Op 26 november kom ik erachter dat ik ongepland zwanger ben van ons derde kindje. Op 5 december 2017 heb ik mijn eerste echo en ik blijk 8 weken zwanger te zijn. Met 13 weken volgt de termijnecho en krijgt ons derde kindje 14 juli 2018 als uitgerekende datum. Rond 14 weken begon ik harde buiken te krijgen. Maar tijdens de controle met 15 weken blijkt alles in orde en heb ik nog het hartje gehoord.
Rond 17 weken zwangerschap voelde ik mij vreemd als in dat ik mij ‘normaal’ voelde. Had ineens geen zwangerschapskwaaltjes meer. Volgens de verloskundige was dit normaal. De kwaaltjes kunnen eenmaal komen en gaan. Ik vertrouw erop dat alles goed zit. Vrijdagochtend en de kinderen hebben carnavalsviering op school. Tot mijn schrik heb ik last van bloedverlies. Niet veel maar een inlegkruisje vol. Lichte buikpijn schoof ik af als bandenpijn. De verloskundige liet weten dat een klein beetje bloedverlies geen kwaad kan.
Ik kan moeilijk genieten van de carnavalsmuziek op school en ik besluit eerder naar huis te gaan en niet mee te lopen met de tocht. Eenmaal thuis op de bank ging ik liggen met een dekentje en een kruik. 12:15 uur waren de kids alweer uit school. M. (destijds bijna 6 jaar) voelt aan dat ik mij niet lekker voel. Ze komt bij mij liggen en samen kijken wij een film. Ze verzorgd mij heel goed, zo lief. (Papa had een uitje op school).
Het bloedverlies en de krampen stopte niet. Ik besluit te gaan douchen en vroeg naar bed te gaan. M. slaapt bij mij vannacht. Ik houd mijn man via de app op de hoogte. Hij geeft aan dat ik mijn verloskundige toch maar even moet bellen en een controle moet inplannen. Desnoods in het ziekenhuis. Ik wilde niet al te ‘zeurend’ overkomen. Wellicht is het gewoon echt bandenpijn?
Rond 22:45 uur voel ik een ‘plop’ en een hoeveelheid water. M. schrikt op. “Mama, gaat het?” Chips.. Afscheiding? Nee, daar is het veel te veel voor. Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. “Shit! Ik ben pas 17 weken en 6 dagen zwanger!” Ik app mijn verloskundige. Zij geeft aan dat ze in het ziekenhuis toch niets kunnen doen met dit termijn. Maar uiteindelijk wilde ze wel een afspraak voor mij maken. ‘Ja, graag. Duh.’ Mijn man komt naar huis en mijn moeder komt eraan om de kinderen op te vangen.
Ik maak mij klaar. Alleen nog even jas aan en wachten op mijn moeder die de kids komt halen. Mijn verloskundige belt, de verlosafdeling wacht al op mij.
Weer een ’plop’ gevolgd door een hoop vloeistof en iets in mijn onderbroek. Ik kijk mijn man aan en ga naar het toilet om te kijken. Bloed. Overal bloed. En mijn kindje.. in mijn onderbroek. Zo klein. Ik kan alleen maar huilen. Ik strompel de trap op en laat een spoor van bloed achter mij. Eenmaal in de badkamer stort ik mij neer. Mijn broek tot op mijn knieën. Bloed. Overal bloed. Mijn man belt de verloskundige met de mededeling dat het te laat is. Ons kindje is al geboren, Thuis. Met bijna 18 weken zwangerschap.
Dan volgt een waas. De verloskundige komt en ik kan alleen maar huilen. M. komt knuffelen en zegt: ’’Hoop dat alles goed gaat met de baby''. Niet wetend dat de kleine inmiddels al geboren is en niet levensvatbaar.
De verloskundige knipt de navelstreng door, ik hijs mijzelf in een schone broek en we gaan naar het ziekenhuis. De placenta zit nog vast en rond 02:00 uur lig ik op de OK voor een curettage. Ik ben zo verdrietig. Heb zoveel gehuild. Mijn man als steun. Ondanks het begin van deze zwangerschap. De verpleegsters en artsen zijn zo lief voor ons. Zo empathisch.
Het is een zoon. Godverdomme. Na 2 gezonde, voldragen meiden, krijgen wij nu een zoon en hij krijgt de naam Storm. Hij is geboren op 9 februari 2018. Hij was maar 12 cm. Veel te klein voor zijn 'leeftijd'. Zijn lichaampje is te klein voor het termijn van 18 weken. Eerder 15-16 weken. Het bleek ook dat hij al eerder overleden is in mijn buik.
Inmiddels weten wij ook dat mijn placenta een groeiachterstand had wat past bij een termijn van 13-14 weken zwangerschap.
Obductie wijst niets uit. Lichamelijk was Storm gezond. Domme pech werd eraan gegeven.
De weken erna waren als een heuse sneltrein. Ik heb alles in een waas beleefd. Mijn tijd stond stil, terwijl de wereld wel verder ging. Het is voor altijd Storm in februari.
Reactie plaatsen
Reacties