Mama Cindy - Lynn*

24 december, 05.30 uur. Goed eigenwijs klinkt het nog: 'doe nou geen test want na iedere test werd ik ongesteld', maar deze keer voelde het anders. Ik was misselijk, iedere ochtend hetzelfde. Eerst de wc knuffelen voordat het normale leven kon beginnen. 05.45 uur: jouw papa staat op het punt om te gaan werken, test gedaan en we zien twee streepjes staan! Jouw papa gaat werken en ik maak jouw grote zus klaar.

Op 14 maart kregen wij een geslachtsbepalende echo. Jouw grote zus verveeld papa als wij weten dat jij een meisje wordt. Trots en blij lopen we de echo kamer uit ik hoor de woorden nog klinken. "Zie je wel pap! Het word een meisje!" Trots is jou grote zus dat jij haar kleine zusje wordt. Jouw oma kon niet geloven dat je een meisje was want die vertelde de dag voor de echo heel blij: "dit word een jongen, ik voel het!" Op zondag middag kwamen ze naar ons toe en heeft jouw grote zus met confetti mogen vertellen dat jij een meisje was.

Bij 18 weken zwangerschap werd er zwangerschapsdiabetes vast gesteld. Niks aan het handje, gewoon insuline spuiten en door blijven gaan. Wel overgegaan van verloskundige naar de gynaecoloog. Jij deed het goed en dat was het belangrijkste. Bij de 20 weken echo kregen wij te horen dat er niks op of aan jou ontbrak en dat je gezond was. Extra groei echo’s omdat ik aan de insuline zat en de kans dan groter is dat jij een te grote baby zou zijn.

Bij de 34 weken worden de groei echo’s stop gezet want je deed het goed.

Met 37 weken + 4 dagen had ik 's nachts vocht verloren. Niet veel, maar het was wel iets. Verloskamers gebeld en gemeld wat er aan de hand was. Ik had geen koorts en had ook niet het gevoel dat ik weeën had dus we mochten thuis blijven ze zouden mij in de loop van de week terug bellen, maar ik hoorde niks. Het bleef stil en ik moest me die vrijdag sowieso melden voor de inleiding. Donderdag belde ze mij op: "Ja mevrouw, wij willen even door geven dat u in plaats van om 07.00 uur om 11.30 uur mag komen." Hier was ik het niet mee eens want ik zou gebeld worden, maar ik hoorde maar niks. "Maar mevrouw, hier wisten we niks van. Wij gaan even overleggen en bellen u zo terug." Even later word ik terug gebeld. "Nou mevrouw, we willen toch dat u zich zo al even meld op de triage.." Zo gezegd, zo gedaan. Hop! Naar het ziekenhuis. Plas ingeleverd, ++ aan eiwit in urine. Bloed geprikt, geen eiwit gevonden, geen verklaring waarom ik mij zo voelde. Weer naar huis en toch vrijdag om half twaalf melden voor de inleiding. Vrijdag ochtend mijn wekker gezet om 09.00 uur zodat ik nog even lekker op me gemak kon douchen en daarna richting het ziekenhuis. Ik sta op het punt om onder de douche te stappen wanneer ik gebeld word: "Mevrouw, zou u nu al kunnen komen?" Uuh, ja dat kan. Ik douche mezelf en kom eraan! Ik krijg 3x inleiding tabletjes ingebracht om de baarmoedermond weker te maken en aan het einde van de dag had ik 3 cm ontsluiting. Er is kans een dat het vannacht doorzet, dus wij zijn lekker op tijd gaan slapen. Midden in de nacht begon ineens iemand heel hard te gillen. Iemand was aan het bevallen en die gilde de hele verlosafdeling bij elkaar. Zaterdag ochtend moest ik weer aan de ECG en gingen wij kijken hoe het met jou ging. 11.30 uur komt een verloskunde mijn vliezen breken. Een vlaag van opluchting. Yes! Binnen 24 uur ben jij hier bij ons, wat waren we blij.

Nou, vliezen werden gebroken en het water spoot eruit. Ik lag op het bed in een plas van me eigen vruchtwater. "Mevrouw, wilt u even komen staan? Dan verruilen wij het bed naar een verlos bed" Ik stond op en het water bleef maar lopen. De weeën werden heftiger en zwaarder. Rond 17.00 uur kon ik niet meer. Mijn rug ging eraan en wist mezelf geen houding meer te geven om de weeën op te kunnen vangen. De verloskunde gaf mij de keus voor een morfinepomp of een ruggenprik. Bij de ruggenprik zijn je weeën wel even helemaal weg, dus voor de ruggenprik gekozen. Ineens ging het heel snel! Ik had het gevoel of ik moest poepen, dus toucheren en we waren op 8 cm! Je papa zei: "Ik ga nog even snel een roken, dan ben ik er ook klaar voor!" Hij liep naar beneden met jouw grote zus en al snel kon ik hem bellen want had 10 cm!

Ik mocht eindelijk beginnen. Om 07.00 uur mocht ik gaan persen en om 07.07 uur werd jij op mijn buik gelegd, maar toen sloeg het noodlot toe. Je ademde niet! Reanimatie werd gestart en ze hebben 43 minuten lang geprobeerd met 20 man om jouw leventje te redden. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn en hebben wij jou moeten laten gaan. Jij bent op 17 augustus geboren en ook gelijk weer bij ons vandaan gegaan. Ondertussen weten we waar jij aan bent overleden. Jouw hart was vergroot en bezitten 2/3 van je borstkas waardoor je longen niet konden ontplooien en zich niet konden vullen met lucht.

We voelde ons machteloos om jou in het ziekenhuis achter te laten voor de autopsie, maar daarna werd je gelijk opgehaald door de Dela en hebben wij jouw uitvaart geregeld. Er zullen mensen zijn om bij jou uitvaart aanwezig te zijn. Alleen maar mensen die dichtbij ons staan en medeleven hebben 

Wij houden van jou tot aan de maan en terug ❤️💫 

Jij zal altijd een plekje hebben in ons gezin en in de huiskamer hangen jou foto’s aan de muur.