Geboortefotograaf Ilse - Koen*

Hierbij willen wij graag het verhaal van onze Koen* delen. Dit verhaal is geschreven door onze geboortefotograaf Ilse Nelisse. Zij verdient alle credits! Wat zij voor ons gedaan heeft is onbeschrijfelijk! Dit verhaal is zo fijn om te hebben. Dit hadden wij niet zo op papier kunnen zetten. Wij zijn Ilse dan ook enorm dankbaar voor dit waardevolle verhaal en de foto’s die zij gemaakt heeft. In overleg met Ilse mag dit verhaal gedeeld worden. Liefs, mama Monique en papa Nick.

Geschreven vanuit Ilse:

Op 1 januari 2019 krijg ik een mailtje van Monique. Ze weten net dat ze zwanger zijn van hun tweede kindje en dat ze de geboorte van dit kindje heel graag vast willen laten leggen. Zo vroeg in de zwangerschap heb ik nog niet eerder een aanvraag gehad voor een geboorte.
We spreken af dat we de eerste echo afwachten voordat we een kennismakingsgesprek inplannen. De eerste echo is goed! Dus op 1 maart gaan we elkaar ontmoeten. In de tussentijd is het soms al erg spannend voor Monique en Nick. Monique heeft regelmatig bloedverlies, maar gelukkig zijn de echo’s elke keer goed.

Het kennismakingsgesprek is fijn en gezellig. Ik krijg dan ook al snel te horen dat ze de geboorte door mij vast willen laten leggen. Super! We hebben regelmatig contact, want ook na ons gesprek heeft Monique soms nog bloedingen. Gelukkig is elke keer alles goed. Ze moet wel rustig aan doen.

Ondanks dat Monique zich best beroerd voelt, probeert ze toch te genieten. Ik heb daar bewondering voor. Omdat Monique zo vaak bloedingen heeft besluiten ze een angel sound te kopen, waarmee ze het hartje zelf kunnen horen thuis. Dat geeft ze rust en vinden ze fijn.

Maar dan komt er vreselijk nieuws.

Op vrijdag 12 april krijg ik een app-je van Monique, waarvan ik kippenvel krijg over mijn hele lijf: “Goedemorgen, wij hebben vanmorgen met de 20 weken echo slecht nieuws gehad. Het kindje is overleden in mijn buik. We wachten nu op de gynaecoloog, weten nog niks. Zodra we iets weten bellen we je.”

Verschrikkelijk, dit had niemand zien aankomen. Ik heb mezelf wel gelijk voorgenomen dat ik de geboorte wil gaan fotograferen als zij dat zelf ook willen. Ook dit hoort er, helaas, bij. Dit is het minste wat ik kan doen voor Monique en Nick. Kort na het app-je belt Monique al. Ze wil zo snel mogelijk gaan bevallen en ze willen dit heel graag vastgelegd hebben. Natuurlijk, dat ga ik doen! Monique vraagt wat bij mij het beste uitkomt, om te starten met inleiden. Ik geef aan dat ze daar absoluut niet naar moeten kijken. Het gaat erom wat zij willen en wat voor hen goed voelt. Monique geeft aan het zo snel mogelijk te willen. In het ziekenhuis gaan ze kijken of ze extra personeel kunnen regelen, zodat er een team klaar staat als de inleiding gaat beginnen.

Dat lukt. Op zondagochtend, om 9:00 uur, mogen ze zich melden. Ik zeg al mijn afspraken voor die dag af en regel back-up voor mijn andere geboorte die ik ook heb staan. Eind van de middag mogen Monique en Nick naar huis en moet ze thuis de eerste gift medicatie al innemen om de geboorte op gang te gaan brengen. S’ avonds app’t Monique mij nog hoe het met mij gaat, na het heftige nieuws. Jeetje.. hoe kan ze daar nog aan denken. Ze blijft zo ontzettend aan andere denken!

De volgende ochtend vraag ik hoe het gaat. Monique heeft amper geslapen en ook al wat krampen. Ze besluiten eind van de ochtend het ziekenhuis te bellen om even te overleggen. Het ziekenhuis geeft aan dat het een normaal proces is en goed is om te horen. Zo zijn ze al een stukje verder in het geboorteproces. Monique wil heel graag nog een 3D beeldje van haar buik laten maken. Deze afspraak staat zaterdag om 13:00 uur. "Daarna mag het losbarsten" zegt ze.

Om 15:28 uur krijg ik weer een update. Monique heeft bloed en slijm verloren, dat is het begin van wat komen gaat. Tussen 18.30 uur en 19.00 uur zal Monique gebeld worden door het ziekenhuis om te kijken hoe het dan gaat.

Om 17.36 uur word ik gebeld door Monique. De krampen nemen toe en ze morgen zich tussen 18.15 uur en 18.30 uur melden in het ziekenhuis. Ik besluit nog even te eten en af te wachten wat ze in het ziekenhuis zeggen. Totdat Monique om 17.58 uur, vanuit de auto, een app stuurt dat de krampen mega toenemen en ze denkt dat het niet lang duurt. Ik spring in de auto en rij naar Breda. Daar aangekomen heeft Monique al wel echt weeën. Er zijn twee hele lieve verpleegkundigen die voor ze klaar staan. Ook voor mij zijn ze ontzettend lief. Ik zie dat Monique en Nick ook al een heel mooi plekje hebben ingericht voor hun kleintje.

