Het is donderdag 15 november 2018 en ik ben bijna 27 weken zwanger. Ik heb een reguliere controle bij mijn gynaecoloog. Omdat ik diabetes type 1 heb val ik onder de begeleiding van een gynaecoloog. Ik ken haar goed, ze heeft me ook begeleid tijdens de zwangerschap van onze dochter Helena (nu 4 jaar) en 2 miskramen eerder. Helaas is mijn bloeddruk tijdens deze controle te hoog. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Ik bel mijn man en hij komt naar het ziekenhuis. Onze dochter was met mij meegegaan dus iemand moest voor haar zorgen. Na 3 dagen in het ziekenhuis is mijn bloeddruk, met extra medicatie, weer normaal en mag ik weer naar huis.
Op woensdag 21 november heb ik weer een controle. Ditmaal blijkt mijn bloeddruk wéér te hoog te zijn, ondanks de medicatie, en zien ze bij de echo/doppleronderzoek dat de doorbloeding van de navelstreng niet helemaal goed is. Ik word weer opgenomen. Na verschillende onderzoeken krijg ik te horen dat ik word overgeplaatst naar het WKZ in Utrecht. De volgende dag, donderdag 22 november, heb ik een echo/doppleronderzoek. De echoscopiste is lang bezig en vervolgens vertelt ze dat ze er een gynaecoloog bij gaat halen. Hij kijkt ook weer lang en hij doet verschillende metingen. Uiteindelijk zegt hij dat de navelstreng en placenta het niet goed doen en dat ik er rekening mee moet houden dat ik binnen 2-3 weken zal gaan bevallen. Tot die tijd zal ik opgenomen blijven in het WKZ. Inmiddels ben ik 28 weken zwanger. In de dagen die volgen krijg ik longrijpers en word ik nauw in de gaten gehouden door het medisch team.
Op maandag 26 november 2018 heb ik ’s middags weer een echo. Mijn man is bij mij en rond 17.00 uur (mijn man wilde net naar huis gaan) komt er een gynaecoloog bij mijn bed. Ze vertelt dat het doppleronderzoek er nog slechter uitziet. Ik kreeg al 2 keer per dag een CTG en nu krijg ik 1 keer een uitgebreider CTG per dag. Om 19.30 uur begint de verpleegkundige met het CTG aan te sluiten. Ze vindt steeds een lage hartslag en ze zegt dat het mijn hartslag is. Tegen 20.00 uur ben ik het zat en vraag ik of er een echo gemaakt kan worden. Een paar minuten later is er een klinisch gynaecoloog met een echo-apparaat. Gel op mijn buik, het scherm is al aan en ze begint met zoeken. Daar zie ik ons kindje met een veel te trage hartslag. “Dit beeld bevalt me niet” zeg ik. De verloskundige zegt dat het haar ook niet bevalt. Binnen een paar seconden wordt er op de noodknop gedrukt en staat de hele kamer vol met medisch personeel. Een gynaecoloog komt binnen rennen en geeft aan dat het een spoedkeizersnede gaat worden. Ze vraagt of ik het begrijp. Ik krijg een katheter en in mijn bed race ik over de gangen van het ziekenhuis, op weg naar de OK. Mijn man rent achter me aan. Daar wordt nog een keer verteld wat er gaat gebeuren en dan krijg ik een algehele narcose.
Ik word wakker op de recovery. Even later word ik met bed naar onze zoon gereden. Om 20.31 uur is Victor geboren! Hij ligt in een couveuse. Hij is zo klein! Midden in de nacht hebben we op onze kamer op de afdeling verloskunde een gesprek met de neonatologen. Het ziet er niet goed uit voor Victor. Ze hebben hem moeten reanimeren en dat is gelukt maar dat duurde wel lang. De komende dagen zal blijken of en hoe hij zich zal herstellen.
Het is donderdag 29 november 2018. We hebben een gesprek met de neonatologen nadat er verschillende onderzoek bij Victor hebben plaatsgevonden. Zijn toestand is niet met het leven verenigbaar. We zijn verslagen maar hadden dit wel verwacht, de artsen hadden dit ook al verwacht en hebben ons de afgelopen dagen hierop voorbereid. Op vrijdag 30 november komen familieleden nog even kijken naar Victor in de couveuse. Op zaterdag 1 december zijn we als gezin compleet en genieten we van het knuffelen met onze zoon en broertje. Na een tijdje gaat Helena weg, naar oma, en blijven wij bij Victor. We besluiten om 12.00 uur dat de beademing eraf mag en om 13.20 uur is hij in onze armen overleden.
Op vrijdag 7 december hebben we een prachtige uitvaart gehad. We voelden ons gedragen door de liefde van familie, vrienden en collega’s. We hebben herdacht, we hebben gehuild, we hebben het leven van Victor gevierd.
Tussen mijn eerste opname en de uitvaart zit drie weken. Een achtbaan aan emoties. Onze lieve zoon en broertje, zo mooi, zo prachtig. We missen je iedere dag. Straal maar lief, schitter maar als de mooiste ster.
Reactie plaatsen
Reacties