Mama Silvia - Twan*

Zwanger worden van ons eerste kindje ging niet zo gemakkelijk als ik gedacht had. Mijn menstruatiecyclus was totaal niet zoals het hoorde te zijn, ik kon er geen peil op trekken. Zo had ik een cyclus van 6 weken en zo weer een cyclus van 3 maanden. Een aantal maanden later zat ik daar ineens bij de gynaecoloog, omdat de huisarts mij doorverwezen had. Na wat onderzoeken kreeg ik te horen dat ik geen tot heel moeizaam kinderen zou kunnen krijgen oftewel de kans op een zwangerschap was bijna niet mogelijk.

Mijn eisprong bleek wel opbouwend te zijn, maar de sprong zelf zette niet goed door. Wat voelde dat als een enorm harde klap! Ik wou zo ontzettend graag moeder worden. Op de terugweg vanaf het ziekenhuis fietste ik met tranen over mijn wangen naar huis en ik hoorde alleen maar de stem van de gynaecoloog als een echo in mijn hoofd. Na overleg met mijn man besloten we een traject in te gaan waardoor de kans hopelijk groter werd.

Ruim 2,5 jaar lang spoot ik elke dag hormonen in mijn lijf en bleven we hopen op een zwangerschap. Na 2,5 jaar was ik het spuiten zat en we besloten om alles even stop te zetten. Net zolang totdat ik er weer aan toe was. Hoe gek ook, maar die maand daarna bleek ik zwanger te zijn. Ons geluk kon niet op! Er groeide een klein mensje in mijn buik.

Na een goede, maar stressvolle zwangerschap werd onze dochter Daniek in 2014 geboren. De stress die speelde kwam omdat mijn schoonmoeder kanker had en op dat moment ging ze hard achteruit. We zaten tussen geboortekaartjes en rouwkaarten in. De kans bestond dat ik alleen moest bevallen zonder mijn man aan mijn zijde.

Mijn schoonmoeder was sterk en heeft onze dochter nog 9 weken mogen meemaken. Ze heeft alles op alles gezet om haar kleindochter te kunnen zien en nog even van haar te mogen genieten! Toen onze dochter nog geen 2 jaar was, besloten we een nieuwe poging te gaan doen in de hoop nogmaals zwanger te mogen worden. Met in ons achterhoofd het idee dat dit mogelijk ook lang kon duren, of dat het zelfs helemaal niet meer mocht lukken. Veel sneller dan wij ons ooit konden bedenken bleek ik na 5 maanden opnieuw zwanger te zijn.

In 2017 ben ik bevallen van onze zoon Jordi. Weer een klein wondertje erbij en beide keren zo onwijs dankbaar. Dankbaar voor het feit dat wij ondanks het bericht twee gezonde kinderen mochten krijgen. Ik ben altijd al heel gek op kinderen geweest en wilde het liefst een groot gezin stichten. Begin 2020 is het weer zover, ik ben opnieuw zwanger van ons 3e kindje. Voor mijn gevoel maakte deze zwangerschap, dit kindje, alles compleet. Tijdens de 20 weken echo bleek alles goed te zijn en we kregen te horen dat wij nog een zoon kregen. Mijn uitgerekende datum was 9 november.

Tijdens de zomervakantie hadden we een gezellige en warme dag achter de rug. In de loop van de avond voelde ik mij plotseling niet zo lekker. Die ochtend was ik naar zwemles geweest met onze dochter en het viel me op dat ik wat vaker moest plassen, maar zo nuchter als ik ben dacht ik bij mezelf: ik hou het in de gaten en anders ga ik maandag langs de huisarts wat urine inleveren. Omdat ik mij niet zo lekker voelde besloot ik te gaan douchen en op tijd het bed in te gaan. Mijn lichaam was wat onrustig en gelijk slapen lukte niet. Eenmaal in de dommel draaide ik mij om en ineens voelde ik 'letterlijk' nattigheid tussen mijn benen. Daarna nog een keer… Het kwam in golven.

Ik besloot de verloskundige te bellen. De verloskundige kwam rond middernacht en voordat ik het wist lag ik in het ziekenhuis. Mijn vliezen waren gebroken met 26,6 weken zwangerschap en ik moest vanuit daar naar een ander ziekenhuis overgebracht worden. De ambulance kwam eraan en we reden met spoed naar het ziekenhuis die gespecialiseerd is in prematuren baby's. In de vroege ochtend van zondag 9 augustus vonden er allerlei onderzoeken plaats en daarna werd ik op zaal gereden.
De artsen kwamen met de mededeling dat het om een urineweginfectie ging, echter was de bacterie naar binnen geslagen waardoor mijn vliezen waren gebroken. Wij kregen te horen dat ik in het ziekenhuis moest blijven totdat ik bevallen was. Dit kon een week zijn maar in het beste geval tot aan de uitgerekende datum.

Onze twee kinderen die ondertussen thuis waren met oma hadden niks meegekregen van mijn opname aangezien zij heerlijk lagen te slapen. Mijn emoties vlogen ineens alle kanten op. Ik wilde graag naar huis om bij mijn andere kinderen te zijn, maar wist ook dat hoe langer ik in het ziekenhuis zou liggen hoe beter het zou zijn voor ons kleine mannetje die nog in mijn buik zat. Gelukkig had ik wat gezelschap van twee andere vrouwen die op dezelfde kamer lagen. Met hun praten voelde heel prettig. We hadden immers allemaal hetzelfde onzekere gevoel. Ook konden we tussendoor met elkaar lachen en dit was zo belangrijk op dat moment.

