Mama Cheryl - Chloë*

Het is vrijdag 14 december 2018 als ik eind van de middag een positieve test in mijn handen heb. Sinds half juli was ik gestopt met de pil en omdat ik bij ons eerste zoontje Quinn door de pil heen zwanger werd, hadden we geen verwachtingen met hoe lang een eventuele nieuwe zwangerschap zou duren. Zo blij toen ik de 2 streepjes zag! Ik ben gelijk naar de Prenatal gereden om een leuk rompertje te kopen voor mijn man, die overigens na het zien van het rompertje ook enorm blij was!

27 december 2018 hadden wij onze eerste echo. Ik zei al een aantal keer tegen Yannick dat ik heel sterk het gevoel had dat het er 2 zouden zijn en tijdens de echo werd mijn vermoeden bevestigd. Er bleken 2 vruchtzakjes te zijn! Echter was er verder nog niets te zien en uiteindelijk waren we er gewoon heel vroeg bij. 3 weken lang elke keer terug voor een echo en elke week zagen we meer en met 7 weken 2 kloppende hartjes. Omdat we in verwachting waren van een tweeling werden we doorgestuurd naar Arnhem Rijnstate en zouden we daar voortaan onder controle komen te staan.

18 januari 2019: onze eerste afspraak bij de gynaecoloog. Helaas kregen wij te horen dat 1 hartje gestopt was met kloppen. Enorm verdrietig waren we, maar ook waren we nog enorm gezegend dat het andere kindje het nog goed bleek te doen in mijn buik. Hoe goed ik mij in mijn eerste zwangerschap voelde, zo slecht ik voelde ik mij deze zwangerschap. Extreem misselijk (waarvoor ik medicijnen kreeg), snel aankomen, veel vocht vasthouden, geen energie en last van een slechte huid. Allemaal dingen waar ik bij Quinn geen last van had, maar ik dacht: elke zwangerschap is anders. 2 maart 2019 hoorde wij dat het een meisje werd. Wat waren we gelukkig en gezegend met het nieuws dat Quinn een zusje kreeg.

In de week van 1 maart kreeg ik bruin bloedverlies. Na een aantal keren bij de verloskundige te zijn geweest werden we op 7 maart doorgestuurd naar het ziekenhuis om een echo te laten maken, want misschien kwam het bloedverlies van het andere vruchtje af. Op de echo was gelijk te zien dat er blaasjes op de placenta zaten en dat mijn baarmoeder en buik wel erg groot waren voor het termijn van 15 weken zwangerschap. Ik was inmiddels al bijna 15 kg aangekomen en zat letterlijk helemaal gevuld met vocht. Mijn schoenen en kleding kon ik nauwelijks meer aan en lopen ging ook moeizaam. We mochten die avond naar huis en ik zou de dag erna even bellen voor een nieuwe echo, alleen nog even een plasje inleveren. Zo gezegd zo gedaan. De verpleegkundige kwam naar me toe en vroeg "Voel je je ziek?" Ja, zeg ik. De gehele zwangerschap eigenlijk al. De verpleegkundige deelt ons mee dat er extreem veel eiwitten in mijn urine zitten en ik niet naar huis mag. Enorm geschrokken en verdrietig krijgen we een kamer en word er bloed afgenomen en mijn bloeddruk gemeten, die was veel en veel te hoog. De dag erna kregen we opnieuw een echo met meerdere artsen die meekeken. Alles was inderdaad erg vergroot maar ons meisje leek het goed te doen, dus we hadden de hoop dat het alleen een vergiftiging was. (Wat heel erg zeldzaam is zo vroeg in de zwangerschap). Wel wilden ze die maandag een vruchtwaterpunctie doen om eventuele afwijkingen uit te sluiten. De vergrote placenta en baarmoeder kon namelijk meerdere redenen hebben.