Er wordt besproken wat de mogelijkheden zijn. Monique en Nick kiezen ervoor om gelijk te starten met tabletjes om de bevalling verder op te wekken. Om 19.30 uur krijgt ze de eerste gift ingebracht. Er wordt uitgelegd dat er niks valt te zeggen over het verdere verloop. De geboorte kan snel gaan, maar kan ook best nog enkele dagen duren. Na overleg met Monique en Nick, en ook de verpleegkundige, besluit ik nog even naar huis te gaan. Om 22.30 uur zal Monique de volgende gift krijgen en dan kunnen ze weer een beetje aangeven hoe het ervoor staat. Dus ga ik naar huis, daar ben ik rond 20.15 uur. Ik zet de foto’s die ik al gemaakt heb op de computer en dan gaat om 20.49 uur mijn telefoon. Het is Nick…. hun kindje gaat geboren worden.

Ben ik op tijd?

Ik spring in de auto en rij met 150 kilometer per uur naar Breda. Ik hoop zo dat ik op tijd ben, maar eigenlijk weet ik al dat dat niet zo is.
Rond 21.00 uur kom ik aan bij het ziekenhuis. Ik parkeer de auto en ren naar binnen, over de verlaten gang sprint ik naar de lift. In de lift haal ik mijn camera al uit mijn koffer. Er staat een vrouw bij mij in de lift die me aankijkt alsof ik niet goed ben. Ik kom de kamer binnen en er komt gelijk een verpleegkundige naar me toe. “Schrik niet, het kindje is net geboren”….. En inderdaad, ik zie het kindje op bed liggen. Monique is nog druk bezig om de placenta eruit te krijgen. Helaas, het wil maar niet lukken. Ondertussen verliest ze veel bloed. Het duurt te lang voordat het luk en dan ineens gaat alles heel snel. Monique voelt zichzelf wegzakken, er komen steeds meer mensen in de kamer en je voelt de spanning.

Ik probeer zo veel mogelijk ergens in een hoekje te gaan staan, zodat ze geen last van mij hebben. Er wordt gezegd dat het code rood is en ze direct naar de OK moeten. Dus daar gaat Monique…. Ik blijf nog heel even op de kamer om foto’s te maken van de prachtige Koen die om precies 21:00 uur geboren is. Daarna laat ik Nick alleen. We spreken af dat hij me belt als Monique weer terug is. Ze verwachten haar rond 23:00 uur weer op de kamer. Ik kijk wat tv en drink een warme chocomel. Rond 23.30 uur heb ik nog niks gehoord. Het zal toch allemaal wel goed gaan? En dan om 23.45 uur belt Nick dat ze terug zijn op de kamer en of ik wil komen.

Monique is ontzettend moe en voelt zich niet echt lekker. Ik maak nog foto’s van het moment dat Koen gewogen wordt en van Koen in het schone, koude water. Ook Monique wil hem nog graag even zien.

Koen is na de geboorte in koud water gelegd. Daardoor kleurt hij helemaal bij. Wat is het een mooi mannetje! We spreken af dat ik de volgende ochtend terug kom om nog wat mooie foto’s te kunnen maken. Om 7:00 uur ben ik alweer wakker, terwijl ik er pas rond 2 uur vannacht in lag. Ook Monique is wakker, want ze heeft me kort daarvoor een app-je gestuurd.

We spreken af dat ik er om 9:00 uur ben, want het huidje van Koen begint al los te laten. Ik maak foto’s van Koen op het moment dat hij uit het water wordt gehaald en op de zelf gehaakte deken van Monique wordt gelegd. En wat doet het personeel dit allemaal met veel zorg en respect.

Koen wordt even bij Monique op bed gelegd, zodat ze hem goed kunnen zien. Dan voelen ze ook voor de eerste keer zijn handje. Dan is het moment dat grote broer Tim komt! Monique en Nick kijken hier erg naar uit. Fijn om hem weer bij zich te hebben. Eerst kroelt hij uitgebreid met Monique en dan vraag Nick of Tim zijn broertje wil zien. Dat wil Tim wel en zo kijken ze samen naar Koen.

Nick vraagt aan Tim wat hij van zijn broertje vindt. “Een beetje mooi,” zegt hij. En dat heeft hij ontzettend goed verwoord. 

Ook de opa’s en oma’s komen en de ooms en tantes. Het verdriet is enorm, maar Monique blijft ook zeggen dat het een feestdag is. Want hun zoon is geboren. Ze zijn papa en mama van 2 hele mooie jongens! Ook de familie bewonderd Koen. Er wordt samen gehuild, gepraat en gelachen.

Als iedereen weg is, is het moment daar om Koen in het mandje te leggen. Dit wordt allemaal bij Monique op bed gedaan, zodat ook zij het goed kan zien. Dit is een heel emotioneel moment. Ze beseffen zich goed dat het moment om definitief afscheid te nemen steeds wat dichterbij komt. Tim wil niet meer kijken bij zijn broertje, hij kijkt Netflix op de telefoon en ligt lekker languit op bed.

Ik ga ze verlaten. Ze zijn ontzettend dankbaar dat ik dit heb willen doen, maar voor mij voelt dit als vanzelfsprekend. Het minste wat ik kon doen.

Lieve Nick, Monique en Tim…. heel veel sterkte voor nu en in de komende tijd! Dankbaar dat ik dit voor jullie kon en mocht doen.
Jullie lieve Koen, voor altijd in jullie hart! Jullie mooie ster, die aan de hemel zal stralen.