Op 17 december 2018 deed ik 's ochtends voordat ik mijn zoontje Silvan naar school bracht een zwangerschapstest. Ik verwachte er niet veel van want ik had al een paar dagen wat menstruatiepijn en ging er vanuit dat het wel zou doorzetten. Terwijl ik mijn tanden aan het poetsen was verscheen er een tekstje op het scherm: 1-2 weken zwanger. Ik kon m'n ogen niet geloven en had gelijk foto's gemaakt van de test en die naar m'n vriendinnen gestuurd. Die waren super blij en ik moest moeite doen om het Silvan nog niet gelijk te vertellen. Daar wilde ik nog even mee wachten en ik wilde het op een speciaal moment vertellen.
Onderweg naar school kreeg ik een geniaal plan over hoe ik het mijn vriend Brian zou vertellen. De week erop was het Kerstmis en ik wou een doosje maken met daarin een rompertje, slofjes en natuurlijk de positieve test. Nu moest ik alleen nog een week lang m'n mond proberen te houden.. Dat is mij met moeite gelukt. Tussendoor heb ik nog wel iets van 6 extra testen gedaan omdat ik zo bang was dat het alsnog fout zou gaan want de zeurderige buikpijn bleef ik houden. Maar elke keer knalden de streepjes van de test af en eindelijk was het dan 1e Kerstdag. Uiteindelijk had ik alle testen maar in het doosje gedaan! Kon mij het schelen..
Ik had een kerstontbijt gemaakt en het doosje op Brian z'n bord gelegd. Ik had m'n telefoon stiekem in de aanslag gehouden want ik wilde zijn reactie filmen maar helaas had ik mezelf verraden want de flits sprong aan en Brian wou het doosje pas openen als ik m'n telefoon weglegde. Zijn reactie was echt geweldig: hij sprong op van zijn stoel en begon te huilen van blijdschap!
Wij worden papa en mama worden. 2019 werd ons jaar!!
Met 11 weken had ik weer een echo en had ik Silvan meegenomen. Ik had niks verteld en hij mocht raden waar we heen gingen. Natuurlijk dacht hij gelijk aan Monkey town of de speelgoedwinkel en zelfs in de wachtkamer vol babyfoto's en posters van zwangere vrouwen ging er nog geen lampje bij hem branden. Hij mocht meekijken op het scherm en was verbaasd en blij dat er een baby in mijn buik zat. Zijn reactie heb ik wel kunnen filmen.. En die was wederom goud! Hij was zo trots en blij dat hij daarna op school gelijk had verteld dat hij een broertje of een zusje zou gaan krijgen!
Omdat Silvan een aangeboren hartafwijking heeft (die gelukkig niet erfelijk is) is ons aangeraden om bij een volgende zwangerschap voor de zekerheid de 20 weken echo in het Erasmus te laten maken. Met 12 weken ging ik daarvoor op intakegesprek en vertelden ze me dat ik mee mocht doen aan een 3D echo onderzoek met 13 weken.
"Tuurlijk!" dacht ik nog.. "Hoe vaker je je kindje kan zien hoe leuker.." Helaas werd die echo het begin van een verschrikkelijke periode. Tijdens de echo mochten we niet meekijken maar naderhand kregen we een 3D bril op en kregen we zo ons kindje te zien. Silvan was ook mee want die wou de baby ook zien en had er complete bioscoop ideeën bij. Voor hem viel het dus wat tegen maar wij vonden het bijzonder om onze baby op een andere manier te zien dan normaal. Het beeld van de baby kwam naar voren en de arts kon het beeld draaien zodat je langs alle hoeken kon kijken.
Bij het bespreken van de echo vertelde de arts dat er minder vruchtwater te zien was dan normaal en dat ze geen gevulde blaas konden zien maar misschien had ze baby net geplast.. Het hartje was in ieder geval wel goed. Verder konden ze de nieren niet goed zien maar misschien waren die nog te klein om waar te nemen in dit termijn. Toen volgde er een hele lijst aan mogelijke afwijkingen en de daarbij behorende kenmerken en dat was zo akelig om te horen.
