Mama Lau - mama van 6 sterretjes*

Stel: Je zit op de bank. De tv staat als een soort schemerlamp aan, want je hebt alleen maar oog voor je telefoon. Je scrolt op Facebook of Instagram langs alle berichtjes. Je reageert wat, liked her en der, maar dan kom je een berichtje van mij tegen. En ja het gaat alwéér over één van mijn dode baby’s. Dat is moeilijk, dus je leest het niet eens, scrolt door en liked gauw een foto van een man met een kunstgebit en een filmpje van een kat die in het water valt, deel je met veel lachende emoticons. Oh, vergeet de foto van het eerste tandje van Jantje er niet op te zetten! 

Misschien ben je nu al gestopt met lezen van dit bericht, misschien ben je geprikkeld om verder te willen lezen. Misschien haak je hier alsnog af, helemaal goed. Steek vooral je kop maar in het zand en like of reageer maar vooral op de onzin op Facebook of Instagram. Prima hoor. De ‘zin’ doet er toch niet toe. Ik ben het gewend. Het gaat immers alleen maar om een dode baby. MIJN dode baby. Niet belangrijk. Big deal. Dat filmpje van die kat is véél belangrijker. Ik snap het. Hilarisch. Ja, ik moest er ook om lachen. En dat tandje, wat een mijlpaal!

Of ik boos ben? Nou, dat is al niet meer de juiste benaming. Ik ben het boos zijn inmiddels voorbij, ik ben woedend en ik ga hieronder uitleggen waarom. Ik verloor voor de zesde(!) keer mijn baby en van de honderd mensen die ik op de hoogte bracht van mijn verlies, reageerde nog geen kwart. Ja, ik heb het bijgehouden. De helft van dat kwartje kon er een soort van niet onderuit om te reageren, want die appte of belde ik, of staat écht heel dicht bij mij, maar de rest kreeg het per mail, Facebook of Instagram te horen. Driekwart had kennelijk moeite met het typen van het woord ‘sterkte’ of ‘gecondoleerd’. En dat terwijl ik het je gemakkelijk gemaakt heb. Hoe makkelijk is het om dit digitaal te doen? Je ziet mij niet, je hoeft niet op eventueel gejank te reageren, alleen te typen. S-T-E-R-K-T-E. Zo, viel dat even mee.

Ik vind het eigenlijk shockerend. Ik vraag mij af in wat voor maatschappij we leven. Het lijkt zo te individualiseren. Struisvogelpolitiek? De dood is moeilijk, dus daar doen we niks mee. Ja, de dood van mijn opa is natuurlijk wel erg. Jeetje zeg 78, die kende je je hele leven al. Je baby ken je niet, dus wat is het probleem? Wat dacht je van empathie? Wat is dat dan? Oh, je invoelen in iemand. Bah! Dat is lastig. Eng! Daar beginnen we niet meer aan. Want jakkes, praten over die dode baby en iemand die misschien wel gaat huilen. Stel dat je dan niet weet wat je moet zeggen. Nee, daar begin je niet aan. Zou ik ook niet doen. Huilen, nee, emoties zouden verboden moeten worden.

Toen ik mijn eerste, mijn Emma, verloor stond het huis vol kaarten en bloemen en werd er eindeloos berichten gestuurd. Een week, misschien twee, want daarna is het net als het overbrengen van een nieuwjaarswens. Dat moet je na een week ook echt niet meer doen. Half januari zeg je geen “de beste wensen” meer, dus waarom zou je dat bij een overleden kindje wel doen? Die is dood. Die baby gaat toch nergens meer naartoe. Toch?! Ja, ik snap het wel hoor. En je moet er ook vooral niet meer over beginnen, want ik moet door. Mijn baby, mijn vlees en bloed, moet ik maar vergeten. Een plekje geven, of zo. Of misschien zul je zeggen dat mijn baby nu beter af is, in de hemel, bij God. Was ik dan niet goed genoeg? Kon ik dan niet voor mijn baby zorgen? 

Na het verlies van mijn tweede, mijn Lieke, kreeg ik ook bloemen, véél minder dan bij Emma, maar dat was mijn eigen wens. Mijn mailbox ontplofte, de kaartjes waren nergens meer neer te zetten en wederom kreeg ik een week lang lieve berichtjes. Daarna weer de bekende ijzige stilte. Oh en soms wel dat het nog even kort aangehaald wordt, maar dat je er eigenlijk niet over mag praten. Of de bekende “Alles goed?” en als je dan zegt dat nooit alles goed kan gaan, of dat het moeilijk is, dan ga je daar echt niet verder op in. Straks staat de gruwel EMOTIE weer voor je neus. Ieuw! Je moet er vooral ook niet over praten, want ik krijgt de baby er niet mee terug. En het verdriet duurt ook erg lang, daar moet ik niet in blijven hangen. Nee hoor. Het verliezen van een baby is te vergelijken met breken van een bordje, toch? Weggooien en voor een nieuwe gaan.

