Mama Jarina - Lara*

Begin februari 2020 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen. Dol gelukkig dat we waren. Bijna geen klachten en lekker doorgaan met mijn dagelijkse bezigheden. Begin maart hadden wij de eerste echo en alles was goed. Het hartje klopte goed op tempo. Dit zou bijna niet meer mis kunnen gaan! Op dat moment was ik 8 weken zwanger.

Zo ging het verder. De termijn echo kwam, weer was alles goed en ik was nu 12 weken zwanger dus over de grens heen dat het mis kon gaan, dachten wij. 

Het corona virus kwam er tussen door, Roy, mijn vriend, is alleen mee geweest naar de eerste echo en daarna moest ik elke keer alleen. Maar, geen reden om ons druk te maken, dus ik ging elke keer alleen naar de verloskundige. De 20 weken echo kwam in zicht en de corona regels werden versoepeld. De partner mocht weer mee naar de verloskundige! Wat keken wij uit naar de 20 weken echo. Eindelijk konden we het weer samen doen.

Tot de dag kwam die we nooit zullen vergeten: 16 mei 2020. Ik was toen 19+1 weken zwanger. Ik was de hele dag aan het werk geweest en zei al tegen collega's dat ik mij die dag niet helemaal lekker voelde. Zouden nu dan toch de zwangerschapskwaaltjes komen?

Na het werk ben ik lekker onder de warme douche gegaan omdat ik last had van mijn rug en daarna ben ik op de bank gaan zitten met een warme kruik. Tot ongeveer 19:00 uur; ik moest naar het toilet. Ik was klaar en ineens ging er een heel raar gevoel door mijn lichaam en voelde ik onder in mijn buik iets knappen met als gevolg een hele vlots water van onderen en ook wat bloed. Paniek, want dit was niet goed.

Ik heb meteen Roy geroepen. Die kwam meteen en vroeg wat er aan de hand was. In paniek zei ik dat hij de verloskundige moest bellen en vertelde wat er was gebeurd. Roy bleef gelukkig heel rustig en belde de verloskundige. De verloskundige was er heel snel en ze heeft een aantal dingetjes getest om te kijken of het vruchtwater was wat ik verloren was. Dit was het geval. Ze heeft nog naar het hartje geluisterd en dit klopte nog, dus ik kreeg stiekem wel een beetje hoop dat het toch nog wel goed zou komen.

We zijn gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar hebben ze gelijk een echo gemaakt om te kijken of ik vruchtwater verloren was. Dit was inderdaad het geval want het was duidelijk te zien. En toen kregen we een klap in ons gezicht... Ze konden niks meer doen en ik zou gaan bevallen van een stil geboren kindje. Dit is het ergste wat je kan horen als aanstaande ouder.

We kregen een afspraak voor 19 mei om 13:00u, tenzij ik al eerder klachten kreeg of als ik eerder wilde komen.

Ze hebben allerlei kweken afgenomen en bloed afgenomen in het ziekenhuis. Dit om te kijken of er een oorzaak was waardoor mijn vliezen zijn gebroken bij 20 weken. We moesten ook over dingen na gaan denken: als het kindje geboren, is willen we het mee naar huis hebben? Willen we foto's maken? En hoe gaat het met begraven of cremeren? Dit zijn allemaal dingen waar je als ouder helemaal niet over na wil denken maar je moet wel. 

Zondag 17 mei zijn mijn ouders en schoonouders langs geweest en we hebben met elkaar gepraat en gehuild. Dit was voor ons wel een enorme steun. 

Maandag 18 mei: we hebben nu samen gesproken over hoe we de dingen willen hebben. Zo hebben we mijn zus gevraagd of zij foto's wilde maken. We willen het kindje niet mee naar huis nemen, maar in het ziekenhuis laten. Maar hoe ging het met bezoek? Omdat het corona virus nog steeds alles in zijn greep hield... Toen we alles voor onszelf duidelijk hadden zijn we met onze hond een stuk gaan wandelen. Wat was dit even fijn. Even je gedachten uitschakelen en lekker wandelen. 

