Mama Debbie - Finn*

Veel mensen vragen aan mij of ons verhaal ergens te lezen is. Nee, dacht ik. Het zit alleen in me hoofd, waar het zich keer op keer afspeelt. Maar nu meer dan een jaar na het overlijden van Finn en het verwelkomen van onze regenboog baby Levi merk ik dat ik stukjes 'vergeet'. Dus het idee is gekomen alles van begin tot eind te gaan opschrijven. Dus hier gaan we dan...

Eerst even terug in de tijd. 28 aug 2016, ongeveer een jaar nadat we een relatie kregen, werd ons eerste zoontje Steff geboren na een normale zwangerschap. Wat waren we trots! Het nog aan elkaar wennen EN al zo'n klein mannetje erbij was zwaar maar o zo leuk! We waren echt gelukkig en een jaar na de geboorte van Steff waren we dan ook zwanger van ons 2de kindje. Helaas bleek ik met 11 weken zwangerschap dat ikzelf erg ziek was en de artsen aangaven dat het een heel erg risico zou zijn als we het kindje zouden houden. Dit liep dan uiteindelijk ook uit op een pijnlijke, maar de beste keuze, om de zwangerschap stop te zetten. Na vele onderzoeken en behandelingen bij mij deed ik op januari 2018 een zwangerschaptest en YES, die was positief! Dolgelukkig dat we waren gingen we de zwangerschap in. In week 7 kreeg ik op me werk een bloeding. Eenmaal bij gyneacoloog zei ze dat alles goed was met onze spruit en dat bloed verlies in dit stadium niks ergs hoeft te zijn, maar ik kreeg dan wel bedrust. Vanaf dat moment knaagde er bij mij een gevoel dat het niet klopte, maar alle echo's erna waren ondanks vele complicaties prachtig en met de 15 weken wisten we dan ook dat we naast Steff nog een zoontje zouden verwachtten. We vertelde het de familie vol trots en het dromen over 2 van die kleine rond rennende mannetjes begon dan ook.

Tot daar 28 mei 2018 de 20 weken echo plaats vond. Na geruzie met Jeroen dat hij zijn werkafspraken moest afzeggen is hij toch mee gegaan omdat ik aanvoelde dat het niet goed zat. Opweg naar het ziekenhuis in Uden dacht ik nog: "Debbie, doe niet zo gek.. Er is vast niks mis, al de andere echo's waren immers ook goed!" Eenmaal liggend met een beblote buik vraagt de echoscopiste of we het geslacht al weten. Vol trots vertel ik nog dat we weer een zoontje verwachten. Alles werd bekeken. Je had 10 teentjes en 10 vingers en alles leek goed, tot het moment dat ze bij het hoofdje kwam. Het werd stil in de kamer. De vrouw werd zenuwachtig en zei ineens: "Ik ga even me collega halen.." De paniek sloeg toe. Ik pakte Jeroen vast en zei nog: "als mijn gevoel maar niet klopt.." Na een paar minuten kwam ze samen met haar collega terug. "Ja.." zegt ze tegen onze echoscopiste "Ik zie het ook.." Het enige wat ik dacht was: "WAT zie jij ook?! Wat is er mis met mijn kind?!" Na lang denken roep ik het ook uit, wat is er mis!? De vrouw print wat echo's uit en vraagt of we even aan tafel komen zitten. Ze legt ons uit dat ze een balkje tussen de hersen helften niet ziet. Maar, zei ze, het wil nog niks zeggen want misschien dat ze het in Radboud wel zien. Er werd ter plekke gebeld en we kregen te horen dat we een week later, op 6 juni, terecht konden. Onderweg naar huis kwamen alle vragen en scenario's naar boven. Wat zal het inhouden? Kan hij hiermee leven? Wat als die dood gaat?! Maar ook nog de stiekeme gedachte het komt vast wel goed.

Wat een helse week. Een hoop vragen, gesprekken met de verloskundige, huisarts en familie. Een week van onzekerheid, een week van vele gedachten. Eindelijk was het dan woensdag 6 juni. Om 09:00 uur eindelijk mochten we naar het Radboud waar we om 10:00 uur een afspraak hadden met de Gynecoloog. Een raar ritje! Nog vrij positief maar ook de vraag "wat als..?"