Het was vrijdag en we werden met al deze informatie naar huis gestuurd. Maandag moesten we terug komen en gingen ze nog een keer kijken. Ik vond het moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden omdat Silvan erbij was. Ik was zo overstuur dat we onze verloskundige hadden gebeld en we mochten gelijk langskomen. Zij meende wel een blaas en nieren in aanleg te zien en probeerde ons gerust te stellen. Je begrijpt wel dat het weekend verschrikkelijk was.
De echo op maandag toonde niet veel verbetering. De baby lag lekker te bewegen en het hartje klopte goed maar wederom geen gevulde blaas en geen nieren. De arts zag wel bloedvaten lopen naar de plaats waar een nier hoort te zitten en dat gaf wel iets van hoop. Ze zei dat de nieren misschien nog niet zichtbaar waren (in dit termijn is een nier 0.7cm groot) en als er in ieder geval 1 nier zou zitten, de baby goed kon leven. Maar ze vertelde ook dat als de nieren niet zouden ontwikkelen en de baby niet kon plassen, de longen ook niet konden rijpen. Het was eigenlijk probleem op probleem. De baby neemt de aanmaak van vruchtwater over vanaf 16 weken en dan zouden ze goed kunnen zien of er iets veranderd was. Als het vruchtwater af zou nemen zou dat slecht nieuws zijn. Dus moesten we met 16 weken terugkomen en was het nu 2 weken lang tussen hoop en vrees leven. Omdat we daar niet op wilden wachten hebben we nog een second opinion in het UZA in Antwerpen aangevraagd. We konden daar met 15 weken terecht en de arts daar bracht ons hetzelfde nieuws. Onze baby zou geen schijn van kans hebben buiten de baarmoeder. De arts zag aan de rechterkant geen nier en links was wel iets wat een nier had moeten vormen maar het was niet meer dan een klomp cellen met cystes erop. Dus dat was wat onze verloskundige had gezien, en daar liepen dus de bloedvaten naar toe die de arts in het Erasmus gezien had. Hij vertelde ook dat als het volume van het vruchtwater terugloopt de baarmoeder ook krimpt en de baby een soort van vacuum getrokken wordt en die dan in rare houdingen komt te liggen omdat er geen ruimte meer is om te bewegen. Als ik de zwangerschap zou voldragen zou de baby tijdens de bevalling overlijden en al zou de baby de bevalling al overleven zou zij daarna alsnog stikken. Beademen en dialiseren had geen zin. Bovendien zou de baby helemaal vergroeid zijn en de ledematen zouden in dwangstand staan door het ruimtegebrek. Onze baby zou in elke situatie die mogelijk was, dood gaan. De arts raadde ons aan om aan de optie te denken om de zwangerschap af te breken. Het was een verschrikkelijk bericht wat we te horen kregen maar het vriendelijke Belgische accent verzachtten de woorden wel iets gek genoeg..
We hebben op de gang staan huilen. We hadden onze hoop gevestigd op deze afspraak. We wilden elk sprankje hoop aangrijpen om zo onze baby bij ons te kunnen houden. Maar het slechte nieuws wat ook deze arts bracht sloeg alle grond onder onze voeten weg. Dit was de realiteit. 2019 zou niet ons jaar worden, de komst van de baby zou niet het hoogtepunt worden maar het dieptepunt. Nu we wisten hoe het er voor stond ben ik over dingen gaan nadenken.. Waar wil ik bevallen? Willen we onderzoek laten doen naar wat er mis is gegaan? Laten we de baby cremeren of begraven? Enz enz.. Ik heb alles uitgedacht en geregeld. We wilden dat alles ging zoals wij dat wilde en dat is ook gebeurd.
Met 16 weken hadden we nog de afspraak staan in het Erasmus. En hoewel ons baby'tje nog vrolijk aan het bewegen was, was er nog steeds geen gevulde blaas te zien. Wat we al wisten werd nog eens extra bevestigd. Wel kregen we toen te horen dat onze baby een meisje was. De enige naam die mooi vonden voor een meisje was Chloë. En die naam zou ze krijgen ook, geen twijfel over mogelijk. Ik wilde de naam niet bewaren en haar een andere geven. Dit is onze dochter en Chloë is haar naam.