Het is maandag 8 maart 2019 en om 13.30 hebben we de afspraak staan. De gynaecoloog wilt toch eerst even uitgebreid kijken en daarna eventueel pas een vruchtwater punctie te doen. Wij zijn het hiermee eens en ik ga op de bank liggen. Het is stil. Erg stil en ik weet niet zo goed wat ik moet denken. De gynaecoloog zegt dat de darmpjes van ons meisje zich buiten haar buikje bevinden en even later verteld ze ons dat er ook een spleetje in haar lipje te zien lijkt. We schrikken maar daar zou ze prima mee kunnen leven. Totdat ze ons mededeelt dat haar hartje en haar hoofdje er niet goed uit zien, dat ze een groei achterstand heeft en dat er een gaatje tussen haar ribben bevind. Het ziet er allemaal niet goed uit en het word steeds duidelijker dat ons meisje geen waardig leven zou kunnen hebben. Verslagen en verdrietig worden we terug gebracht naar onze kamer en word er gezegd dat ze die dag nog langs komen met de uitslagen nadat zij contact heeft opgenomen met andere artsen in andere ziekenhuizen. Na een paar uur staat onze kamer vol en word ons verteld dat ze niet levensvatbaar buiten te baarmoeder is en zelfs al zou kunnen overlijden in de baarmoeder of tijdens de geboorte. Een keus hebben we eigenlijk niet. Mijn gezondheid ging achteruit en die woensdag zou ik worden ingeleid. Wat ik voelde? Ik voelde enorm veel verdriet, machteloosheid en verslagenheid. Hoe kon dit nou gebeuren? Alles leek goed te gaan voorgaande weken en nu hoorde we opeens dat ze met 16 weken geboren zou worden. Die avond krijg ik een tablet om alles week te maken van binnen, ik probeer te slapen en rustig aan te doen die dinsdag.

Het is woensdag 13 maart 2019, we worden naar de verloskamers gebracht en om 09.45 krijg ik een tablet ingebracht. Elke 4 uur zal dit herhaald worden totdat de weeën sterk genoeg zijn. Ik voel nog niet veel en ik krijg nog een tablet. Niet veel later komt de bevalling op gang. Ik verlies 1.5 liter bloed en dit lijkt niet te stoppen. Snel werd ik de OK binnen gebracht waarbij het allemaal erger werd. Ik voelde druk en na 2 keer persen hoorde ik dat ons kleine meisje was geboren, nog net voordat ze me in slaap wouden brengen. Ze lieten haar zien en wat was ze klein en mooi. Ons kleine meisje, onze lieve Chloë, die zo gewenst en geliefd was, is veel te vroeg geboren. Ik kon alleen maar "sorry" zeggen en huilen. Zo enorm schuldig voelde ik me dat ik haar niet veilig kon houden in mijn buik. Na een uur werd ik wakker en ik kreeg te horen dat ik 3 liter bloed was verloren en kreeg bloed toegediend. De dagen erna hebben we Chloë vastgehouden en heeft Stichting Still prachtige foto's voor ons gemaakt.

Op vrijdag 15 maart hebben we haar in haar doekje en mandje gelegd en hebben we die samen gesloten. Die middag mocht ik naar huis en zaterdag 16 maart hadden we de uitvaart van Chloë. Heel intiem en klein, maar zo mooi samen met onze ouders/broers en zussen. We hebben hier allemaal afscheid van haar genomen en op maandag 18 maart is zij gecremeerd, samen met haar broertje of zusje die met 8 weken overleden was. Dit vruchtje is nog in de vruchtzak in zijn geheel meegekomen tijdens te bevalling. Toen Chloë geboren was hebben ze weefsel van haar, de placenta, de navelstreng en het tweede vruchtje afgenomen. Dit hebben ze naar het Radboud in Nijmegen gestuurd en onderzocht. Chloë bleek Triploïdie te hebben, een ernstige afwijking die nog niet zo bekend is. We zijn gelukkig geen dragers van het gen dus de herhalingskans is net als ieder ander. We missen haar ontzettend veel en ze zal altijd deel uitmaken van ons gezin.

Dag lief meisje,

Dag lief zusje.