Maandag 10 augustus op dinsdag 11 augustus werd ik s' nachts wakker met enorme pijn in mijn buik. Ik kon amper lopen. De artsen dachten aan een blindedarmontsteking, maar op de echo was niks te zien. Helaas bleef ik enorme pijn houden waardoor ik naar een aparte kamer gereden werd en daar hebben ze een infuus aangelegd met pijnmedicatie.
Die ochtend hebben de artsen overleg gehad om te kijken of het verstandig was om onze zoon te halen via een keizersnede, maar in dit geval geldt dat elke dag, en zelfs elk uur, voor je baby beter is om in je buik te blijven zitten. De pijn werd minder en de artsen besloten om het aan te kijken, aangezien ik bijna geen pijn meer had. Mijn man was al vroeg gearriveerd in het ziekenhuis aangezien ik had laten weten wat er speelde. ‘S middags leek alles rustig en mijn man en ik besloten dat onze dochter nog wel even kon komen. Zij vond het heel erg dat ik niet thuis was.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn man kwam rond 15.15 uur met onze dochter de kamer oplopen. We knuffelden, lachten en praten wat met elkaar totdat het om 16.00 uur compleet mis ging. Ik kwam trillend en wel van de wc af en het enige wat ik kon roepen was: “haal de artsen en haal haar (onze dochter) weg!” Achteraf heeft onze dochter veel last gehad van dit moment, want ze had geen idee wat er gebeurde. Mijn man heeft ervoor gezorgd dat onze dochter werd opgehaald want het was duidelijk geworden dat ik moest gaan bevallen. De bacterie van de urineweginfectie was in mijn bloedbaan gegaan en dit hoort natuurlijk niet. Ik werd aan allerlei toeters en bellen gelegd en de bevalling werd ingeleid.
Het beste was een natuurlijk bevalling, dit omdat het snijden in een geïnfecteerd lichaam heel verkeerd kan aflopen. Ik ben op bed gaan liggen en heb mezelf overgegeven. Ik had al vrij snel de kracht ook niet meer aangezien ik heel snel heel ziek werd door de bloedvergiftiging.

Ze hebben mij tijdens de bevalling weeën-opwekkers, verschillende soorten antibiotica, zuurstof en morfine gegeven. Tijdens de bevalling kreeg ik ook nog een COVID-test omdat ik erg benauwd werd. Deze werd negatief bevonden. Gelukkig sloeg de laatste antibiotica aan waardoor ik de kracht had om op natuurlijke manier te bevallen. Ik was compleet in mijzelf gekeerd tijdens de bevalling en had enorm hoge koorts. Ik heb de artsen deels horen praten tot het moment dat ik sterren zag. Voor mijn gevoel is daarna het licht tijdelijk uitgegaan. Vanaf ongeveer 4 cm tot aan 8 cm ontsluiting heb ik zelf niks meer meegekregen. Voor mijn gevoel kwam ik bij omdat ik voelde dat ons kindje eraan kwam. Onze zoon Twan is op 11 augustus om 21.48 uur op natuurlijk wijze geboren. Hij ademde zelfstandig en was qua gewicht heel netjes. Hij woog 1050 gram en normaal is dat gemiddeld rond de 920 gram bij 27 weken zwangerschap.

Alles leek er zo goed uit te zien, totdat de kinderarts de volgende dag kwam met het nieuws dat hij hersenbloedingen aan beide kanten had. Donderdags hebben ze weer een echo gemaakt van zijn hersenen en het nieuws wat wij kregen werd alleen maar slechter. De linkerkant was opgehouden met bloeden, maar rechts bloedde nog steeds en de zorgen werden groter en groter.

De kinderarts vroeg hoe wij dachten over zijn levenskwaliteit. Wij hebben aangegeven dat wij bepaalde complicaties prima vinden, maar dat een kind wel deels kind moet kunnen zijn. Wij zouden graag zien dat hij contact kan maken met ons en/of andere kinderen en dat hij op een bepaalde manier wel kon genieten van het leven en dit nam de kinderarts mee in haar beslissing indien de hersenbloeding doorzette.

Op vrijdag 14 augustus werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en we waren net 10 min onderweg toen mijn telefoon ging. Ik nam op, het was de kinderarts met het verzoek om gelijk terug te keren. Twan had een gat in zijn darmen (NEC) opgelopen en er waren delen van zijn darm ontstoken. De artsen gingen in overleg en zouden daarna bij ons komen om het te bespreken.

We werden meegenomen naar een aparte kamer en mijn gevoel liet al weten dat dit niet juist was. Het gevreesde woord kwam eruit: de rechter hersenhelft was al volledig kapot en daarnaast zou hij geopereerd moeten worden aan het gat in zijn darmen. De overlevingskans was bijna nihil. Ook bleek dat hij in geen enkele vorm kind zou kunnen wezen. Tijdens het gesprek met de artsen is samen met ons besloten dat het beter was om hem los te laten. Hoe moeilijk dit ook is als ouder-zijnde, wij wilden hem niet nog meer laten lijden dan dat hij de afgelopen 3 dagen al geleden had.

Twan is afgekoppeld van alle apparatuur en hij is vrijdag 14 augustus in mijn armen om 22.26 uur overleden.

Het loslaten van je eigen kind voelt zo ontzettend zwaar. Voor mijn gevoel is dit het meest intense gevoel geweest wat ik ooit in mijn leven gevoeld heb, maar ondanks alles ben ik vooral ontzettend trots! Trots op hem en trots op ons als gezin. Ook al is Twan niet meer bij ons zoals gehoopt, hij is en blijft altijd deel van ons gezin!

Liefs,

Silvia