Gelukkig kan ik zwanger raken, dat omdat ik nog jong ben. Bedankt voor de opbeurende woorden waar ik geen ene reet mee kan. Gericht vragen is al helemaal uit den boze. Poeh hè, stel je voor dat ik je vertel hoe trots ik op het mini-mensje ben dat ik baarde. Levenloos, maar wel trost. Het was een echt miniatuur mensje. Stel je voor dat er een traan uit mijn oog rolt... Is dat even creapy! Kijk, dat ik er een warm gevoel van krijg als ik eindelijk iets over mijn overleden baby kan delen, dat is niet belangrijk. Ben je mal, gelukkig heeft Jantje niet zoveel last van zijn tandje. Duimpje omhoog en een reactie: “Jantje groeit snel zeg! Wat een lekker ding!”. Verder is het ook niet confronterend hoor, die tandjes van Jantje, maar ja. Ik lijd wel aan de ziekte die Empathie heet. Dus ik snap dat het tandje van Jantje zo belangrijk voor je is. Een mijlpaal die mijn kindjes niet zullen behalen.

En nu, na het verlies van mijn zesde kindje, mijn Elize, is het helemaal om te huilen. Van de mail aan zo’n zestig adressen kreeg ik vijf reacties, om even een klein, concreet voorbeeld te noemen. Word je er soms gek van? Of moe? Denk je “Oh nee! Komt ze weer met haar/een dode baby.”? Nee, ik snap het. Ik heb hetzelfde gevoel hoor, want ik heb weer een dode baby. Weer een heleboel toekomstplannen naar de klote en kleertjes voor Jan met de korte achternaam gekocht. Wéér een teleurstelling, ontzwangeren, lekkende borsten voor niets, geen vertrouwen in mezelf en ga zo maar door. Maar ja, daar hebben jullie geen last van. Mazzelaars. Jullie slapen gewoon nog prima. Jullie scrollen door alsof je neus bloed, maar oh wee als niemand reageert op het kattenfilmpje dat je deelde... Of het eerste tandje van jullie bink van een Jantje. Nee, mijn dode baby is niet belangrijk. He-le-maal waar.

Zo, ben je nog aan het lezen, dappere dodo? Applaus voor jezelf. Applaus voor je interesse in mijn frustratie. Waarschijnlijk heb je dus de ziekte Empathie ook. Hebben wij dat. Misschien voel je je wel aangesproken. Wie de schoen past, trekt hem aan. 

Dit was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?

Oke... En weer rustig.

Ik heb dit bovenstaande in één ruk, in een boze bui geschreven. Het gaat mij er niet om dat ik bedolven wil worden onder de reacties, kaartjes en berichtjes, dat ik helemaal het hemd van mijn lijf gevraagd wil worden. Nee, echt niet. Dit bovenstaande is slechts een constatering en deze constatering doet onwijs veel zeer. En juist doordat ik de ziekte Empathie heb, wéét ik dat het lastig is. Wat zeg je nog tegen iemand waarbij voor de zesde keer het babygeluk niet goed afgelopen is? Wat moet je reageren wanneer je je huilerige Jantje in zijn bedje hebt gelegd en ik wanneer je lekker op de bank zit, een foto van mijn kindje plaats. Ik wil niet zielig doen. Ik wil mensen wakker schudden. Althans, een poging doen. Ogen openen. Vertellen dat ik óók moeder ben, óók ‘recht’ heb op liefde voor mijn kindjes. Helemaal wanneer ik het je zo makkelijk maak. Stuur een emoticon. Een hartje, sterretje, huilend poppetje. Doe iets. Een klein gebaar waarmee je alleen maar een hele verdrietige moeder een warm hart mee bezorgt. Oh, en mocht je het aandurven om persoonlijk te reageren... Alles is goed. Ik vind het knap van je. Dapper dat je het durft. Zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen zegt al genoeg. Ik vind het fijn. Vraag door als je durft, ik kan heus inschatten wat ik wel en niet kan vertellen, of kwijt wil. Trouwens, ik kan heel goed een masker opzetten en tranen wegdrukken voor later, dus wees niet bang dat je met een piepend snotmonster opgescheept staat. Mocht ik toch gaan huilen, dan is dit waarschijnlijk gewoon puur door het feit dat iemand mijn kind liefde geeft door erover te beginnen of door te vragen hoe het met mij gaat. Laat je er niet door weerhouden om het te vragen of om erover te beginnen, mijn tranen richten jou geen schade aan. Ik ben degene met uitgelopen mascara.

Emoties mogen en daarmee uit.

Mama Lau blijft anoniem. Onder haar foto's kan je een reactie voor haar achter laten.