Mama Anne - Hunter*

3 jaar geleden tijdens het solo backpacken in Australië ben ik smoorverliefd geworden op een Nieuw Zeelander. De liefste, knapste en leukste man ever! Mijn leven is sindsdien zo extreem veranderd! Ik heb mijn hart gevolgd en ben geëmigreerd naar West Australië. Ik woon samen aan de prachtige blauwe oceaan met mijn prins op het witte paard. Een kindje zou alles helemaal compleet maken!

Op 9 februari 2019 had ik een positieve zwangerschapstest! Ik kon het niet geloven. Dit moet wel een wonderkindje zijn!! Ik belde heel enthousiast mijn partner, die in die periode vaak een aantal weken weg was voor zijn werk en hij glunderde helemaal toen ik hem de zwangerschapstest via Facetime liet zien; "I’m going to be a dad!!!". Ik had vol enthousiasme een All Blacks rompertje leuk ingepakt en bij zijn thuiskomst aan hem gegeven; ‘Our little All Black’.

Met 21 weken + 3 dagen zwangerschap begon onze grootste nachtmerrie. 
Tot onze grote schrik zou op de tweede echo iets niet duidelijk zichtbaar zijn in ons baby’s hersentjes.. Dat wil je niet horen. Wat dan? Wat houdt dat in? Is het ernstig als het echt zo is? Ze konden ons nergens meteen antwoord op geven. 
Na 3 echo’s, een vruchtwaterpunctie en MRI scan werd bevestigd dat ons kindje corpus callosum agenesie had, met daarbij het vermoeden polymicrogyrie en slikproblemen. Deze combinatie was een zeer zeldzame, abnormaliteit en betekende dat ons kindje zeer ernstig gehandicapt zou zijn met een kleine overlevingskans.

Onze wereld stortte compleet in. Wat een ontzettende klap was dit! Ons arme kindje. Hoe kan dit toch?! 
Na veel gesprekken te hebben gehad en dagenlang voor ons eigen uit zitten te staren, piekeren, researchen, huilen, boos zijn hebben wij de meeste onmenselijke keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken. Het is de meest pijnlijke keuze van mijn leven geweest. Je wilt niet voor zo’n keuze komen te staan. Niemand zou voor deze keuze moeten komen te staan. Maar het zou veel ondraaglijker zijn om je eigen kindje te moeten zien lijden.

De wet in West Australië is zeer streng m.b.t. beëindiging van de zwangerschap. Na 20 weken zwangerschap wordt de keuze in handen gelegd van een panel. Deze 6 anonieme gespecialiseerde artsen beslissen of er akkoord gegaan mag worden met het beëindigen van de zwangerschap. Onze eerste aanvraag werd tot onze grote ongeloof afgekeurd. Wij begrepen er helemaal niks van! Zou het dan toch niet zó ernstig zijn? Stiekem heb je dan toch hoop dat het allemaal één grote fout is en dat het misschien allemaal wel mee zal vallen. Dit werkte niet mee door het feit dat mijn huisarts en diverse andere artsen niet begrepen waarom het panel ons verzoek afkeurde. Het voelde daardoor toch echt niet goed en nu moest ik de zwangerschap gaan uitzitten, wetende dat ons kindje zwaar gehandicapt zou zijn en een kleine overlevingskans zou hebben.

Er werd ons geadviseerd om naar opties te kijken in Melbourne, gezien de wetgeving in deze staat soepeler is. Helemaal naar Melbourne vliegen en daar ben ik niet verzekerd. Ik zou opnieuw een echo en een MRI scan moeten doen en uiteindelijk daar moeten bevallen. Dit wilde ik niet! Het was allemaal al pijnlijk genoeg en dan zou dit er ook nog eens bij moeten komen!? Een andere optie was om later in de zwangerschap nogmaals een MRI scan te doen, zodat er duidelijker ‘bewijs’ zou zijn en we tegen het panel in konden gaan. 
Wij waren compleet radeloos door al deze verschillende adviezen/opties. Ik heb mij nog nooit zo verloren gevoeld. Het was al verschrikkelijk genoeg dat ons kindje niet gezond was en nu moesten we ons ook nog eens druk gaan maken over het feit of ik de zwangerschap wel of niet moest uitzitten.

We hadden besloten om te wachten totdat ik een oproep kreeg voor een tweede MRI scan. Wat een verschrikkelijke periode was dit! Alleen maar thuis gezeten, vol verdriet en onzekerheid, niet wetende wat er nou precies ging gebeuren. Onze families waren allebei aan de andere kant van de wereld, wat het nog zwaarder maakten. Woorden kunnen niet beschrijven hoe verschrikkelijk wij ons voelde. Wekenlang zwanger rondlopen wetende dat er iets ernstigs aan de hand is met je kindje en je kunt niks doen. Je bent compleet machteloos.
 Uiteindelijk, na de tweede MRI scan werd de beëindiging van de zwangerschap door het panel goedgekeurd. DE bevestiging dat de staat van ons kindje daadwerkelijk zeer ernstig was. De realisatie hakte er op dat moment kei hard in. Het is allemaal echt waar. We gaan ons kindje echt verliezen. Ik wil dat helemaal niet! Hij was zo ontzettend actief in mijn buik! Bij elke schop kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik voelde mij zo ontzettend schuldig.

12 augustus 2019 werd ik in het ziekenhuis verwacht. Nog één laatste keer zag ik je bewegen op het scherm, terwijl de dokter met het echo apparaat over mijn buik heen ging om te kijken in wat voor positie je lag. 6 artsen stonden om mij heen en gaven mij een knijpje vol medeleven. 
Een half uur later werd ik beduusd wakker en wist niks meer vanaf het moment dat ik jou nog één laatste keer zag bewegen. Ik voelde je niet meer bewegen. Je hartje klopte niet meer. Je was er niet meer.

Op dinsdag 13 augustus 2019 om 15:57 uur ben ik bevallen van onze zoon Hunter Brouwers Cudby. Hij is geboren na een zwangerschap van 26 weken + 4 dagen. Zo lief, zo knap, zo perfect, precies zoals je papa en precies zoals ik altijd dacht dat je eruit zou zien. Zo pijnlijk dat wij je nooit kunnen gaan zien huilen, lachen, bewegen, opgroeien. Het is zo ontiegelijk hard...

Lieve Hunter, Ik mis je verschrikkelijk! Je bent de allermooiste baby die ik ooit gezien heb en ik ben ontzettend trots dat ik kan zeggen dat ik jou mama ben!

Forever in our hearts xxx