Het is 23 september 2017, 07.00 uur 's ochtends. Remi, ons zoontje, komt onze kamer binnen, zoals elke ochtend. We knuffelen nog even stevig voordat wij ons gaan klaar maken voor de grote dag! De dag waarop wij erachter komen of wij nog een zoon, of een dochter krijgen. Ik voel mij, zoals de hele zwangerschap, prima en ik ga ontbijten. Jelle moet nog even weg voor zijn werk. Na het broodje versieren Remi en ik samen de woonkamer met roze en blauwe ballonnen. "Moie bawon mama!" en hij wijst naar de tros roze ballonnen die aan onze witte buffet kast hangt. Rond een uur of 12 rijden wij richting het echocentrum. Onderweg hadden we nog een file... ik raakte gestrest omdat ik bang was om de afspraak te missen en dus het hele genderfeestje moest afblazen. Gelukkig, we waren toch op tijd.
Een lieve vrouw ontvangt ons en we kunnen meteen doorlopen. Ik ga op de bank liggen en ontbloot mijn buik, wat spannend! Het apparaat word op mijn buik gezet... Ik dacht nog bij mijzelf 'is het scherm kapot? Het leek wel alsof ik 2 baby's zag... Ik zag de verontrustende blik in de ogen van de echoscopiste. Zij kon mij op dat moment niet vertellen wat die gekke schil om de baby was. Lief als dat ze is, keek ze nog wel even of ze het geslacht kon zien en vroeg ons dus om weg te kijken. Geshockt deden we dat maar. "Ik kan het geslacht niet zien" zei de echoscopiste. "Ik zou graag je verloskundige willen spreken". De echoscopiste belt met mijn verloskundige terwijl wij in de groepsapp laten weten dat het feest niet doorgaat. We komen thuis... De partytent staat op... De ballonnen en slingers hangen... Het liefst zou ik alles van de muren willen trekken en de partytent willen afbreken, maar we laten het nog even. We hadden vooralsnog geen antwoorden, dus het hoeft niet meteen slecht nieuws te zijn, dachten we.
Mijn verloskundige zorgt ervoor dat we 3 dagen later een afspraak hebben in het LUMC voor een uitgebreide echo ( ik was op dat moment 16 weken en een paar dagen). In het LUMC aangekomen worden wij al snel uit de wachtkamer geroepen. Ik weet nog dat ik de arts van toen maar een narrige vrouw vond. Ze maakte de echo, legde alles uit, en na 10 min stopte ze de echo. "Ik haal even een collega, moment.." zegt ze. Ik kijk Jelle met angstige ogen aan; "ach, het zal wel iets kleins zijn" zeg ik nog tegen hem. "Het is niet goed Isa, let maar op.." zegt hij tegen mij. De 2 vrouwelijke artsen komen de kamer binnen en gaan tegenover ons zitten. Ze vroegen aan mij een foto van de termijnecho. Ik laat de foto van de termijnecho op mijn telefoon aan hen zien. "Ja, zie je.. hier was het ook al overduidelijk" hoor ik ze tegen elkaar zeggen. "Wat is overduidelijk??" vraag ik aan de 2 artsen. Ik zag aan de 2 artsen dat zij even naar de woorden moesten zoeken om op te noemen wat er allemaal mis was. Een waslijst aan afwijkingen... Na de 3e afwijking die ik hoorde, vielen hun stemmen naar de achtergrond en ik kon alleen maar naar Jelle kijken. "En nu?" vroeg ik... "wat zijn de kansen??" vroeg ik aan de 2 artsen. "De overlevingskansen zijn klein, zeer klein. We zouden graag een vruchtwater punctie willen uitvoeren om te kijken wat de baby precies mankeert." Ik schudt mijn hoofd en zeg dat ik dat niet wil. De artsen proberen mij nog te overtuigen en zeiden dat 'het echt wel mee valt', maar ik bleef voet bij stuk houden en ik weet nog dat ik letterlijk zei "je zegt toch dat mijn baby geen kansen heeft? Dan ga ik toch niet mezelf kwellen door een naald door mijn jekko te laten steken?!"
Toen de artsen mij vertelde dat ik natuurlijk moest bevallen van deze baby raakte ik in paniek. "Kan ik niet onder narcose worden gebracht? Kan ik geen keizersnede krijgen? Ik ga toch niet bevallen van een dood kind!! Dat kunnen jullie mij niet aandoen!" Zei ik tegen de 2 artsen. "Het is het beste voor jullie verwerking en voor uw lichaam om de baby via de natuurlijke weg te laten komen". "Oke, wanneer?" Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn... "U heeft een wettelijke bedenktijd, zodra die voorbij is kunnen we alles in gang zetten". We werden doorgestuurd naar een psycholoog, daar hebben we 2 uur gezeten. Het gesprek was heel fijn. Na dit gesprek hebben we onze familie gebeld om dit rot nieuws te vertellen. Ongeveer een week later was het zover. Ik ging bevallen van ons kind die niet gezond is en niet mee naar huis zal gaan...
Na een bevalling van 1 uur en 3 kwartier werd onze prachtige dochter Nova* geboren op 4 oktober 2017 om 13:15 uur, met een gewicht van 310 gram en 20 cm lang.
Helaas verloor ik veel bloed en liet mijn placenta niet vanzelf los en moest deze op de OK verwijderd worden waardoor ik Nova* pas 4 uur na haar geboorte voor het eerst kon zien en vasthouden. Ik zag een heel klein, opgezet, rood baby'tje. Het klinkt misschien gek, maar ik was blij dat ik aan haar zag dat het goed mis was.
Dit was een van de moeilijkste beslissingen die wij als gezin ooit hebben moeten maken, maar we maakte hem voor haar, voor ons en voor Remi, haar grote broer.
Voor altijd bij ons.
Reactie plaatsen
Reacties