We hadden besloten om het afbreken van de zwangerschap zo snel mogelijk te laten plaatsvinden. Ik wilde niet dat Chloë verder zou groeien en dat ik haar straks ook echt zou voelen bewegen. Ik weet niet in hoeverre baby's in de buik een bewustzijn hebben maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat ik zou weten dat ze pijn had of dat ze oncomfortabel zou liggen en geen kant op zou kunnen om te bewegen. Elke keer als ik daar aan dacht brak m'n hart. Ik had ook een klein beginnend buikje en ik wilde niet dat die verder zou gaan groeien. Bovendien is Silvan op 9 april jarig en die maand moest leuk'' blijven. Ik wilde niet dat die overschaduwd zou worden door het verlies van Chloë.
De donderdag die volgde had ik nog een vruchtwaterpunctie om te controleren of deze afwijking bij een syndroom kon horen. Het idee dat ik het water wat al aan het afnemen was ook nog weg liet zuigen vond ik echt verschrikkelijk. De gedachte dat ze misschien wel droog kwam te liggen vond ik zo erg. Maar het kon belangrijke informatie bevatten dus het moest wel. De dag erna hadden we een intakegesprek bij het ASZ in Dordrecht. Daar wilde ik graag bevallen omdat Silvan daar ook geboren is. Ik vond het een fijn idee dat allebei mijn kindjes dan uit Dordrecht komen en dus allebei Schapekoppen zijn. Tijdens dat gesprek had ik gevraagd of ze nog een laatste echo konden maken van Chloë. Ik wou nog een keer naar haar kijken. Op de echo konden ze zien dat Chloë eigenlijk nog maar een voetenbadje aan vruchtwater over had (en dat dit dus ook niet aangevuld was) en ze konden geen foto meer van het profiel van haar hoofd maken via de zijkant. De laatste echofoto die ik van haar heb is van de voorkant. Met haar handje naast haar hoofd.
Met die arts hebben we afgesproken dat we ons maandag 18 maart moesten melden op afdeling Rhena en dat ik dan ingeleid zou worden. Ik kreeg alvast een pil mee die ik thuis in moest nemen. Ter voorbereiding op de medicijnen om de bevalling op te wekken. Met Brian sprak ik af dat ik hem zaterdagavond in zou nemen. Ik heb er eerst een hele tijd naar zitten kijken. Het voelde zo onnatuurlijk om dit te doen. Alsof ik zélf Chloë zou vermoorden. Maar ik wist dat ik geen keus had en dat dit het beste was voor Chloë. Dat er geen enkele kans voor haar was om een mooi leven te hebben. En dat dit moest. Maar ik heb me er ontzettend schuldig over gevoeld. Gelukkig heb ik geen last van bijwerkingen gehad en voor we het wisten was het maandag. Samen hebben we Silvan verteld dat we naar het ziekenhuis moesten omdat de dokter zich zorgen maakt om de baby. Daarna hebben Silvan naar school gebracht en zijn we doorgereden naar het ziekenhuis. Mijn ouders kwamen in de loop van de dag om Silvan uit school te halen. In het ziekenhuis kreeg ik tabletjes om de bevalling op te wekken en later kreeg ik een ruggenprik omdat ik de pijn niet wilde voelen. Het bracht me toch niks moois dus wat had pijn hebben voor functie in deze situatie?
In de namiddag zijn mijn ouders nog even met Silvan geweest. Hij vond het maar raar dat ik daar lag in bed met slangetjes in m'n arm. Maar we vertelde dat dit nodig was voor de baby en dat ze erg ziek was. Hij had Cars memory voor ons meegenomen zodat we dat konden spelen als we ons verveelden. De schat! 's Avonds kreeg Brian ook een ziekenhuisbed om op te slapen en die had ie tegen de mijne aangezet. Het was nog een soort van gezellig. We lagen wat te praten en tv te kijken totdat hij in slaap viel. Memory hebben we niet meer gespeeld maar het doosje stond wel naast m'n bed.
Om de zoveel tijd kwam er een zuster kijken om een praatje te maken, iets te controleren of om mij nieuwe tabletjes te geven. Ze waren allemaal heel erg lief voor ons en hebben zo goed voor ons gezorgd. Rond 23.30u kwam de zuster terug en ik vertelde dat ik wat voelde gebeuren daar beneden. De gynaecoloog werd erbij gehaald en als ik wilde mocht ik persen om te zien of dat wat op gang zou brengen. Ik heb gevraagd of ik mocht wachten tot 12 uur. Dan was ik precies 17 weken zwanger en dat vond ik op de een of andere manier dan wel mooi afgerond. Ondertussen voelde ik van alles zakken en ik was zo bang dat Chloë er opeens uit zou vallen dat ik niet meer durfde te bewegen. Om 00.05u drukte ik op het knopje en kwamen de zuster en gynaecoloog terug.
