Mama Kim - Eleni*

Ons Griekse godinnetje Eleni. Vorig jaar januari 2018 bleek ik voor de tweede keer zwanger te zijn. Sneller dan gepland was het dan weer zo, we zouden een tweede kindje krijgen. De zwangerschap voelde na een tijdje raar en anders dan die van ons zoontje Max. Ik had een onrustig gevoel van binnen, had vaak de angst dat ik een miskraam zou krijgen. Toen ik een cadeautje kreeg voor de baby had ik een visioen dat ze dit nooit zou zien. Ik voelde dat het een meisje was, dit klopte niet met een beeld wat ik altijd heb gezien. Dat was een plaatje met eerst twee jongens en dan een meisje. Maar oke, ik volgde mijn gevoel. Wie weet had dat plaatje nooit geklopt. Elke echo zag er goed uit, zelfs een extra echo toen ik nog maar 8 weken zwanger was. Ik werd rond de 12 weken erg ziek. Ik ben nooit ziek en dit was niks voor mij. Zo ziek zijn dat ik echt niks kon, niet eens de energie hebben om voor mijn zoontje te zorgen. Dit duurde vier weken, tot onze vakantie. 

We gingen heerlijk naar ons eilandje in Griekenland. Hier hadden we zo naar toe geleefd en we hoopten dat ik me hier beter zou gaan voelen. 

Vanaf de boot zag ik ons eiland voor ons en ik moest ineens huilen, weer dat gekke gevoel in mijn lijf. Maar ik voelde me wel beter. We hadden een heerlijke eerste paar dagen, het huisje geopend en klaar gemaakt voor een nieuwe zomer genieten. Op woensdagmiddag reden we naar het strand toen ik me in de auto misselijk begon te voelen. Dit terwijl ik me de afgelopen dagen juist beter begon te voelen. Bij thuiskomst moest ik een paar keer overgeven. Dit zieke gevoel bleef tot donderdag en intussen had ik ook buikpijn gekregen. Ik belde voor de zekerheid de verloskundige maar ze zei van deze afstand niks te kunnen doen maar het klonk voor haar niet verontrustend. Ik had erg veel gedaan in het huis en we schoven het beide op bandenpijn. 's Nachts begon de buikpijn meer als weeën aan te voelen en ik begon ze te timen. Shit, dit voelde niet goed. Om de vier a vijf minuten, maar ergens wilde ik in mijn hoofd niet toelaten wat ik voelde in mijn lijf. Totdat ik vrijdagochtend om zeven uur in bed wakker werd en een 'plop' voelde. Die plop veranderde alles. Ik wist dat deze dag de donkerste dag uit ons leven zou gaan worden. De dood zou in ons leven komen en ik kon er niks aan doen. Ik schoot omhoog en riep dat m’n vliezen waren gebroken en begon te huilen. Na telefonisch overleg met onze verloskundige reed mijn vriend naar de bakker om te kijken waar we hulp konden krijgen op ons kleine eilandje. We moesten naar de andere kant van het eiland rijden, daar zou een ziekenhuis zijn. Hup, Max in zijn pyjama met een fles melk in de auto gehesen en we zijn gaan rijden.

In de auto met weeën zitten leek me nooit een pretje en dat was het ook niet. Max was aangedaan door mij gehuil, gepuf en gekreun. Halverwege de rit (die een half uur duurde) voelde ik het rustig worden in mijn buik. Alsof ze geboren was, maar ik voelde van onder niks. 

Na heel wat gedoe in een ziekenhuis, en vervolgens naar een privé kliniek, werd ik gezien door een gynaecoloog (die is alleen op vrijdag op het eiland). Hij maakte een echo en zag een lege baarmoeder. We moesten met gebrekkig Engels en Grieks eerst bewijzen dat ik echt zwanger was d.m.v. een echo. Terwijl ik maar bleef zeggen dat ze er al uit was. Toen ik in een jaren '60 gynaecologen stoel plaats moest nemen voor een onderzoek haalde hij binnen een paar seconden een klein, levenloos lijfje uit mij. Dit werd meteen weg gehaald en in een groen kartonnen spuugbakje gelegd. Ik trok mijn shirt al omhoog om haar op mijn buik te leggen, maar dit gebeurde niet. Ik was op dat moment buiten mezelf getreden en het kon me allemaal niks meer schelen. Het ergste was gebeurt wat een moeder kan overkomen: mijn kindje was dood. Mijn vriend kwam net terug van de gang waar Max een filmpje keek om hem maar bij het bloedbad wat zich onder me afspeelde weg te houden (ik bloedde namelijk heftig vanwege de placenta) en zag ons dochtertje in het bakje liggen. Onze blikken waren leeg, vol met dood, ongeloof, verdriet en pijn. 

We namen haar mee in dat stomme bakje en ik hield dit de hele rit stevig vast. Thuis deden we haar in een Tupperware bakje in water. Ik had ooit al gelezen over de watermethode en dit deden we dan ook. Daar stond onze dochter, in een plastic bak in de koelkast, tussen de vleeswaren en tomaten. Bizar.

De dagen die volgden waren heftig maar ook heel bijzonder en magisch. We lieten de antwoorden bij ons komen over wat we met haar moesten doen. Meenemen naar Nederland bleek erg moeilijk omdat ik 16+4 weken zwanger was en we geen overlijdens verklaring konden krijgen. En het voelde alsof ze juist hier met een reden was geboren en misschien hier gewoon moest blijven. Uiteindelijk vonden we een prachtige plek op het eiland waar we haar begraven hebben. Tijdens onze zoektocht werd de auto omringd door tientallen vlinders. We keken elkaar aan en wisten dat ze ons de weg wees naar haar plek. We waren op de goede weg. De volgende dag hebben we haar daar begraven. Ons kleine Griekse godinnetje Eleni ❤️🌟