Eenmaal binnen in de kamer zaten er 3 mensen en de Gynecoloog die naar ons mannetje gingen kijken. Kijken of hij toch de balk kon vinden die ze in Uden miste. Al binnen 2 min zei de gyneacoloog dat hij helaas alleen maar kon bevestigen wat ze in Uden zeiden. Ik voelde de grond onder mij weg zakken. Ik hoorde niks meer van wat hij verder zei, ik draaide me naar Jeroen en kon alleen maar huilen. Ik heb nog ruim een uur gelegen, zei Jeroen achteraf. Toen we klaar waren hebben we een gesprek gehad met hoofd gyneacologie en werd er gezegd dat we een kinder neuroloog te spreken zouden krijgen op 12 juni, want eerder kon ze niet. We kregen wat echo's mee naar huis en een website waar we maar even op moesten kijken zodat we voor onszelf een beslissing konden maken. Helemaal verslagen van alle info rijden we naar huis. Eenmaal thuis raakte ik zo in paniek want hóézo deze beslissing? Waarom ons kind? Heb ik wat verkeerd gegeten? En zo nog 1000 andere vragen dat ik m'n schoonmoeder heb gebeld en we samen de hele website hebben gelezen. Conclusie: de kans dat ons mooie mannetje enigszins gezond geboren zou worden was zo goed als van de baan. We hebben de dag erna nog gebeld met een hoofd Gynecologie van het Radboud om alle vragen aan te stellen, ook na het gesprek van bijna 4 uur lang wisten we zeker dat hij geen kansen had. Het rare is dat ik toen in overlevingsstand schoot en dacht: "maar als hij dan overlijdt, dan krijgt hij ook een waardig afscheid!"

Ik heb dan ook 8 juni de Dela gebeld of er zo snel als kon iemand op gesprek kon komen om door te spreken wat we zouden willen voor als er 12 juni inderdaad uit zou komen dat hij geen kansen had. Ik wilde hoe dan ook dat ons oh zo gewenste mannetje een prachtig afscheid zou krijgen. Dit hebben we 9 juni dan ook vast gelegd bij de Dela, al hoopte ik ergens nog op een wonder.

Dinsdag 12 juni. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis begonnen ze met een controle echo, waar ze nogmaals keken. Ergens dacht ik nog: misschien zien ze de balk nu wel! Maar dat was natuurlijk een droom. Bij deze echo werd gevraagd of wij wilde meekijken of niet. Ik kon het op dat moment emotioneel niet meer aan, dus hebben ze het scherm weggedraaid. Na de echo werden wij begeleid naar de afdeling voor een MRI-scan. Nog nooit heb ik zoiets verschrikkelijks gedaan. Jeroen mocht niet mee, dus die kon alleen maar toezien hoe ik vol angst die kamer in ging. Een super lieve vrouw heeft driekwartier tegen me zitten praten zodat ik rustig bleef. Ook hier werd echter weer bevestigd dat je echt heel ziek was. Na de MRI werden wij terug geroepen bij de neuroloog, gynaecoloog en maatschappelijk werkster en werd ons nog even verteld dat 13 juni een moreel beraad zou plaats vinden over de discussie of het Radboud onze "wens" – ja, zo zeiden ze het echt – om Finn vroegtijdig te halen, konden nakomen. Verslagen gingen wij weer naar huis. Waarom moeten tien mensen daarover beslissen? Kennen die mensen ons? Hebben zij geen gevoel? Ik wist zeker dat ik eerder wilde bevallen en niet wilde wachten tot Finn uit zichzelf zou overlijden. Waarom mag ik als moeder dat niet zelf bepalen? Ik was zo boos en verdrietig op dat moment. Je gaat je kind verliezen en dan nog mag je niet zelf beslissen. Woensdag 13 juni belde ik dan ook met de maatschappelijk werkster die ons vertegenwoordigde in dat beraad. We hebben alles besproken en ze zou zo goed als het kon duidelijk maken dat dit onze "keuze" was en we er echt goed over na hebben gedacht. ‘s Avonds om 17:00 uur belde het hoofd gynaecologie dan ook met het verlossende woord: ik mocht eerder bevallen in het Radboud en hoefde niet te wachten tot Finn zelf zou komen. Jeroen kwam toen net thuis van zijn werk en viel letterlijk buiten neer van verdriet. Eindelijk wisten we dan dat hij bijna in onze armen zou liggen…

Maandag 18 juni. Een helse rit. Elke keer als we die weg reden, hoopte ik dat het een droom zou zijn. Maar nee, deze nachtmerrie is werkelijkheid. Vandaag bespraken we hoe de bevalling zou verlopen en wat we ervan konden verwachten. Ik kreeg pillen mee om ervoor te zorgen dat de baarmoeder klaar zou zijn. Het moment weet ik nog goed: 18 juni om 22:00 uur ‘s avonds wat heb ik gehuild, en wat voelde ik me slecht. Voor mijn gevoel was, en is, het mijn schuld dat je er niet meer bent. Dat gevoel gaf het me toen ik zelf die pillen moest inslikken.

Woensdag 20 juni, 07:00 uur. We zetten Steff af bij het kinderdagverblijf. We kregen nog lieve woorden en knuffels van de leidsters (die meiden zijn goud waard voor mij), Steff lieten we achter in onwetendheid en wij stapten de auto in vol verdriet, pijn en ook angst. Eenmaal in het Radboud werd alles uitgelegd en kreeg ik een CTG en infuus aangelegd. De weeën kwamen voorspoedig en mijn schoonmoeder en fotograaf werden gebeld. Om 12:00 uur ‘s nachts liepen de weeën zo goed dat ik een morfinepompje kreeg. Ik raakte in paniek: ik wilde niet meer en wenste dat deze nachtmerrie voorbij zou zijn. Ik wilde je niet verliezen, ik wilde geen kistje. Een hele lieve zuster heeft me rustig gekregen en zei me dat ik moest genieten van dit moment, hoe klote het ook was. "Want" zei ze, "je wordt weer moeder van een prachtige zoon. Je kunt dit." Je blies je laatste adem uit bij de laatste wee en daar was je dan, om 01:54 uur met 26 weken werd je geboren: een prachtig, volmaakt mannetje, zo mooi. Ik kon alleen maar huilen, maar wat was ik trots. We hebben gekozen voor de onderwateropbaring want we wilden je zolang als het kon vasthouden en knuffelen. Ik weet nog dat de zuster je voor het eerst in het water ging leggen. Ze praatte tegen je alsof je echt leefde, dat was zo'n mooi moment. ‘s Nachts werd Stichting Still gebeld. Die hebben nog waardevolle foto's gemaakt. De volgende ochtend na de obductie mochten we dan eindelijk naar huis. Ik had een prachtig mandje voor je gemaakt met bekleding en daarin wilde ik je meenemen. Dat mocht, maar de zuster die ons wegbracht verzocht mij wel om een doek over je heen te leggen zodra we de kamer verlieten. Dat moment vergeet ik niet meer; het brak me nogmaals.

Eenmaal thuis stonden er bloemen en hadden we al veel kaartjes. Het was zo gek thuiskomen zonder geboortebord in de tuin en geen huis dat is versierd. Een uurtje nadat we thuis waren werd Steff thuis gebracht door opa en oma. Wat was die trots, hij was eindelijk grote broer! Hij was zo onwijs lief voor je. We hebben genoten van de dagen thuis, hebben je geknuffeld en veel foto's gemaakt. Maar op 23 juni om 15:30 uur was het dan zover: je kistje kwam binnen en het echte afscheid was daar. Om 16:00 uur hebben we in bijzijn van alle familie, vrienden en collega's afscheid van je genomen. Ik denk, als ik moet kiezen welke dag ik het ergst vond, ik met 100 procent de crematie zeg. Je was echt weg en ik kon je niet meer aanraken, niet meer knuffelen. Je hebt ons zoveel gebracht in die korte tijd, lieve Finn. Een mooie engel ben je die over ons waakt, papa en mama zijn trots op jou. Je hebt een grote trotse broer Steff en inmiddels 1 jaar en 1 dag na jouw overlijden heb je er nog een trots klein broertje Levi bij gekregen.

Onze mooie stralende ster

Finn 21-06-2018