Toen we terug kwamen was ik erg moe en had ik erg veel last van mijn onder rug. Deze pijn werd niet minder en op den duur viel het mij op dat de pijn even opkwam zetten en dan weer even weg ging. Ik zei tegen Roy: "dit kunnen wel weeën zijn..." Roy wou gelijk het ziekenhuis bellen. Ik zei "we gaan even snel eten, ik ga timen hoelang en wanneer ik weeën heb en daarna bellen we het ziekenhuis". Het was om de 4 minuten en dan een minuut lang. Ons eten hadden we op en de pijn werd ook wel wat erger. Roy heeft toen het ziekenhuis gebeld en we mochten gelijk komen, maar ze kon nog niet vertellen of dit nou het begin was.

Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze eerst een echo gemaakt. Daarop was te zien dat ons kindje was overleden. In het ziekenhuis werd de pijn steeds erger en ik wist op de duur niet meer waar ik het zoeken moest. Liggen was niks, zitten niet, lopen niet, maar op mijn linker zij was het nog wel redelijk te doen. De verloskundige zag ook dat de pijn steeds erger werd en gaf mij paracetamol. Dit hielp niet en de pijn ging er dwars doorheen. Ze wilden mij wel andere pijnstilling geven, maar ze moesten eerst kijken of ik al ontsluiting had want dan wisten ze ook of dit het begin was. Ik had al 3-4 cm ontsluiting en werd overgebracht naar een andere kamer. Daar kreeg ik andere pijnstilling wat wel goed hielp en waardoor mijn pijn dragelijk werd. Waarom ook zoveel pijn leiden? Hadden we niet al genoeg pijn dat we ons kindje verloren?

Zo is het een hele nacht door gegaan. Ik had geen druk om te persen en de pijn was dragelijk. Zo nu en dan sufte ik wat weg, Roy kreeg halverwege de nacht ook een bedje en heeft zo nu en dan ook een beetje gesuft. Tot rond 05:00u op 19 mei...

De pijn sloeg nu ook dwars door deze medicatie heen en ook had ik de druk dat ik moest persen. Roy keek naar het laken en daar zag hij dat ik al erg veel bloed was verloren. De verloskundige kwam net binnen met nieuwe medicatie en kon direct met mij aan de slag. Ze zei dat ik mijn onderbroek wel uit mocht doen. Op het moment dat ik dat deed, voelde ik ook dat het hoofdje van ons kindje er al uit ging. De hevige pijn werd gelijk minder en daarna ging het allemaal erg snel. Om 05:10u is onze prachtige dochter Lara geboren. 

Wat was ze mooi. Zo gaaf en egaal. Alles zat er op en eraan. 10 vingertjes en 10 teentjes, zelfs de nageltjes zaten erop. Wat een verdriet dat wij ook gelijk afscheid van haar moesten nemen. We konden gelukkig, zo lang als wij zelf wilde, in het ziekenhuis blijven, zodat we zolang mogelijk van onze prachtige dochter konden genieten en afscheid konden nemen. Mijn ouders zijn nog langs geweest om hun kleindochter Lara vast te mogen houden. Ook mijn zus kwam. Die kwam om de foto's te maken en wat zijn we daar blij mee dat we die hebben. Daarna kwamen mijn schoonouders nog langs om hun mooie kleindochter Lara te mogen bewonderen. Wat een verdriet maar ook zo mooi allemaal. 

Begin van de middag hebben Roy en ik definitief afscheid genomen van onze dochter. Zo een dubbel gevoel... We zijn ouders geworden, maar we moesten ook gelijk afscheid nemen van ons kindje.

Toen we thuis kwamen, kwam de klap pas. Je komt thuis zonder kindje. Je bent niet meer zwanger en je hebt zoveel verdriet. Toen kwam de tijd van verwerken en wat hebben we veel aan elkaar gehad! 

Als een vlinder in de nacht

Verloor jij ergens de kracht

We zullen er aan moeten wennen

Je nooit te kennen

Rust zacht lief kind

Ga als een vlinder in de wind

19 mei 2020

Lara*