"Wat als ik een andere keuze had gemaakt?" Deze vraag maalt al bijna 5 jaar door mijn hoofd. 7 November 2014 is onze tweede dochter Delilah* stilgeboren. Ik was 38 weken en 5 dagen zwanger. De zwangerschap verliep, ondanks de standaard kwaaltjes, zo goed als vlekkeloos. Tot de 20 weken echo. Daar bleek dat Delilah een groeiachterstand had. Verplicht in de ziektewet, veel rusten (wat best lastig was met nog een dochter van 2 jaar oud in huis) en elke week op controle komen was het advies. Veel ctg’s, echo’s en navelstrengmetingen gehad. En met 34 weken was de groeiachterstand ingehaald!
Met 38 weken voelde ik wat minder beweging in mijn buik. Ik had er zelf totaal geen slecht gevoel over, dacht dat ze gewoon wat minder ruimte had. Het advies was om thuis het aantal bewegingen te gaan turven. Als dit minder dan 10x op een dag was, moesten we meteen naar het ziekenhuis komen. Dit ging 3 dagen prima, maar woensdag was ze wel erg rustig....en die dag voelt voor mij nog steeds als de dag des oordeels.
Woensdag 5 november 2014.
Ze was rustig, maar ze bewoog wel. De hele dag twijfelde ik of ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis zou gaan. Maar als ze eenmaal bewoog was ze lekker actief, dus dan moest het wel goed zitten, toch? Ik had me voorgenomen om ‘s avonds in bed even af te wachten hoe actief ze zou zijn. Als ze dan lekker druk was, zat het goed. Dan had ze minstens 10x goed bewogen die dag. Zou ze rustig blijven, zou ik meteen naar het ziekenhuis gaan. Zo gezegd zo gedaan. En in bed schopte ze bijna door me heen! Ze was onwijs actief en mijn man en ik waren enorm opgelucht!
Maar dat was 24 uur later wel anders toen we in het ziekenhuis lagen en staarden naar een scherm met een stil kindje. Ons mooie meisje Delilah* leefde niet meer. Haar hartje was gestopt met kloppen...
Bij de geboorte op vrijdag 7 november bleek ze een strakke knoop in de navelstreng te hebben. Waarschijnlijk is ze overleden in de nacht van woensdag op donderdag. En wat voel ik me daar nog steeds schuldig om!
Want wat nou als ik die woensdag 5 november een andere keuze had gemaakt? Wat nou als ik wél naar het ziekenhuis was gegaan? Ik had al een slecht gevoel die dag, dus waarom heb ik daar nou niet naar geluisterd? Wat nou als ze ‘s avonds niet gewoon hard aan het schoppen was maar het een noodkreet was? Misschien was ze in paniek omdat ze geen zuurstof meer kreeg...
Rationeel weet ik dat ik geen fout heb gemaakt. Ik dacht oprecht dat ze ‘s avonds gewoon lekker actief was en ze zat door die bewegingen ook aan het minimum van 10x. Wat volgens de arts goed was. En zij is de specialist, dus ik vertrouwde op haar.
Maar emotioneel... dat is een heel ander verhaal. Ik ben haar moeder. Ik had haar moeten beschermen. Ik had mijn slechte voorgevoel - ook al was het maar heel even - meteen serieus moeten nemen en naar het ziekenhuis moeten racen! Dan hadden ze me misschien opgenomen en aan de 24-uurs ctg gelegd. Dan had Delilah* misschien al dipjes in haar hartslag laten zien en hadden ze misschien al gezien dat ze het zwaar zou krijgen. Misschien hadden ze dan een spoedkeizersnede gedaan en misschien had ze dan gewoon geleefd! Misschien...dat is het sleutelwoord. Want het zijn een hoop misschien-tjes. Misschien had ze helemaal geen afwijking laten zien en was ze alsnog binnen een paar tellen overleden door het plotselinge straktrekken van de knoop.
En door al deze onzekerheden probeer ik mezelf keer op keer duidelijk te maken dat ik zo goed mogelijk als ik kon gehandeld heb. Als ik maar een seconde had gedacht dat ze had kunnen overlijden, had ik meteen in het ziekenhuis gezeten. Alles om mijn dochter te redden! Maar ik wist het niet. Het voelde 1 dag even onzeker, maar nooit dacht ik dat ze dood zou gaan...mijn mooie perfecte meisje.
Het is moeilijk om mezelf telkens te overtuigen dat ik zo goed mogelijk gehandeld heb. Het maakt dat ik als moeder soms erg onzeker ben. Ik was bij Delilah* de enige die eventueel kon aanvoelen dat het fout zou gaan, die haar kon redden, en ik heb gefaald. En ik ben bij mijn andere kinderen daardoor ook zó bang om weer te falen. Zo bang dat ik weer niet aanvoel dat iets gruwelijks mis zal gaan. Mijn moederinstinct heeft me enorm in de steek gelaten toen en sindsdien durf ik er niet meer op te vertrouwen. Iets waar ik de rest van mijn leven als mama aan moet werken. Want ik heb inmiddels nog 2 kindjes gekregen en heb nu dus 3 prachtige kinderen om voor te zorgen. En die hebben recht op een onbezorgde mama die zelfverzekerd is en weet dat ze een goede mama is. Maar dat is vaak verdomd moeilijk om voor elkaar te krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties