Mama Diane - Mila*

Hallo, mijn naam is Diane en ik ben bijna 5 jaar samen met mijn partner Remi. 4 mei 2019 deed ik maar weer een zwangerschapstest, en wat bleek? We waren eindelijk zwanger! Het liefst wilde ik het van de daken schreeuwen, maar ik hield mij in totdat ik ongeveer 12 weken zwanger was. Wel had ik het vertelt aan wat familieleden en goede vrienden.

De eerste echo’s zagen er goed uit. Wat was dat fijn om ons kindje zo te zien. We keken er naar uit als we weer een echo hadden. 14 augustus was ik 18,5 week zwanger en hadden we de 20 weken echo. Remi en ik reden naar de verloskundige praktijk toe. Ik had er veel zin in. Eindelijk zouden we te horen krijgen of we een jongen of meisje zouden krijgen en ze gingen kijken of alles goed was. Wel ging er nog even door mijn hoofd 'wat als ons kindje iets heeft', maar die gedachte was snel weer weg want dit overkomt ons toch niet, dacht ik...

Op het eerste gezicht zag alles er goed uit. Totdat de verloskundige mij vertelde dat ons kindje een open ruggetje (spina bifida) had. Op dat moment klapte ik dicht, wist niet goed wat ik moest zeggen en mijn wereld stortte op dat moment in. Het eerste wat ik vroeg was of dit te genezen was. "Nee" zei Joost (verloskundige). Er is wel een operatie mogelijk, maar helemaal verhelpen kan niet. Ook was de vraag of ik hier wel voor in aanmerking kon komen. Joost heeft nog wel gekeken naar het geslacht. Hij vertelde ons dat het een meisje werd. Daarna is hij gestopt met de echo.

We gingen met z’n drieën aan tafel zitten en Joost besprak met ons wat nu de vervolgstappen waren. Hij vroeg hoe wij ons voelden en legde uit wat spina bifida precies inhield. Toen ik dit allemaal hoorde was mijn eerste ingeving: ‘dit wil ik niet’. Ik heb dit ook uitgesproken en Remi dacht er toen ook precies zo over. Joost vroeg of we dit allemaal even wilde laten bezinken en maakte voor ons een afspraak in het UMC waar we de volgende dag al terecht konden.

15 augustus reden Remi, mijn moeder en ik naar het UMC in Utrecht. Daar kregen we een uitgebreide echo. Ik was erg zenuwachtig. Stiekem hoopte ik nog dat de verloskundige het niet goed had gezien en dat er niks aan de hand was. Dit was helaas niet het geval. Toen ze bezig waren met de echo zagen ze ook dat ons meisje klompvoeten had. Ook had ze teveel vocht in haar hersenen waardoor ze een waterhoofdje had. Deze symptomen zie je vaak bij een open ruggetje. Ze wilde ook kijken hoe hoog het open ruggetje was, maar ons meisje lag heerlijk op haar rug waardoor ze het niet helemaal goed konden zien. Ze probeerde haar te draaien zodat ze het wel konden zien. De echo duurde inmiddels al langer dan een uur en ik kreeg last van mijn buik. Ook dacht 'ik jullie kunnen gewoon stoppen, want mijn beslissing heb ik in mijn hoofd allang gemaakt'.

Na de echo kregen we een gesprek met de kinderneuroloog. Die vertelde dat ons meisje waarschijnlijk niet kon lopen, staan of zitten. De keuze werd voor ons alleen maar meer bevestigd. Remi en ik gaven aan dat we de zwangerschap wilde beëindigen. Dit kon, alleen in Nederland is het wettelijk verplicht om hier 5 dagen over na te denken.

Die 5 dagen bedenktijd gingen voor mij heel langzaam voorbij. Ik leefde in een soort waas. Alles ging langs me heen. Ook hoopte ik dat het allemaal één grote nachtmerrie was. Die 5 dagen heb ik veel met Remi erover gesproken, maar onze keuze bleef onveranderd.

20 augustus gingen Remi, mijn moeder en ik naar het UMC. Hier kreeg ik nog een echo en wat gesprekken. Tijdens het gesprek bij de gynaecoloog vertelde we dat we nog steeds achter onze beslissing stonden. Ik werd 22 augustus ingeleid en 23 augustus om 05:07 is onze mooie dochter Mila geboren. Ze mocht met ons mee naar huis dit was heel fijn.

Mijn moeder en ik zijn, voordat ik werd ingeleid, naar de stoffenkraam gegaan. Daar heb ik stof uitgekozen en daar heeft mijn moeder een mandje voor Mila van gemaakt waar ze in kon liggen. Ook maakte we gebruik van de watermethode, hierdoor bleef ze langer mooi. Het weekend zijn er nog vrienden en familie langs gekomen om Mila te bewonderen.

Op 27 augustus hadden we de crematie van Mila met een klein groepje familie en vrienden. Dit was een erg emotioneel, maar mooi afscheid. Haar as konden we een maand later ophalen. Ze heeft nu een plekje in ons huis met een foto, kaartje etc. Het is echt Mila haar plekje. We branden, als we thuis zijn, altijd een kaarsje voor haar.

We missen haar heel erg en ze heeft voor altijd een plekje in ons hart.