Ik hoefde maar 1 keer te persen en Chloë was er al. Om 00.14u op 19-03-2019 is ze geboren met 17 weken.
Ze werd in een doekje op mijn buik gelegd. Het was zo'n onwerkelijk moment. Ik voelde zoveel emoties maar die waren tegelijkertijd ook zo afgevlakt. Ik wist niet wat ik moest voelen. Verdriet? Blijdschap? Trots of juist ongeloof? We waren compleet van de leg. Ik wist ook niet wat ik moest doen. Haar aanraken of haar oppakken? Ik wist het niet. Ik kon alleen maar naar haar kijken. Daar op dat doekje lag een heel klein mooi meisje met een prachtig fijn gezichtje. Haar handjes laten onder haar hoofd en een beentje was gedraaid. Waarschijnlijk door het gebrek aan ruimte. Een armpje was dik en opgezet en erg doorbloed. Die heeft waarschijnlijk klem gezeten waarna er bloed in is gestroomd wat niet meer terug kon stromen. De zuster vroeg of Brian de navelstreng door wilde knippen maar hij wilde niet. Ook hij wist niet wat hij moest doen of hoe hij moest reageren. Ik wilde de navelstreng ook niet doorknippen en uiteindelijk heeft de zuster het gedaan. En dat is ook het enige waar ik spijt van heb. Dat ik dat niet heb gedaan. Haar navelklemmetje heb ik ook niet meer en nu vind ik dat heel zonde.
Even later kwam de placenta in z'n geheel naar buiten en kreeg ik zo'n ziekenhuis onderbroek met een dik kraamverband aan. Chloë werd even meegenomen om haar te wegen en te bekijken. Ze woog 125 gram. Ze hebben nog foto's van haar gemaakt en mooie afdrukken van haar handjes en voetjes. Daarna wilde ik haar graag bij me hebben zodat we haar konden bekijken. Haar gedraaide beentje was goed gelegd en ze was zo mooi. Ze was echt helemaal af. Ze had nageltjes en wenkbrauwhaartjes. Ze hoefde alleen nog maar te groeien...
We hadden de keuze gemaakt om Chloë in het water te leggen. Dus stond ze in een bakje water met een icepack eronder naast mijn bed. Haar kleur werd mooi roze en ze nam een ontspannen foetushouding aan. Haar dikke rode armpje trok bij en zo lagen we dan met z'n drieën..
De volgende dag kwam Stichting Still om foto's te maken van ons met Chloë. De fotograaf kwam in de middag en Brian was tussendoor nog naar huis gegaan om Silvan te vertellen dat hij een zusje gekregen heeft maar dat ze dood is gegaan omdat ze heel ziek was. Tegen de tijd dat de fotograaf zou komen kwamen mijn ouders Silvan brengen. Ik wou heel graag dat hij ook met Chloë op de foto ging. We hadden haar in een mandje met een dekentje gelegd en haar een mutsje op gedaan. Silvan heeft Chloë zo vastgehouden en dat vond ik zo ontzettend stoer van hem. Ik ben zo blij dat we deze foto's van Stichting Still hebben. Van Silvan met z'n zusje maar ook wij met z'n vieren. Het was erg bijzonder om te doen maar nadat iedereen weg was hebben we Chloë snel weer in het water gelegd want je zag al dat ze achteruit ging. Gelukkig kwam dat door het water weer helemaal goed en was ze weer zoals ze hoorde te zijn.
In de namiddag mochten we naar huis. Van het ziekenhuis kregen we ook nog een speciaal doosje met een vlindertje erop om Chloë met haar mandje in te doen. Thuis hebben we Chloë ook weer in een bakje water gelegd. Silvan ging met mijn ouders mee zodat wij konden rusten. Want de dag erna zouden we Chloë naar het Erasmus brengen voor de obductie. Ze heeft naast ons gelegen toen we gingen slapen en toen we opstonden ging ze weer mee naar beneden. Ik wilde haar zoveel mogelijk bij me in de buurt hebben. Soms hield ik haar vast of pakte ik haar handje. Ik heb veel foto's van haar gemaakt want dit was de laatste keer dat ik haar op deze manier kon zien. Na de obductie zou ze ook weer anders zijn.
