Mama Marjolein - Faye*

Van euforie naar een nachtmerrie. Bij 10.5 weken zei de echoscopist: zien jullie wat ik zie? Ik zie er twee! Ik keek naar mijn man en zag twee glimmende oogjes. Samen zweefden we door die dag. We krijgen gewoon een tweeling! Al snel bleek dat een eeneiige tweelingzwangerschap risico's met zich mee brengt. Ik kwam onder controle bij het UMCG en had daar elke twee weken een echo. Bij deze soort zwangerschappen kunnen diverse soorten problematiek ontwikkelen. Onder andere TTS (tweeling transfusie syndroom). Beide meisjes deelden één placenta. Bij TTS delen ze via de vaten door de placenta bloed aan elkaar uit waardoor ongelijke verdeling kan ontstaan. Bij 18 weken zwangerschap was er al vermoeden van TTS.

Er was maar één optie om de meisjes een overlevingskans te geven en dat was een operatie die in Nederland in Leiden wordt uitgevoerd: het doorbranden van de placenta. Na de operatie kreeg ik bed en bankrust voorgeschreven en al snel bleek dat de operatie ook niet helemaal was gelukt. Het tussenvlies was gescheurd en de meisjes lagen nu samen in 1 vruchtzak met de beide navelstrengen op een hoopje.

Ik had totaal geen leuke zwangerschap, geen gepronk met mijn buik op feestjes, helemaal niets. Vanaf week 18 tot en met week 26 heb ik alleen in huis op bed gelegen. Angst overheerste mijn dag, maar ook strijdlust om deze meisjes veilig op de wereld te zetten.

Vanaf week 26 ben ik opgenomen in Leiden zodat ze dagelijks een paar uur CTG konden maken want wanneer de navelstrengen in de knoop zouden raken zou het gelijk te zien zijn op de CTG en kon er door middel van een spoedkeizersnede de meisjes gehaald worden. We kregen uitleg over de intensive care voor prematuur baby'tjes en werden gevraagd om mee te doen aan allerlei studies. Ze vonden het allemaal interessant, de zwangerschap van ons. Ze wilde materiaal voor onderzoeken etc. Ik was in de beste handen en ik telde de dagen, uren, minuten af en langzaam maar zeker voelde ik steeds een beetje meer hoop.

Tot het noodlot toesloeg midden in de nacht. De avond ervoor had ik nog een goede CTG gehad en zondagochtend was één van de beide hartslagen ineens niet meer vindbaar. Het half uur waarin het echo apparaat werd gehaald was slopend. “Het kan zijn dat de meisjes achter elkaar zijn gekropen en dat eentje daarom niet te vinden is”, werd nog hoop houdend gezegd.

Het moment dat het echo apparaat op mijn buik werd gezet was bijna niet te verdragen. Binnen één seconde zag ik op het scherm dat het mis was. 1 van mijn meisjes hupste niet meer vrolijk rond. Ik zag een roerloos lijfje en een hangend hoofdje. Het was alsof mijn lijf doormidden werd gescheurd. “Ik kan niet meer!!” schreeuwde ik. Maar ik moest wel. Die middag zijn beide meisjes met een spoedkeizersnede gehaald. Mijn prachtige maar roerloze dochter Faye werd geboren met 1075 gram en haar kleine vechtende zusje Linde met 860 gram. Wat de gelukkigste dag van ons leven had moeten zijn werd een nachtmerrie. Verscheurd tussen liefde, verdriet en angst.

Die week was de meest bizarre week van mijn leven. Faye mocht bij ons op de kamer zijn en Linde lag aan de andere kant van de afdeling voor haar leven te vechten. Knuffelen met Faye, kolven, en weer naar de NICU toe in het ziekenhuisbed. Na 4 dagen ontelbaar veel kusjes en streeltjes moesten we eerst afscheid nemen van Faye, om later een uitgestelde uitvaart te houden. Op dezelfde dag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en deden we intrede in het Ronald McDonald huis. Ineens moest ik bij mijn meisjes weg.

Een heftige tijd van zeven weken intensive care en zeven weken high care volgden voor Linde. Toen Linde na drie maanden ziekenhuis mee naar huis mocht (met zuurstof, sonde en monitor) hebben we de uitvaart voor Faye gehouden om ook echt met onze aandacht bij Faye te kunnen zijn.

De uitvaart was intens met liedjes, verhalen, onze dierbaarste familie en vrienden om ons heen en prachtige bloemen. En wonder boven wonder was ons meisje na 3 maanden koeling nog net als de eerste dag. Een prachtig roze meisje.

Deze tijd is de meest bizarre, intense periode van mijn leven geweest. Afscheid nemen en welkom heten, allemaal tegelijkertijd.

Inmiddels maakt Linde stapjes vooruit, waar wij heel dankbaar voor zijn. In Linde zien we ook altijd een stukje van haar tweelingzus Faye. Dat is heftig en tegelijkertijd prachtig.