Mama Erica - Fenna*

Al jaren was de kinderwens groot. Eenmaal gestopt met de pil ging het helaas niet helemaal vanzelf. Ik kreeg geen spontane eisprong en moest aan de medicijnen en onderzoeken. Niet fijn, maar met die medicijnen ging het gelukkig wel snel. Na 2 maanden was ik zwanger. Eindelijk kwam onze grote wens uit. 

Wat is dat allemaal spannend zeg. Je durft bijna niet te hopen. Wachten tot de 12 weken voorbij waren en bij 15 weken de geslachtsbepaling. Ons kindje werd een meisje, wat waren wij blij! Uiteindelijk een goede 20 weken echo en vanaf toen dacht ik "Oké, het is goed. Ga genieten!" Ze liet zich elke dag goed voelen en dat was een heerlijk gevoel. 

Toen ik 22 weken zwanger was overleed oma. Op een mooie leeftijd van 90 jaar zagen wij het aankomen en toch ging het ineens allemaal erg snel. Een grote klap. Als je zo’n goede band hebt wil je diegene nooit kwijt. Die dag verloor ik beetjes bloed. Na een telefoontje met de verloskundige werd er vanuit gegaan dat het de spanning was. De volgende dag had ik geen bloedingen meer.

Maandag 2 oktober 2017 ging ik weer aan het werk. Even afleiding na het overlijden van oma. Het was fijn om even mijn gedachten te verzetten. De kleine liet zich ook die dag goed voelen en af en toe was het wat lastig door de druk tegen mijn ribben. 

Na mijn werk kwam ik thuis en werd ik overvallen door een zenuwachtig gevoel in mijn buik.  We hadden niks meer gehoord over de muziek die verstuurd was voor oma’s begrafenis die de volgende dag zou zijn.

"Wat als ze de bestanden niet kunnen openen? Ik krijg er buikpijn van." zei ik tegen mijn man. Hij probeerde mij gerust te stellen. Hij zou het nog een keer op sturen en voor de zekerheid op USB zetten mocht het openen niet lukken morgen. Toch maakte het mij niet rustiger had nog steeds een raar gevoel in mijn buik. Ik ben een paar keer naar de wc gegaan maar ook dat werkte niet. De pijn werd snel erger, ik kreeg het in vlagen en begon automatisch te puffen. Mijn man keek mij aan en vroeg of ik zeker wist of dit wel darmkrampen waren? "Wat anders?" zei ik. Stiekem wist ik denk ik dat het niet goed was maar het kon en mocht niet zo zijn dat dit al weeën waren!! Het leek hem verstandig de verloskundige te bellen, maar ik vond dat vervelend ’s avonds. Wat nou als het écht gewoon maar darmkrampen zijn? Hij was vastberaden om te bellen. Eenmaal een verloskundige aan de lijn had ze al snel door dat het nodig was. Ze was er met een kwartier. Ondertussen was de pijn niet meer te houden en was ik er ook van overtuigd dat het niet goed was. De verloskundige controleerde mij en het was duidelijk: ik ben aan het bevallen en dat gaat de kleine niet overleven met 23 weken en 2 dagen. Op dat moment zat ik in mijn eigen bubbel. De woorden kwamen allemaal binnen, maar de pijn was onhoudbaar.

Snel belde de verloskundige een ambulance die er gelukkig erg snel was. Tussen de weeën door snel op de brancard en snel naar het ziekenhuis. Er werd afgesproken dat de verloskundige achter ons aan zou rijden en als ik het niet meer zou redden ze dan onderweg stopten. Gelukkig heb ik het tot in het ziekenhuis vol kunnen houden en eenmaal daar heeft het toch nog wel even geduurd. 

Iedereen was heel rustig. Mijn lichaam zou wel aangeven wat het moest doen. Ik had continu zoveel persdrang, maar ik wist dat als ik zou gaan persen dit het begin van het einde zou zijn. Onze kleine meid zou het niet redden. Op een gegeven moment hield mijn lichaam het niet meer tegen en met 2 keer persen kwam onze dochter op de wereld.

We noemen haar Fenna Elisa. Een heel klein, mooi, mini meisje. Alles er op en er aan, zo mooi! Met een zacht huiltje liet zij zich horen. Maar er werd niks gedaan. Er werd meteen al verteld dat zij onder de grens van 24 weken zit en dat ze geen actie ondernemen om haar in leven te houden. Ze werd op mijn borst gelegd en zo mochten we, met zijn drieën, het laatste moment samen beleven. Het ging allemaal heel snel. Ze heeft niet lang geleefd. 

Die nacht mochten Remco en ik haar bij ons houden. Geslapen hebben we niet. We leefden in een nachtmerrie.
De volgende ochtend mochten we naar huis. Haar achterlaten in het ziekenhuis vonden wij vreselijk!
Met lege handen en een lege buik naar huis. Een onmenselijk gevoel. Thuis komen waar haar kamertje al bijna klaar was en zoveel spullen al voor haar klaar stonden. 

Tijdens de hele zwangerschap had ik al een vreemd gevoel. Ik heb bij verschillende mensen aangegeven dat ik een rare druk voelde onderin mijn buik. Ik kon soms niet normaal zitten want had het gevoel dat er iets in de weg zat. Helaas is er nooit goed naar gekeken en werd het altijd met bandenpijn aan de kant geschoven. Ik was nog nooit eerder zwanger geweest dus je gaat er van uit dat ze gelijk hebben. Achteraf bleek mijn baarmoederhals te zwak te zijn geweest.

8 maanden na ons grote verlies was ik opnieuw zwanger van een meisje. Zij is doormiddel van een cerclage en veel rust, gezond en voldragen ter wereld gekomen. Ze leek bij de geboorte enorm veel op haar grote zus. Er zal voor altijd een leegte in ons hart blijven, maar wat is het bijzonder om nu 2 prachtige meisjes terug te zien in 1.