piepklein klepje, een “foutje van de natuur” zoals de artsen het omschreven, kon Mick niet bij ons blijven.

Uiteindelijk ben ik bij 24 weken zwangerschap ingeleid en op 30 oktober werd Mick na een heftige bevalling om 21:10 uur stil is geboren.

Mick is twee dagen bij ons thuis geweest om afscheid van hem te nemen en is op 2 november gecremeerd.

Nadat wij Mick, samen met onze naasten, onze laatste eer hadden bewezen met liefdevolle woorden en mooie muziek, verlieten wij het crematorium met lege handen. De plek waar wij definitief afscheid moesten nemen van ons eigen vlees en bloed, onze zoon, onze prachtige Mick. De tijd die daarna volgde was/is onbeschrijfelijk pijnlijk en verdrietig.

Koen en ik hebben in de maanden na zijn verlies verschillende blijvende herinneringen aan Mick gerealiseerd!

- Wij hebben samen een hele bijzondere urn laten maken. Een urn gegoten van onze handen, waarbij van ons beide één hand, een hart dragen waar uiteindelijk het as van onze Mick in is gekomen.

- Van Koen heb ik twee hele waardevolle kettinkjes gekregen. Eentje met een klein hartje waarin Mick z’n letter gegraveerd is en een kettinkje met een klein plaatje waar de hartslag van Mick in gegraveerd is. Op deze manier draag ik Mick z’n hart voor altijd dicht bij die van mij. Ik heb ze vanaf het moment dat ik ze kreeg, niet meer afgedaan en iedere dag geven ze me veel kracht.

- We hebben een gepersonaliseerde bewaardoos laten maken waar we alle waardevolle spulletjes van Mick hebben in gedaan, waaronder een aantal bijzondere geboortecadeautjes, de woordjes van de crematie, de ruim 100 kaarten die we na zijn overlijden hebben gekregen, echo’s, m’n negen (uiteindelijk ruim vijf) maandenboek, foto’s enz.

- M’n vader heeft samen met een geweldig lieve fotograaf van Stichting Make a Memory, na de bevalling honderden foto’s van Mick gemaakt en die zijn zo onbeschrijfelijk mooi!!! We hebben twee foto’s ingelijst en in de woonkamer opgehangen boven de eettafel. Een plek waar we iedere dag zitten en waar altijd een kaarsje bij de urn van Mick brand.

- We hebben van alle foto’s twee  fotoboeken gemaakt. Een kleine met tien foto’s, deze staat naast de urn. Iedereen die bij ons thuis komt mag en kan dit boekje pakken en doorbladeren. Het grote boek ie gevuld met alle foto’s, dit boek is confronterend maar ook onwijs mooi, echt een reis terug in de tijd, de tijd waar we vaak naar terug verlangen. Mick nog veilig in de armen van z’n papa en mama! Je ziet zoveel verschillende gevoelens in dat boek, puur geluk, trots, immens verdriet, diepe rouw... De beide opa’s en oma’s van Mick waren de hele dag in het ziekenhuis aanwezig. Zij staan daarom ook op veel foto’s en de liefde voor hun eerste kleinkind is zo puur. Als ik de foto’s van hen met Mick terug zie, raakt me dat enorm. Alle foto’s samen zijn onbeschrijfelijk waardevol.

- In het ziekenhuis hebben ze de handjes en voetjes van Mick in gips gedrukt (negatieve/diepe afdrukken). Deze afdrukken hebben we maanden later opnieuw laten gieten (positieve/bolle afdrukken). Deze “nieuwe” afdrukken zijn uiteindelijk in brons gegoten. Op deze manier kunnen we de handjes en voetjes van Mick in ons handjes houden en aanraken! Gips is een heel zacht en kwetsbaar product, deze bronzen afdrukken kun je eindeloos aanraken en zullen niet stuk gaan. Wij waren namelijk erg bang dat het gips ooit stuk zou vallen...

Al deze tastbare herinneringen zorgen ervoor dat het verlies van Mick iets 'dragelijker' wordt. En nee, zoals alle sterrenouders weten, maar wat vele mensen vaak zonder na te denken zeggen... Het verlies van een kind geef je geen plekje!!! Je moet er mee leren leven, die pijn voel je levenslang en voor rouwen staat geen tijd! Als ik voor mezelf spreek, leef ik met de dag, ik ga regelmatig stuk aan stomme, niet over nagedachte opmerkingen die mij heel erg raken. Ik ben niet meer de oude Mel, ik ben een onzichtbare moeder, en dat geeft een gevoel dat je geen enkele ouder gunt, maar helaas door veel te veel ouders gevoeld wordt. Ik ben net zo trots en praat net zo graag over mijn kindje als een moeder van een levend kind. Daarom zorg ik dat Mick iedere dag opnieuw benoemd wordt en vertel ik het liefst de hele wereld over hem! Want ondanks dat hij niet meer bij ons is, is hij er wel geweest, blijft hij voor altijd onze zoon en heeft hij bij ons en vele andere een onuitwisbare indruk achtergelaten! Mick mag nooit vergeten worden!

Inmiddels ben ik bijna 31 weken zwanger van een meisje, het zusje van Mick. Een zegen vanuit de hemel! Helaas zal ik nooit meer onbevangen zwanger zijn. Naast dat ik echt intens geniet van het opnieuw zwanger zijn en het vertrouwde getrappel in m’n buik vindt ik het ontzettend spannend, maar we blijven positief en gaan ervan uit dat Mick vanaf januari 2020 mag waken over z’n zusje! Helaas zijn er ook nu veel mensen die denken dat dan alles weer goed is... Dat wij straks een kindje hebben en daarmee alles is opgelost... Ook dat is moeilijk, want mensen zullen het goed bedoelen, maar Mick blijft altijd ons eerste kindje, hij is voor altijd een deel van ons gezin, hij wordt intens gemist! Ons gezin zal daarom ook nooit meer fysiek compleet zijn...

Mocht iemand van jullie meer informatie willen over één of meerdere van bovengenoemde tastbare herinneringen, mogen jullie uiteraard altijd contact met mij opnemen!

Veel liefs Melanie!