We hebben haar zelf naar de patholoog gebracht en toen ze klaar waren met de obductie hebben we haar ook zelf weer opgehaald. Ze had een pakje aan en mocht niet meer terug in het water. Ik schrok ervan hoe haar uiterlijk al achteruit gegaan was. Ze lag stijf in haar mandje en haar gezichtje was niet meer zo uitgesproken als eerst. Van de uitvaartonderneming kwamen ze een koelplaatje brengen en die hebben we boven op onze kamer gezet. Daar het mandje met Chloë bovenop en zo was ze toch nog een paar dagen thuis voordat ze vrijdag 22 maart gecremeerd zou worden. Silvan had zelf een paar knuffels uitgezocht die bij Chloë mochten staan zodat ze niet alleen was. Hij heeft nog wat liedjes voor haar gezongen en nog even bij haar gelegen en toen was het goed voor hem.
In de paar dagen dat ze nog thuis was ging ze alleen maar verder achteruit. Voor mij was ze sinds ze terug was na de obductie pas echt dood. Dat was ze natuurlijk al, maar nu was ze koud en stijf en voelde ze anders. Alsof ik het toen pas meer ging beseffen. En toen was het vrijdagochtend... Silvan naar school gebracht en toen was het tijd om echt afscheid te nemen van Chloë. Normaal gesproken draag ik het liefste zwarte kleding maar Brian wou dat ik wat "vrolijkers" aan zou doen en dat heb ik gedaan. Met lood in onze schoenen hebben we Chloë naar het uitvaartcentrum gebracht en daar was het allerlaatste moment met haar samen. Brian had nog mooie rozen voor haar gekocht en gevraagd of die mee in de oven mochten. Dat mocht gelukkig. En met haar mutsje op, dekentje om en in haar mandje met rozen is ze gegaan.
Dag allerliefste en allermooiste Chloë. Ons kleine prinsesje..
Het leven gaat weer verder.. Al stond onze wereld stil.
De uitslag van de vruchtwaterpunctie was goed en ook uit de obductie kwam geen duidelijke oorzaak. Het is een aanlegfout geweest en het is niks erfelijks en hoort dus niet bij een of ander ziektebeeld. Silvan was 9 april 5 jaar geworden en dat hebben we uitbundig gevierd. We vinden nog steeds confetti in de tuin en onder de bank.. Maar wat geeft het! Toen Silvan mocht trakteren op school mocht er 5x hieperdepiep hoera gezongen worden. 2x na het liedje 'lang zal hij leven' en 3x mocht Silvan zelf verzinnen hoe. Dus eerste hieperdepiep hoera grommend als een tijger, de tweede zo zacht als een kabouter en de derde voor zijn zusje. Hieperdepiep hoera riep hij omhoog. En dat heeft ie helemaal zelf bedacht. Zelfs de juf was er van ontroerd. Wat heb ik toch een geweldig kind. En wat een geweldige grote broer is hij.
Op 19 mei hebben we biologisch afbreekbare ballonnen opgelaten met een deel van Chloë's as. Zo hebben we haar geholpen om een sterretje te worden. Het is op die manier ook duidelijker voor Silvan. Hij vroeg zich af waar Chloë heen ging en wat er met haar gebeurt is. Nu heeft hij haar geholpen om een sterretje te worden en is het goed. Hij weet nu dat ze tussen de andere sterren woont. We hebben hem ook alles verteld, wat er met Chloë aan de hand was. Hij vond het heel zielig voor haar maar hoopt dat als er een nieuwe baby komt die wel in mijn buik blijft zitten.
Op de uitgerekende datum, 27 augustus, hebben wij stil gestaan bij wat had kúnnen zijn. We hebben bootjes met kaarsjes erin op het water gelaten. 5 bootjes, voor elke letter van haar naam. En zo zijn we elke dag met Chloë bezig en zal ze altijd verweven zijn in ons leven.
Reactie plaatsen
Reacties