Mama Natascha -Emma*

Mijn naam is Natascha, ik ben 28 jaar, sinds 1,5 maand getrouwd met mijn rots/steun en toeverlaat/beste maatje voor al ruim 12,5 jaar! Ook ben ik mama van mijn sterrenkindje Emma*. Vorig jaar, 30 april 2018, hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een geweldig, magisch, liefdevol, toch lichtelijk beangstigend en zo’n heerlijk gevoel was dat! Dol enthousiast probeerde wij ons in toom te houden, want ja, het is nog maar zo vroeg en wij willen het nog even voor ons zelf houden.

Dat mislukte al na een halfuur toen wij met onze beste vriendinnen (die toevallig 5 weken voor ons aan liepen qua zwangerschap) aan de telefoon hingen! Wij konden het niet geloven, het was zo ver! Wij zijn zwanger van een mini onsje!

Veel zwangerschapsklachten heb ik niet echt gehad. Ik had vreselijk veel trek en was uitgeput na wat inspanning, maar verder voelde ik mij alsof ik de hele wereld aan kon.

Met Moederdag hebben wij onze ouders het mooie nieuws gegeven. Een aantal dagen ervoor mochten wij al even kijken hoe het er voor stond. Ik had die week namelijk ineens veel angsten. ‘Wat als het niet zo, wat als ik mezelf dit heb aangepraat en lig ik daar met 8 weken en is er niks te zien’. De onzekerheid maakte mij een beetje in de war, maar de echo maakte daar al gauw een eind aan. Een ieniminie knipperend frummeltje in mijn buik! Ons kindje is daar, zichtbaar, groeiend! Ons kindje in mijn buik! Een onbeschrijfelijk moment en zo waardevol. Niet wetende dat wij 6 weken later in dezelfde stoel zouden liggen met heel anders nieuws wat onze wereld voorgoed zou veranderen.

Zoals het was, gingen wij voor onze 12 weken echo naar de verloskundige en ze zag dat er iets niet goed uit zag. Huilend gingen wij naar huis. Wat kan het zijn? Komt dit goed? Heeft ze het niet gewoon verkeerd gezien? Er gaat dan van alles door je hoofd. Een weekend lang, al wachtend op een telefoontje van het UMCG Groningen, hebben wij ons opgesloten in huis. Deuren op slot, gordijnen dicht, telefoons uit.

De dinsdag erna mochten wij dan eindelijk naar Groningen. Mijn schoonmoeder reed met ons mee. Dit deed zij elke keer in deze weken voor het geval wij te aangeslagen zouden zijn om dat hele eind weer terug te rijden. Ook daar zag de arts dat het niet goed was. Er zat een extra vliesje rondom ons kindje met daarin vocht. Dit kon meerdere dingen betekenen, dus volgde die zelfde dag een vlokkentest.

De uitslag kwam een week later. Het was inderdaad niet goed. Ons kindje had een chromosoom afwijking. Trisomie 18, ook wel bekend als Edwardssyndoom. Ook kregen wij tijdens dit gesprek te horen dat ons kindje een meisje is. Mijn eerste gedachten en volgens mij ook het eerste wat ik kon uitbrengen was: “Gelukkig klopt dat stukje gevoel nog wel!” Want laat ik eerlijk zijn, mijn intuïtie/onderbuik gevoel, of hoe je het ook wilt noemen, had mij totaal verlaten. Ik heb nooit in de gaten gehad dat het niet goed ging met mijn meisje!

Na wat informatie over Trisomie 18, hadden wij gesprekken over onderzoeken die wij konden doen qua erfelijksonderzoeken etc. Ook hadden wij HET gesprek: Hoe nu verder met deze zwangerschap. Hoe nu verder met het leven van ons kindje, mijn meisje, mijn dochter?

Volgens de dokter hadden we twee opties:

-de zwangerschap beëindigen

-de zwangerschap niet afbreken en wachten totdat zij het niet meer aan kon en kwam te overlijden.

De tweede optie zou betekenen dat ik elke dag in angst zou zitten. “Zou het vandaag de laatste dag zijn dat zij leeft? Zou ze pijn hebben? Zou ze de zwangerschap overleven, maar de bevalling niet?” De kans op overleven was nihil, maar niet uitgesloten. Er zijn kindjes met Trisomie 18 die de zwangerschap hebben overleefd, de bevalling hebben overleefd en zelf een jaar hebben geleefd. Het leven wat die kindjes dan hebben gehad is pijnlijk met veel ziekenhuisbezoeken en operaties. Dus heel veel pijn.

Met dit in gedachten hebben wij de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken. Het is de moeilijkste keuze van mijn leven geweest. Ik maak een eind aan het leven van ons kindje. Welke keuze wij ook zouden maken, beide waren ondragelijk geweest. Wij waren er allebei van overtuigd dat wanneer wij zouden wachten, dit egoïstisch zou zijn. Wij zouden nog meer dan 6 maanden in angst en spanning leven. Niet wetende hoe het na de bevalling zou gaan. Wij konden ons kindje toch niet laten leven met zo veel pijn? Nee, dat was ook ondragelijk geweest. Wetende dat elke dag de laatste dag zou kunnen zijn.

Op maandag 2 juli 2018 om 17:00 uur ben ik bevallen van onze dochter Emma Evelien Saadhoff. Ze is geboren na een zwangerschap van 14,5 weken. Ze was prachtig, zo mooi. Zij was het mooiste kindje wat ik ooit zou zien. Vol liefde, tranen, trots en pijn hebben wij naar haar kunnen kijken. Ze heeft bij ons kunnen liggen en wij hebben haar goed in ons op kunnen nemen. Wat een heftig gevoel allemaal! Er gaat zo veel door je heen.

In het ziekenhuis zijn ze goed voor ons geweest. Wij hebben een handgemaakte quilt meegekregen waarop zij lag. Een klein doosje mochten wij uitzoeken waarin ze gecremeerd zou worden. Ook hebben ze ons gewezen op het feit dat wij haar mochten aangeven bij de gemeente als ons kindje. Dit hebben wij 16 juli 2018 gedaan.

Nu, ruim een jaar later en een miskraam verder, mis ik haar nog elke dag. Wij hebben samen een tattoo laten zetten als herinnering aan haar. Elke dag voel ik de pijn en de leegte, maar ik ben zo trots te mogen zeggen dat zij mijn dochter is, dat zij mij mama heeft gemaakt! Mijn dochter Emma Evelien Saadhoff*