Op 21 oktober 2017 hadden wij een geslachtsbepalende echo gepland staan. Eindelijk zouden we te horen krijgen of onze dochter een broertje of een zusje zou krijgen . Noem het zweverig of onzin, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik uiteindelijk een meisje en een jongetje zou krijgen. Ik had heel sterk het gevoel dat ik dit keer in verwachting was van een meisje maar dat klopte niet. Het maakte mij bang, maar ik stopte dat gevoel weg en schoof het onder de noemer 'angst door eerdere miskramen'.
En toen kwam de dag waarop ons acrobaatje, ons altijd actieve kindje, doodstil op het echobeeld verscheen. Ik zag het meteen, maar ik durfde het niet uit te spreken. Ik staarde wat voor mij uit terwijl de echoscopiste tevergeefs naar een hartslag zocht. Eindelijk vond ik de woorden: "Het is niet goed he?"
Nee, het was niet goed. Ons meisje leefde niet meer.
We kwamen in een nachtmerrie terecht. In een rollercoaster die ik mijn ergste vijand nog niet toewens. We brachten iedereen op de hoogte, verslagenheid overheerste. We huilden, we schreeuwden, we zochten naar woorden.. en we bedachten een naam.
Liefde, leven, Liv.
Op 23 oktober 2017 ben ik bevallen van ons veel te stille en veel te kleine meisje. Ze was met haar 16 weken al helemaal af en compleet, ze had alleen nog wat verder moeten groeien.
Liv bleek kerngezond, ze is overleden doordat de placenta niet goed doorbloed was en ze dus te weinig zuurstof kreeg.
Op Liv haar eerste jaardag was ik pril zwanger van ons regenboogje. Ik wist me met mijn gevoelens geen raad. Want zij was zo gewenst, maar dit kleine kindje in mijn buik ook.
Inmiddels heb ik geleerd dat dat mág. Dat deze gevoelens naast elkaar kunnen en mogen bestaan. Dat ik Liv mag missen en dat ik ons mannetje niet meer weg zou kunnen en willen denken. Dat dat mijn liefde voor haar niet minder sterk maakt.
Op 21 mei 2019 werd hij geboren. Ons regenboogje, onze zoon.
Op zijn geboortekaartje stond de tekst: "Als je naar de sterren kijkt, knipoogt er altijd eentje terug."
Reactie plaatsen
Reacties