Onze grote droom kwam uit: WE ZIJN WEER ZWANGER! Intens gelukkig en blij telde wij de weken. Fantaseren over leuke baby namen. Werd het een jongen of toch een meisje? Ik was 15 weken zwanger en wij gingen voor een geslachtsecho. Wat waren wij zenuwachtig. De verloskundige zei ons dat wij een meisje kregen. Wat waren wij enorm trots op ons meisje! Alles zag er goed uit. Wel iets kleiner als normaal maar dat komt vaker voor werd ons verteld. Wij hoefde ons geen zorgen te maken.
Het was nog 5 weken wachten tot de 20 weken echo. Wij konden daar niet op wachten en hebben met 17 weken zwangerschap een extra echo gekocht,. Het was net voor kerst en wij vonden het enorm fijn om even naar ons meisje te kijken en met een heel fijn gevoel de kerstdagen en het nieuwjaar in te gaan. Ook op die echo was het allemaal goed en hoefde wij ons geen zorgen te maken over iets.
Maar toen was daar de 20 weken echo. Wat kan er nu nog misgaan? 3 weken geleden was alles nog in orde. Opeens stortte onze wereld in. De 20 weken echo zag er enorm slecht uit. Bijna tot geen vruchtwater en ze was veel te klein. Wij werden door gestuurd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht.
Elke 2 weken naar weer naar Utrecht voor een groei echo. Mijn man, onze dochter en ik hebben enorm veel testen moeten doen. Het enige wat eruit was gekomen is dat de navelstreng niet goed was (bleek achteraf 1 extra draadje te zitten waardoor de navelstreng niet goed genoeg zijn werk kon doen en bij elke hartslag dat ons meisje had kon de navelstreng even geen zuurstof en voeding geven.) Voor de rest waren mijn partner en ik gezond en had onze dochter ook geen afwijkingen of iets geks.
Elke 2 weken was ze amper iets gegroeid waardoor haar achterstand steeds groter werd. Met 23 weken zwangerschap is ons de keuze gesteld om de zwangerschap af te breken. Wij konden dat niet over ons hart verkrijgen. Wat als ze wél gewoon op één of andere manier gezond ter wereld zou komen? Dan heb je je leven lang spijt. Wij hebben geleefd in een rollercoaster, enorm veel verdriet gevoeld, enorm veel pijn, enorme angst. Weer kregen we een groei echo, waar we zagen dat haar hartje al minder ging kloppen en ze in 2 weken tijd helemaal niets meer gegroeid was. Er volgende een gesprek met een gyneacheloog in Utrecht. Daar kregen wij te horen dat ons meisje geen kans meer had op leven en dat wij moesten afwachten tot dat ze zou komen te overlijden. Wij wisten niet hoe we moesten reageren en zijn naar huis gereden. Hebben allebei alleen maar gehuild op de terug weg naar huis. Waarom over komt óns dit nu weer? Er gaan op dat moment zoveel vragen door je hoofd. Wat heb ik verkeerd gedaan? Had ik dit misschien toch anders moeten doen?Ik weet dat ons meisje 7 weken lang keihard gevochten heeft voor haar leventje! Toen wij hoorde dat ze geen kans meer had op leven ben ik zelf ook gaan stoppen met vechten. Want waarom zou je vechten voor iets wat geen kans meer heeft?
3 dagen later stonden mijn man en ik onder de douche waarop mijn man zegt: "Ik heb zo’n onrustig gevoel in m'n lichaam.." Waarop ik antwoordde dat ik precies het zelfde voelde. Ik ben gelijk gaan bellen met mijn verloskundige die in mijn woonplaats gevestigd zit. Wij mochten gelijk langs komen. Ze deed de doppler op mijn buik en ging opzoek naar haar hartje. Het enige wat wij hoorde was mijn hartslag. Er volgde een echo en daar werd duidelijk dat ons meisje is overleden. Intens verdrietig waren wij. Wij moesten gelijk gaan schakelen. Want we moesten haar begrafenis nog regelen naast het feit dat ik ook nog gewoon moest gaan bevallen.
4 dagen later kon ik in het ziekenhuis terecht om te gaan bevallen. Mijn weeën werden opgewekt en ondertussen waren onze beste vrienden de begrafenis aan het regelen voor onze dochter zodat wij ons konden concentreren op de bevalling en wij in alle rust afscheid konden gaan nemen zonder dat wij over de begrafenis moesten nadenken. De tijd tikte verder en ik had om 21.00 uur nog geen weeën waarop ik een slaap prik gekregen had om te slapen zodat wij de volgende dag verder konden gaan. Om 22.00 uur kreeg ik buikpijn en moest ik om de 5 minuten plassen. Heel vervelend trouwens als je helemaal plat gespoten bent om te gaan slapen en om de 5 minuten wilt plassen. Ik was zo wazig. Maar toen werd de buikpijn steeds heftiger en heftiger waarop de arts zei: "Je hebt al 10 cm ontsluiting." Toen moest ik dus gaan bevallen. Iets waar wij enorm tegenop keken. Hoe groot zou ze zijn? Hoe zou ze eruit zien? Zal ze al helemaal af zijn? Haar benen kwamen eerst en toen opeens stopte mijn weeën. Haar hoofdje zat nog vast. Er stonden opeens 5 mensen aan m’n bed. 3 mensen probeerde mij een infuus te prikken wat na 5 keer prikken eindelijk een keer lukte. Na een half uur kwamen de weeën eindelijk weer op gang en werd onze dochter Lieve geboren. Helaas hebben wij haar niet levend mee mogen maken.
Wat was ze mooi, zo volmaakt alles was af. Er werden hand en voet afdrukken gemaakt van haar gemaakt en ik wou even bijkomen van alles en ging even douchen. Wat hebben wij lang naar haar gekeken en hoe langer je keek hoe mooier ze werd. Wat een liefde voel je dan voor je kindje.
De volgende ochtend kwam Stichting Still foto's maken. Wat waren wij verdrietig maar blij tegelijk dat iemand onze Lieve kwam vastleggen.
Er ging bijna 1 week voorbij voor dat ons meisje naar haar rustplek gebracht werd. We konden haar elke dag opzoeken en zolang als we wilden. Zo fijn was dat. Elke dag werd het steeds pijnlijker, het besef dat je haar nooit meer zou zien, aanraken, kussen, knuffelen. Het verdriet en gemis word steeds groter.
Toen kwam haar begrafenis. Een enorm mooi en waardevolle afscheid. Het was koud en winderig buiten. Wij liepen naar haar plekje op de begraafplaats toen ineens de wind ging liggen en de zon begon te schijnen. Zou er dan toch iets zijn tussen hemel en aarde? Ow meisje, er waren zoveel mensen op jouw afscheid. Iedereen keek zo uit naar jouw komst! En wij natuurlijk het aller meest! Nu dragen wij jou in ons hart voor altijd! Wat missen papa en mama jou. Ons hart is gebroken. Maar we moeten door en positief naar de toekomst kijken. Hoe moeilijk dat soms ook is. Elke dag laat ik weer een traan.
Ik zou willen dat we jou nog heel even vast konden houden en je nooit meer hoeven los te laten. Je laten weten dat we enorm veel van je houden. Een dikke kus geven. Elke dag even naar je kijken. Je mooie voetjes. Je mooie handjes. Je was zo mooi en zo volmaakt. Je hebt enorm gevochten en wij zijn enorm trots op jou. Jij bent onze ster die aan de hemel straalt.
Reactie plaatsen
Reacties